Nooit meer Bijou

[i]Jouw tranen op mijn vacht. Ik lik ze weg en troost jou. De beslissing die jij hebt genomen om ons op een bepaald tijdstip door de dood te laten scheiden begrijp ik niet, maar dat hoef ik ook niet. Ik houd mij flink en voel alleen mijn eigen pijn, zoals jij de jouwe voelt. Van je tranen snap ik evenmin iets, maar ik lik ze net zo snel weg als dat jij ze laat vloeien.[/i] Ik lig in een ongemakkelijke houding tegen jou aan. Jouw lijfje, zacht en glanzend als altijd, maar veel te fragiel. In een week tijd is bijna alles uit jou weggetrokken, alleen je ziel rest nog. Omgeven door een omhulsel van ongekend zachte haren probeer je mij te doorgronden met je prachtige, heldere ogen. Mijn tranen stromen onophoudelijk. Mijn gevoel kent alleen pijn en aanvaardt nu de wetenschap nog niet, dat dit het beste is voor jou.

[i]Hart heb je voor mij. In jezelf, en op een schoteltje in de keuken, besprenkeld met water zodat ik toch wat vocht binnen krijg als ik soms een hapje neem. Ik voel jouw spanning als ik mij richting keuken begeef. “Eet ze? Of wéér niet?” Nee, ik laat het maar weer staan en kijk nog even naar de kattenbak, maar ik heb geen behoefte meer. Ik scharrel maar wat heen en weer. Soms leef ik op en speel ik met een vlieg, of met een touwtje. Steeds vaker lig ik tijdloos te slapen.[/i]

Ik ben je kwijt Bijou, en toch ook weer niet, nog niet. Je lijkt zo gezond, zo vrolijk, maar als ik je aanraak dan voel ik alleen maar botjes. Ik wist niet dat jij er zoveel had, dat ze zo knokig waren. Botjes, en een vreemde, kaalgeschoren buik, vanwege de echo die gemaakt moest worden. De arts zag een tumor, ik zag alleen maar vlekken op het scherm, en om mij heen. Jij was de sterkste van ons tweeën schatje, ik viel bijna flauw.

[i]Ondanks dat ik nog nooit iets kwaadaardigs heb gedaan, beschik ik over kwaadaardige cellen. Mijn leven kan nog een paar weken, hooguit een paar maanden, gerekt worden met medicatie. Ik haat het om pillen door mijn keel geduwd te krijgen. Ik wil alleen maar liggen, lief zijn en lief gevonden worden. Dat mag, God zij dank. Mijn eindpunt wordt geen strijd die ik uiteindelijk toch ga verliezen. Waardig, schattig en poeslief en niet als wrak mag ik heengaan.[/i]

[b]Bijou, de dood heeft ons vandaag stoffelijk gescheiden. Ik zal altijd onvoorwaardelijk van jou blijven houden, daar kan jouw dood niets aan veranderen. Ja, hij kon jou wegnemen uit mijn leven, jou verlossen van pijn en mij ermee opzadelen, maar wij blijven altijd wij. Ongeveer veertien jaar ben je geworden, waarvan wij er dertien samen mochten delen. De belangrijkste reden om thuis te komen na een vakantie of een avondje uit is niet meer. In mijn gedachten zal jij altijd blijven stralen, zoals jij ook mij en mijn huis verlichtte. Bijou, mijn hemelse liefde, voor altijd. Nu, terwijl jij naast mij ligt, lijk je nog zo gezond. Maar je bent een lijkje.[/b]

[img]http://exa.xs4all.nl/pics/bijou.jpg[/img]