Niemand thuis

Niemand liep over straat zijn gebruikelijke dagelijkse rondje. Zo gaat dat nu eenmaal met dagen van iemand als Niemand. Dagen van mensen zoals Niemand zijn met die van geen ander te vergelijken. Hooguit zijn ze te vergelijken met de vorige dag of de volgende, hoewel dat laatste altijd nog maar staat te bezien. En dat is wat mensen zoals Niemand op de been houdt tijdens hun gebruikelijke dagelijkse rondjes. Over straat bewoog Niemand zich behendig tussen de anderen door. Hij groette op zijn manier een loslopende hond met een beschaafd knikje en verbeeldde zich dat het beest terug groette. Aangekomen op de hoek waar de kruidenier en de bakker zich tegenover elkaar bevonden – gebrouilleerde broers wist hij, hij wist alleen niet meer van wie hij dat wist, hij moest het ergens stiekem met iemand meeluisterend opgepikt hebben – aangekomen op die hoek wilde hij linksaf gaan zoals gebruikelijk. Hij zag de donker bewolkte lucht en vertraagde zijn pas om die ten leste helemaal in te houden. Met zijn handen diep in zijn jaszakken, stilstaand op de rand van het trottoir slaakte hij een diepe zucht. Plotseling maakte een diepgevoelde ergernis zich van hem meester bij de aanblik van die donkere lucht die niets anders dan regen beloofde. Net zoals in dat liedje van Travis: [i]“Why does it always rain on me?”[/i] Maar hij hàd nog nooit gelogen, ook niet toen hij zeventien was geweest. En hij had dat liedje al zo vaak gehoord, het was altijd hetzelfde liedje. Er liep iemand bij hem op zonder hem verdere aandacht te schenken en zoals hij daar roerloos stond nam hij een rigoureuze beslissing. Niemand was het cliché beu! Hij draaide zijn hoofd eerst op zijn romp en daarna zijn lichaam mee net zolang tot hij de zon zag. Aangekomen op de hoek van de gebrouilleerde broers ging Niemand vandaag niet links maar rechts. Met zijn blik gericht op de zon stak hij zomaar ineens de straat over en gelukkig was er iemand die hem zag en op een rem trapte want anders zou Niemand aangereden zijn. De ten groet opgestoken middelvinger, de woorden waarvan een doventolk een kleur zou hebben gekregen; Niemand zag en hoorde het niet. Niemand liep de zon tegemoet op zoek naar een rondje en luisterde in plaats daarvan in zijn hoofd naar dat liedje van George… Of van Elton Michael?… Nou ja, naar [i]“Don’t let the sun go down on me”[/i] van ìemand: niemands euforische manifestatie. En als hij eenmaal weer voor zijn voordeur stond zou hij evengoed een rondje gelopen hebben. Een rondje dat in ieder geval eens iets anders dan regen had beloofd. Bovendien, mocht dat onderweg toch anders uitpakken, iets dat allesbehalve uitgesloten was, dan zou hij morgen gewoon weer links kunnen gaan.

Thuisgekomen duwde Niemand de deur achter zich dicht. Hij reageerde compulsief en heel erg tegen beter weten in verrast toen hij de schoot in het slot hoorde vallen. De beet in zijn tong was weer niet hard genoeg hoewel het ook vandaag heus pijn deed en voor hij het wist hoorde hij zichzelf op luide toon vragen: “Hallo? Is daar iemand?” Niemand zei iets terug, net zoals de vorige dag. Hij schikte zijn jas op de achterste hanger van de kapstok zoals hij gewoon was te doen en stelde zich voor hoe het zou zijn als hij morgen, na waarschijnlijk zijn gebruikelijke dagelijkse rondje te hebben gelopen, bij thuiskomst een andere jas op de kapstok zou zien hangen. Kleuriger vermoedelijk. Hoe het zou zijn als hij de deur achter zich zou sluiten en hij vervolgens iemand anders vanuit een van de kamers zou horen vragen of er iemand was. Hoe het zou zijn om zichzelf dan eindelijk te horen zeggen: “Ik ben het.” “Ik ben er weer.” Morgen misschien, wie zal het zeggen? Maar vandaag was niemand thuis.

Terwijl hij wat rommelde in de keuken neuriede hij [i]”Why does the sun go down on me”[/i] op de wijs van dat liedje van Travis. Op het moment dat hij op de één-kop-knop van het Senseo-apparaat drukte realiseerde hij zich zijn vergissing. En toen hij zijn koffie op had begon het alsnog te regenen hetgeen hem enigszins geruststelde.