Nummer 14

Na achttien jaar brak het moment van afscheid nemen in de zomer van 2007 aan. Wat zag ik er tegenop om de sleutel voor de laatste keer om te draaien. Vastbesloten dat met droge ogen en geheven hoofd te doen, had ik daarom al voor de verhuizing mijn emoties de vrije loop gelaten, tijdens het schrijven van deze woorden: [i]Je hebt onze dochter zien opgroeien van het piepkleine baby’tje tot de dame die ze nu is. (…) Ik ken al je eigenaardigheden. Die ene afwijkende tegel in de woonkamer, waardoor de vloer een eigenaardig karakter heeft gekregen. Die rare lichtschakelaar bij de voordeur, die altijd een extra duwtje nodig heeft. Je scheve bad, garantie voor een waterballet na elke douchebeurt. Ieder piepje en kraakje als het hard waait.(…)
Maar je hebt ook K. zien vertrekken. Jouw muren echoën nog steeds onze ruzies, mijn verdriet en woede.(…) Lief huis, ik had hier zo graag oud willen worden, gelukkig willen blijven, onze dochter zien opgroeien. Maar ik kan het niet, omdat de dromen die ik hier had niet uit mochten komen. Stoppen met dromen wil ik niet, omkijken in bitterheid evenmin. Ik wil niet verstikt worden door de herinneringen die overal in jou aanwezig zijn. En daarom moeten we gaan, hebben we straks een ander thuis. Jij blijft speciaal en o, wat zal ik je missen.[/i]

Min of meer toevallig beland ik vanmorgen op de website van een makelaar, waar ik zie dat het huis dat ik ooit mijn thuis noemde, opnieuw te koop staat. Aan de foto’s valt af te lezen, dat de huidige bewoners goed voor het huis gezorgd hebben. Tot mijn vreugde staat de Japanse esdoorn, mijn trots, er als vanouds bij. Ik hoop dat de volgende eigenaar ook goed voor het huis en de tuin zal blijven zorgen. Heimwee naar nummer 14 heb ik nooit gehad, alleen de esdoorn mis ik nog wel eens. Maar toch moet ik iets bekennen. Hoewel het huis al lang niet meer op mijn naam staat, blijft het nog steeds een beetje ‘mijn huis’.