Nooit meer hetzelfde

Ze reikt me de laatste kerstbal uit het doosje aan. Te voorzichtig, waardoor ik mis grijp en de bal in honderden minuscule rode scherven op de plavuizenvloer kapot spat. Ze is er helemaal ontdaan van en begint te huilen. Ik zeg dat het echt niet erg is; ze was toch voorzichtig geweest, zoals ik gevraagd had? Ik til haar op, om te voorkomen dat ze haar kleine meisjesvoetjes bezeert aan de glassplinters. Even duw ik mijn neus in haar heerlijk geurende blonde haren en voel ik me de koning te rijk. Wat verheug ik me op Kerstmis, wanneer mijn kleine gezin, omringd door familie, zoveel warmte zal delen. Ze heeft geen zin om te helpen met het optuigen van de kerstboom. En als ik eerlijk ben, staat mijn hoofd er ook niet naar. Maar we hadden afgesproken er in ieder geval fijne kerstdagen van te maken. Voor haar. En terwijl zij met een wit snoetje vanaf de bank toekijkt, pak ik met trillende handen de laatste kerstbal. In ontelbare stukken valt hij kapot op de plavuizen. Ze huilt, aanvankelijk van de schrik, even later van puur verdriet en onbegrip. Waarom papa na de kerstdagen gaat verhuizen kan ik haar niet uitleggen. Ik ga naast haar zitten, mijn armen om haar heen, mijn neus in haar haren. Woorden om haar te troosten ontbreken me. Ik kan mezelf niet eens troosten.

Enigszins verveeld – de kerstboom versieren is niet meer zo leuk – reikt ze me een kerstbal aan. Veel te nonchalant, waardoor ik mis grijp en de bal in vele zilverkleurige stukken op de bamboevloer kapot spat. Ze haalt ongeïnteresseerd haar schouders op. Ik zeg dat ik ervan baal; had ze niet beter uit kunnen kijken? Haar ogen spuwen vuur als ze uitroept: ‘Kerst wordt toch nooit meer zoals vroeger!’ Ik sla mijn armen om haar heen, duw mijn neus in haar haren en denk aan hoe het was. Net als zij verheug ik me dit jaar niet op Kerstmis, omdat alles is veranderd.

Met haar handen vol zwarte en witte kerstballen loopt ze stralend door het tuincentrum. ‘Deze zijn gaaf!’ roept ze, ‘als ik ze zelf betaal, mag ik ze dan in een grote schaal op mijn kamer zetten?’ Zachtjesaan vult onze winkelwagen zich met kerstprullaria, zodat ik bij de kassa even flink moet slikken. Thuis hebben we een discussie over de juiste plek voor de kerstboom, maar we worden het, zoals altijd, uiteindelijk eens. Ze sjouwt heen en weer met ballen, lichtjes en neuriet ‘Jingle Bells’. Dit keer sneuvelt geen enkele kerstbal. Ik neem haar in mijn armen, duw mijn neus in haar haren en voel me de koning te rijk omdat we ons weer samen kunnen verheugen op Kerstmis. Een ander soort Kerstmis dan vroeger, maar niets blijft immers hetzelfde?