Niet te doorgronden

Haar handen trilden. Ze wilde een pen vastpakken om de boodschappen op te schrijven. Zelfs in deze moeilijke tijd kon ze de boodschappen niet laten zitten, het leven moest en zou doorgaan. De pen werkte niet echt mee. De letters die ze neerschreef waren slordig en bibberig. Ze hoopte dat de buurvrouw het kon lezen. Lief dat de buurvrouw haar in deze tijd wilde helpen. Het mensje was al erg oud, maar wel altijd behulpzaam. Hulp kreeg de 27-jarige Marieke in deze tijd genoeg. Ze vond het moeilijk om al deze hulp zomaar te accepteren, maar was de mensen altijd erg dankbaar. Jammergenoeg nam het haar verdriet niet weg.

Ze aaide met haar handen door zijn dunne donkerbruine haar. Ze wist dat hij het niet zou halen. Een traan verscheen in zijn oog. Hij zou haar gaan missen, want hij hield zo verschrikkelijk veel van haar. Hij wist nog niet goed wat de reden was van al deze spanning rond om hem, maar hij wist dat het zeer ernstig was. Haar vinger haalt langzaam, maar met een zorgvuldige beweging, de traan onder zijn oog vandaan. Hij kijkt haar even aan en slaat zijn armen om haar heen. Hij heeft medelijden met haar. Nog maar 27 jaar en dan al de rest van haar leven zonder hem zijn. De jaren die ze samen waren, waren erg gezellig en ze gingen steeds meer van elkaar houden. Hoewel Marieke’s leven vanaf het eerste moment dat ze hem zag niet meer stuk kon is ze zich steeds meer aan hem gaan hechten. En dan, zo ineens, is het over.

De dokter roept Marieke in zijn kantoor. Glazig kijkt hij Marieke aan. Hij heeft er moeite mee om het haar te vertellen. Marieke heeft dit door en kijkt erg verschrikt, maar diep van binnen weet ze dat het is wat ze al verwachtte. De dokter zegt:”Sorry mevrouw, maar u komt er binnen een week alleen voor te staan, we kunnen er niks meer aan doen.” Marieke barst in tranen uit en wil zo snel mogelijk naar huis, de laatste dagen met hem doorbrengen.

Twee weken later staat ze bij zijn graf. Het is gelopen zoals ze dacht dat het zou lopen. De begrafenis was prachtig. Zijn favoriete muziek werd gedraaid en alles was prachtig versierd met zonnebloemen. Zoals hij het gewild had. Ze had hem graag langer bij zich gehouden, haar zoontje, maar het lot beslist. De gevolgen van kanker zijn niet te doorgronden.