Ode

Als iemand je vraagt wie ik ben zal jij het antwoord kunnen geven. Je zal zeggen dat ik onaangepast ben, dat ik anders ben dan anderen. Maar jij weet beter dan dat. Om eerlijk te zijn ben jij de enige die ik er op vertrouw om het woord voor mij te nemen. Als je me belachelijk maakt, zal ik er om lachen en als je mij de hemel in prijst, zal ik zelfs harder lachen. We kennen elkaar, soms zelfs beter dan we onszelf kennen. We zijn in spiegelschrift beschreven spiegels. Als jij voor mij staat begrijp ik mijn taal en als ik voor jou sta begrijp jij de jouwe. We zijn al zo lang samen, tegen wil en dank soms, maar altijd samen. Relaties komen en gaan maar er is weinig dat ze ons leren wat we al niet van elkaar geleerd hebben. Hoe hard jij ook tegen mij roept dat ik opnieuw in een zelfde valkuil stap, je weet dat ik niet zal luisteren. En toch blijf je me waarschuwen. Dat mag ik aan je. Wie zal anders die moeite doen voor een ongeleid projectiel als ik? Wie zal zelfs maar de moeite doen om me tegen mijn schenen te schoppen op het moment dat ik weer aftuig naar één van die verdorven plaatsen?

Ik heb je vaak gevraagd om op te rotten, om zo ver mogelijk uit mijn buurt te blijven. Maar waar ik ook heen ging, je leek altijd over mijn schouder mee te kijken. Ik zal het niet snel toegeven, maar je hebt me meerdere malen behoed voor het maken van fatale fouten. Toen ik nog nauwelijks een geweten had, reikte jij me het jouwe aan en heb ik daar op geteerd. Je was mijn baken en adviseur, mijn gids en vertrouweling. Je was meer dan ik verdiende in mijn meest onmogelijke momenten. Je was vaak meer dan ik dacht nodig te hebben wanneer ik weer eens piekte in extremen. Soms vraag ik me af waarom je nooit strontziek van me werd. Was ik echt zo belangrijk of vond je jezelf zo weinig waard?

Ik heb altijd versteld gestaan van je trouw. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken en of ik je kan duidelijk maken wat ik je misdaan heb. Besef je het wel? Heb je enig idee hoe vaak ik over je heen heb gewandeld? Ik kende geen grenzen, ik heb geweigerd om ze te zien. Mijn bewustzijn was te groot, te weerzinwekkend, te destructief. Alles wat ik deed, deed ik voornamelijk uit een gebrek aan trots, ziek van onzekerheid en ziek van angst. Maar jij liet je nooit door mij misleiden, je keek dwars door me heen en je trapte nooit in mijn web van bedrog. Misschien was ik een spiegel van wat jij nooit wilde worden. Ik maakte de fouten zodat jij ze niet meer hoefde te maken. In dat opzicht leek je superieur en zonder het uit te spreken heb ik je dat vaak verweten.

Maar uiteindelijk krijg je wat je zelf veroorzaakt hebt. In mijn geval is dat minder dan ik verlang, maar altijd nog meer dan wat ik denk te verdienen. Ik kan voorgoed hiermee doorgaan. Met leven alsof er nooit een eind aan komt en met het gebruiken van alles wat ongebruikelijk is. Maar iets in mij zegt dat het genoeg is geweest. Ik gun je jouw geluk en dit keer meen ik het echt.