“Knappe vent die jouw hart weet te stelen…“ Zomaar een kort berichtje aan een oogverblindend mooie vrouw in een online-dating etalage. Oneliners werken vaak goed, net als geheimzinnigheid. Ik geef mezelf niet snel bloot. Ze mag mijn bladzijden pas lezen, als ze de kaft heeft geopend. Dit keer heb ik een andere reden voor deze openingszin. Want welke man zal zich niet geïmponeerd voelen? Ambitieuze doelstellingen, prachtig blond koppie en 1 meter 80 lang. Met platvoeten nota bene. In de supermarkt ontmoet ze ‘hem’ niet. Haar droomvent zit waarschijnlijk thuis achter de computer, profielen te checken.

In geforceerde ontmoetingen geloof ik niet echt. Toch blijft de verleiding bestaan. Waarom? Omdat ik mijn levenspartner in het dagelijks leven maar niet ontmoet. Eat, sleep, work, repeat. En ik sport veel. Ook is de aanspreekdrempel op zo’n site laag. En niemand ziet het wanneer je op een afschuwelijke manier wordt genegeerd na een virtuele flirtpoging.

Ik ben niet snel verliefd. Misschien te kieskeurig? Een gevolg van onzekerheid, schijnbaar. Maar zijn alle kieskeurige mensen dan onzeker? Voor filosoferen is nu geen tijd. Dat kan ik overigens veel beter met een slok alcohol op. Nu ben ik broodnuchter en enorm gefocust op het prachtige profiel van Nikita. Althans, zo noemt ze zichzelf. Misschien heet ze anders als ze niet op jacht is.

Vandaag voel ik me Elton John. Je herinnert je zijn videoclip van Nikita vast wel. Anders ben je waarschijnlijk na 1985 geboren. Of je hebt wat gemist in je muzikale opvoeding. Check ‘m dan alsnog. Elton kijkt in twee ijsblauwe ogen en niet alleen hij was destijds betoverd. Of hij haar veroverd heeft en of ze nog samen zijn, weet ik niet. Ik kijk geen RTL Boulevard.

Nu, dertig jaar later, heb ik mijn eigen Nikita fantasie. Elton maakte foto’s van zijn droomvrouw. Ik heb een makkie, mijn hippe Nikita heeft selfies op haar prikbord gepost. En ze woont niet in het verre Rusland met een doodgeknuppeld beest op haar hoofd.

Is het zoals een vacature? Zoekt ze de meest ideale kandidaat? Degene die zich niet laat afschrikken en flink bluft, krijgt de baan. In dit geval haar eeuwige liefde. Wat heb ik te verliezen? Met haar high heels is ze bijna even groot als ik op platte sneakers. Dat is waarschijnlijk wat ze wil. Een lange man. En dat ben ik. Het overige positieve is mooi meegenomen.

Een onwaarschijnlijke verrassing; ik krijg een leuk interesseberichtje terug! Ik vertrouw op mijn oneliners en daarom besluit ik ervoor te gaan met nog minder woorden: “Welke supermarkt? Hoe laat?”


Robert Leek

Componeren met woorden. Ik doe dat heel graag.

8 reacties

Indobuzuk · 27 oktober 2015 op 13:38

hoewel ik nu een fijne relatie heb zijn er momenten dat ik met weemoed terugdenk aan de tijd dat ik aan het daten was. De spanning, het krijgen van een reactie en de eerste afspraak. Leuk verhaal.

    Rob van Meer · 28 oktober 2015 op 10:52

    Dank je! Na een aantal dates zei ik eens tegen een collega dat ik er wel een boek over kon schrijven. Ze vroeg me waarom ik dat niet gewoon doe. En zodoende was dit mijn eerste column daarover. Bedoeld om te oefenen. Wie weet, komt dat boek ooit nog. Ha!

troubadour · 28 oktober 2015 op 05:59

Leuk werkje Rob, je inspireert me er zéér mee..

    Rob van Meer · 28 oktober 2015 op 14:07

    Dat is tof om te lezen. Ik zag dat je zelf al aardig wat teksten op CX hebt geplaatst. Ik ga er eens voor zitten 🙂

pally · 28 oktober 2015 op 10:49

Een lekker los geschreven stukje. Leuk en eerlijk.

    Rob van Meer · 28 oktober 2015 op 14:04

    Dank je! In eerste instantie was dit een verhaal van ruim 900 woorden. Voor een column moest ik het flink inkorten naar ongeveer 400. Het schrappen van tekst (soms hele alinea’s) viel me niet mee. Maar achteraf heb ik er veel van geleerd en is de tekst er alleen maar beter van geworden. Schrijven is schrappen 🙂

Meralixe · 28 oktober 2015 op 11:19

Oei, oei, oei… twee columns verder die dan nog voor veel verbetering vatbaar zijn en al gewag maken van een boek!!!
Voetjes terug op de grond AUB.
Elton John die foto’s maakt van zijn droomvrouw…Daar heb ik het ook een beetje moeilijk mee. (glimlach)
Eén van de essentiële aspecten bij het schrijven van een boek is het opsporingswerk. Wil je, ik zeg maar wat, lullen over een smeernippel, verdiep je dan eerst in de materie alvorens er wat over te zeggen. Schrijven… heerlijk.

    Rob van Meer · 28 oktober 2015 op 13:56

    ‘Ergens een boek over kunnen schrijven’ is in eerste instantie spreekwoordelijk. Als “ervaringsdeskundige” op het date gebied krijg ik luisteraars al snel aan het lachen met mijn verhalen. Het idee om er dan ook echt over te gaan schrijven mag er zijn toch? Ik ga die droom graag achterna. Zeker gezien de aansporing die ik van bekenden krijg. Al is het maar om het voor mezelf op te schrijven en een paar nieuwsgierige (lezers)vrienden. En geloof me, ik verdiep me al jaren in de materie. Niet alleen in de praktijk, maar ik lees veel over dit onderwerp, sociale psychologie en woon coaching sessies bij. Maar, zoals gezegd, wil ik dus eerst oefenen met schrijven van korte stukjes. Nikita was mijn allereerste column in februari dit jaar. Ik zie de vele verbeteringen graag tegemoet. Dromen, durven, doen!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder