1. Glans
Mijn tijd in Oklahoma was hemels en hels. Het appartementencomplex waar ik verbleef werd bevolkt door een scala aan bijzondere persoonlijkheden. Ik logeerde vier weken bij mijn Amerikaanse penvriend. Waar het imago van de Amerikaan als extravert wordt neergezet, geldt dat in Oklahoma niet. Tussen elk huizenblok staat een kerk. De kerk en zijn doctrines regeren streng over de leefwijze in het niet meer ‘Wilde’ Westen. De vrouw staat op een lager plan, mits je de zorgende moeder en vrouw die zich kuis kleedt als lager beschouwt.
In het midden van het appartementencomplex lag een zwembad. Geen luxe maar noodzaak. In die regio zijn de zomers heet en duren lang. Daar maakte ik kennis met de tienjarige Pat. Hij woonde met zijn moeder in het appartement naast ons. Door Pat kwam ik erachter dat ‘de mensen’ schande over mij spraken.
‘Jij zwemt in een bikini, dat mag hier niet’, vertelt Pat mij, ‘vrouwen moeten een lang T-shirt dragen als ze zwemmen.’ We hangen samen aan de rand van het bad in het water, zijn kleine dunne handjes naast de mijne. Zijn sproetige gezichtje kijkt ernstig. Of ik mij voortaan heb gehouden aan die stilzwijgende ‘T-shirt regel’ weet ik niet meer. Het zwemmen verloor wél zijn glans.
Die avond laat Pat mij zien hoe je ‘vuurvliegjes’ vangt. Het donkere bos voor ons appartement wemelt van de dansende lichtjes. Hij heeft voor mij ook een glazen pot geregeld en samen rennen we giechelend in het duister met onze open potten zigzaggend tussen de bomen door. De oogst is groot maar het heeft bijna iets wreeds als ik die avond naast mijn bed het gevangen ‘lampje’ bestudeer. De vuurvliegjes duizelen paniekerig tegen het glas, benauwd doven ze langzaam uit door hun onverwachte beperking. Misschien hetzelfde gevoel als verplicht met een T-shirt aan zwemmen?
12 reacties
Meralixe · 26 augustus 2015 op 07:51
Ik doe het zelden maar probeer het nu toch; als eerste reageren op een mooi schrijven met de nadruk op een ‘mooi’ schrijven.
Voor mij is schrijven hard werken. Zinnen herlezen, kneden, splitsen, ten einde schrappen, het verhaal wijzigen, bijsturen, zoeken naar het juiste klimaat. Kortom, zwoegen.
Uw schrijven, ook onder meer in ’t café
Meralixe · 26 augustus 2015 op 08:32
Oei, ik dacht dat ik bovenstaande reactie NIET had doorgestuurd! Nu goed, ik werk het dan maar verder af. :-))
Uw schrijven, ook onder meer in ’t café, geeft me de indruk dat alles moeiteloos uit de pen stroomt.
En dan kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat alles nog zo veel beter zou kunnen. 🙂
PS, Dat verhaal… Dierenleed?
Mien · 26 augustus 2015 op 09:06
Leuk verhaal. Beetje surrealistisch. Moest ook op een of andere manier denken aan [b][url=https://premieretageblogdotcom.files.wordpress.com/2014/07/hockney5-480×640.jpg?w=1982&h=2643]schilderijen[/url][/b] van David Hockney. Ben benieuwd naar het vervolg.
Yfs · 26 augustus 2015 op 09:56
Jouw penvriend uit Oklahoma verdient volgens mij een wat uitgebreidere toelichting. ( een soort van ‘wat vooraf ging) Hij is per slot van rekening de reden dat je daar terecht kwam?
Je afwisseling tussen iets willen vertellen en toelichten zorgt hier en daar voor zinnen die niet helemaal vlot lopen.
Je begint in de verleden tijd maar eindigt in de tegenwoordige tijd.
Of ik mij ‘voortaan’ heb gehouden aan die stilzwijgende ‘T-shirt regel’ weet ik niet meer:
In plaats van ‘voortaan’ zou ‘daarna’ juist zijn? Het heeft immers al plaatsgevonden?
Ik kan me overigens niet voorstellen dat je bent vergeten of je je nu wel of niet aan die T-shirt regel hebt gehouden.
De vuurvliegjes duizelen paniekerig tegen het glas, benauwd doven ze langzaam uit door hun onverwachte beperking.
Mooi!!! :yes:
(hoewel ik de overeenkomst tussen de T-shirt regel en de vuurvliegjes wat ver gezocht vind).
trawant · 26 augustus 2015 op 11:01
Beetje slordig, de relatie tussen extravert en kerken ontgaat me.
En eens met Yfs, je weet natuurlijk best of je dat T-shirt gedragen hebt.
Als je een vervolgverhaal opent moet de eerste aflevering meteen raak zijn en de lezer meeslepen.
Waar zijn we, wie doen er mee? Details.
Nu geeft het me de indruk van een vluggertje, terwijl je zo trefzeker en helder kunt schrijven.
Esther Suzanna · 28 augustus 2015 op 10:34
‘Moet?’
Er moet niks in de schrijverij natuurlijk.
Wat wel bijzonder is, wil ik toch nog even opmerken, dat er door Yfs ook al aan mijn geheugen werd getwijfeld?
Gelukkig ben ik vergeetachtig… 😀
troubadour · 26 augustus 2015 op 11:57
Misschien wil je wel steeds een leuk miniatuurtje plaatsen, zoals deze, in de Oklahoma omgeving. Dan is een moeizaam opsommen van deelnemers, rugnummers en relaties helemaal niet nodig. Het lijkt wel of je vanuit een bepaalde vooringenomenheid en verwachtingspatroon wordt aangepakt. Ik vond het een mooi bloembedje en ik snap de relatie van het introverte en een strenge geloofsgemeenschap zeer goed. Net zo goed als de relatie tussen Jezuïeten en de raad van elf.
trawant · 27 augustus 2015 op 12:50
Als iedere feedback hier als vooringenomenheid wordt gekwalificeerd kunnen we net zo goed ophouden met reageren en alleen maar ruikertjes uitdelen.
Esther Suzanna · 27 augustus 2015 op 14:02
Ik ben blij met feedback. Het zegt mij hoe een stukje gelezen wordt. Misschien was een intro duidelijker geweest maar mijn eerste insteek was om een lang ‘vergeten’ jeugdavontuur beetje bij beetje naar boven te halen. Zoals Troubadour juist gezien had. Voor mij is het eigenlijk ook een verassing wat er als totaal uitkomt. Dus geef maar door hoor, als het ergens anders, beter, helderder kan.
Het T-shirt weet ik echt niet meer. Eerlijkheidshalve heb ik waarschijnlijk niet meer gezwommen in dat zwembad omdat ik – met of zonder – mij dat dan ook wel had herinnerd. Ik was 24 jaar hoor… :-/
troubadour · 28 augustus 2015 op 08:47
Dat is precies waar we niet ver meer vandaan zitten!
Esther Suzanna · 27 augustus 2015 op 07:35
Dank, iedereen, voor de feedback. Ik neem het allemaal mee. 🙂
Sagita · 5 oktober 2015 op 10:21
Ergens ben ik ben ik begonnen met het lezen van Oklahoma, inmiddels boeit het mij zo dat ik de eerste aflevering heb opgezocht en gelezen.
Boeiend relaas. Mij stoort het niet dat je herinneringen pluksgewijs boven komen drijven. Maar dat kan natuurlijk komen doordat ik latere stukken al gelezen heb.
Groet Sa