Tandpasta. Ik smeer het op je spiegels, spuit het op je wc-bril. Geweldig gevoel. Leuk, al die haarmiddeltjes. Oeps, laat ik ze toch net allemaal tegelijkertijd op je pas geboende vloer vallen. Wat leuk, is dat de vaas die je van je ouders had gekregen? Die vaas die ze voor duizenden euro’s hadden gekocht, ergens in Afrika. Die met die culturele waarde? Shit, nu ligt ‘ie in honderden stukjes op je nog glimmende vloer. Butterhands, noemen de Engelsen dat. Hij gleed zo weg uit mijn handen, ik kon er niets aan doen. Gooide ik daar nu net dat fotolijstje op de grond? Oh jee, dat was toch niet het fotolijstje waar je zo aan gehecht was? Smeet ik al je kleren uit je kast op de grond en zette ik er de schaar in? Nee toch? Deed ik dat echt? Ligt daar je creditcard? Mooi, dat wordt straks shoppen!

Even naar je garage. Ja, die auto ken ik maar al tegoed. Oh nee toch, ik had het zelf niet eens door, maar opeens ging mijn hand naar mijn sleutels en kraste ik zo mooie (modieuze?) krassen op die nieuwe lak. Wat zie ik nu? Oh, dat is waar. Je nieuwe hobby: schilderen. Nou, dat is ook niet veel soeps zeg. Hé, daar staat je verf. Weet je wat, ik geef dat schilderij van jou wel even een leuker kleurtje. Beetje gifgroen ofzo, mooi toch? Nu ik er toch aan denk… je behang is ook wel wat verouderd…

En zo vertrok ik uit je huis. Je muren zitten onder de groene strepen, je vloer ligt bezaaid met glasscherven, je spiegel is gebroken, je kleding is kapot getrokken. Ik vernielde je kussens, zette de schaar in je matras. Maar sorry hoor. Ik meen het oprecht als ik mijn excuses aanbied. Net zo oprecht als toen jij sorry zei, nadat je me alleen achterliet. Het spijt me echt schat, voor het vernielen van je huis. En het spijt me ook dat ik je rekening heb geplunderd, maar al die spijkerbroeken en shirtjes zagen er zo leuk uit en toen dacht ik, ach, ik heb toch je creditcard bij me…

Mannen, laat een vrouw nooit achter met een gebroken hart. Maar als je dat dan toch doet, vergeet dan niet je sleutel terug te vragen. En laat al helemaal nooit je creditcard in je huis slingeren…


12 reacties

Dees · 4 november 2005 op 13:27

Oeh, vals kreng… 😉

Beetje rolbevestigend, maar tóch leuk.

Louise · 4 november 2005 op 18:19

Heerlijk!! Ik houd wel van dat niet-treuren-maar-terugslaan-principe 😀

Li · 4 november 2005 op 18:55

En de kranten kopten ‘Orkaan Chantal’ heeft huisgehouden 😀

Li

Trukie · 4 november 2005 op 20:04

Mannen…………..jullie zijn gewaarschuwd.
Oeps 😮

Geertje · 4 november 2005 op 20:18

Tja, lijkt me heerlijk om te doen. 😮

Leuke column!

WritersBlocq · 4 november 2005 op 21:19

Oeh! Superfout, maar euh… wel lèkker lijkt me!
[quote]En de kranten kopten ‘Orkaan Chantal’ heeft huisgehouden [/quote] 😆

KawaSutra · 5 november 2005 op 04:48

Ik zou me niet aangesproken moeten voelen want ik ben geen hartenbreker.
Rolbevestigend ja, vrouwen zijn zoooo gemeen!!!! 😀

klungel · 5 november 2005 op 11:04

[i]geeft chantal even de sleutel van zijn ex[/i]
Omdat het zo goed voelde, mag je nog eens 😀

Ikvinumleuk, maar wel erg fout.

Chantal · 5 november 2005 op 11:26

@ Dees: Vals kreng?? Hij had het verdiend, hoor!
@ Louise: 😀
@ Li: Hihi… nou voor hem hoeft geen giro-nummer geopend te worden hoor! What goes around…
@ Trukie: 🙂

@ Geertje: Het was ook heerlijk!!
@ WB: En inderdaad ook lekker! 😛

@ KawaSutra: Ben blij dat je je niet aangesproken voelt! Ik voel me ook niet aangesproken bij jouw reactie 😛 Zo gemeen ben ik niet hoor!
@ Klungel: Yes.. ik mag weer!! 😀

Bedankt voor jullie reacties! :kiss:

wendy77 · 6 november 2005 op 12:41

Hele leuke column Chantal. Het was net of ik bij je was toen je er mee bezig was 😛

Ma3anne · 7 november 2005 op 08:33

O jee, kunnen vrouwen echt zooooo vals zijn? 😀

bert · 8 november 2005 op 21:24

Ik denk dat ik maar niet reageer op deze column.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder