Nooit gaat dit over

We hebben net gearmd lopen lachen in de woelige winkelstraten van Antwerpen. Als we naar zijn appartement wandelen is het al donker. Ik neurie zachtjes een liedje, iets wat ik altijd doe als de angst me in de kleren kruipt. Hij vertelt honderduit over de gure typen, griezels en hoeren die hier ’s avonds rondlopen. Pas als ik waarschuwend in zijn hand knijp, houdt hij op en slaat beschermend een arm om me heen. En dan besef ik dat ik niet weet waaraan ik begonnen ben. Ik ken hem nu al twee weken. ’s Ochtends sta ik op met zijn lach, de hele dag door loop ik op Yasin-wolken, ’s avonds ga ik onder zeil met zijn sms-jes. Dat maakt me niet alleen ontzettend vrolijk, maar helaas ook ontzettend moe, want ik doe voorlopig niks anders dan om de vijf minuten mijn mailbox checken en dagdromen op liedjes als [i]Rimpels als je lacht[/i]. Bovendien kunnen die steeds terugkerende hartkloppingen niet goed zijn voor mijn gezondheid.

Hoewel hij me kroonde tot “het meisje dat midden in zijn orgasme zou ophouden om hem te pesten” (waar haalt die kerel dàt vandaan?) en “het type dat hem wel nog es een trap in de ballen zou geven, just for fun”, denk ik dat ik zo stilletjes aan toch zijn hartje aan het veroveren ben. Zijn vrienden krijgen steevast een lachaanval als ik vertel dat we “alleen maar vrienden zijn” en knipogen chronisch zijn richting uit. Meer gel in zijn haar, leukere hemdjes, stralende glimlachen, kuise kusjes, mijn lievelingsmuziek in zijn huis.

[i]zine zine[/i]

Nooit gaat dit over.