Ochtendvroegte

Ze wordt wakker met de windgong die steeds luider klinkt. Haar geest is wel wakker, haar lichaam totaal niet.
Langzaam gaan haar ogen open en het eerste wat ze ziet zijn de zwarte wolken. Deze komen niet van haar lief af. Nee, die staat elke ochtend vroeg fris en fruitig op. Een geur achterlatend zoals je die alleen op een zomers bloemencorso ruikt. Die van haar zelf zijn het ook niet. Ondanks de nieuwe Wake-Up lichtlampwekker zijn haar ochtendwolken toch nog donkergrijs.
Eigenlijk weet ze het wel en gaat kijken in de kamer van Max. De wolken zijn niet zomaar zwart ,ze zijn gitzwart.
Voor haar ligt een hoopje grauwend en snauwend mens.Hij besluit dat hij vandaag echt niet wakker wil worden.
Dat ook nog terwijl ze zelf ook zo’n zalig humeur heeft.
In haar huis is er maar één regel: Voor acht uur wordt er niet gezeurd. En voor eerste twee bakken koffie eigenlijk ook niet.

Na oneindig lang roepen is haar humeur tot het dieptepunt gedaald. Eindelijk verschijnt Max en gaat zitten aan de ontbijttafel, of wat daar voor door moet gaan. Hij zit net en begint al te mauwen dat de kleur van zijn boterham niet goed is. “Ja en?” denkt ze, maar zwijgt.
En of ze geen hele appel in zijn trommel wil doen vandaag maar één in vier stukjes gesneden, zegt hij met zo’n uitdrukking op zijn gezicht van ‘hoe heb je dat gisteren in je hoofd gehaald’? Het worden geen stukjes vandaag, want dan moet er een aardappelschilmesje gebruikt worden en dat gaat nu echt niet lukken. Dat is gewoon niet verstandig. Het kookpunt is bereikt.

Als klap op de vuurpijl komt nog die eeuwenoude vraag waarom hij toch naar school moet. Ze gaat dat niet meer positief brengen.
Vandaag is er niets lekkerder als de regering de schuld te geven. Dus antwoord ze dat het moet van de leerplichtambtenaar.
Jammer, maar vandaag krijgt die man de schuld.
De blikken die ze met elkaar wisselen zijn op zijn zachtst gezegd ‘verre van aardig’. Als je dat met de camera zou vastleggen, zou je schrikken.
Zij niet meer. Ochtendhumeur is bij hen al een begrip op zich. Ze vindt dat kinderen en ochtendhumeur verboden moet worden.
Waarom heeft de natuur dat niet geregeld? Nog maar een bak koffie erin. Zou het voor hem ook helpen? In het weekend maar eens proberen.
Hoewel het al na achten is wil ze op zo’n ochtend eigenlijk maar één ding: weer terug naar bed.

Max is eindelijk de deur uit. Vanmiddag wordt ze weer de liefste van de wereld genoemd en krijgt ze weer knuffels. Nu laat hij haar boos achter.
Ze raapt de krant op en loopt naar het koffiezetapparaat. Koffie met krant klinkt als muziek in haar oren maar boven klinkt nog een betere deun.
Zou ze dan toch nog even terug gaan?