Oldtimer

Mijn auto ligt in het ziekenhuis met een ernstige aandoening die ergens diep in zijn koppakking zit.
Ik heb geen emotionele binding met mijn auto, wel een financiële.
Dus als ‘Beuntje’ (hoofd afdeling neuroten) me straks de zwart omrande rouwrekening overhandigd, zal ik financieel zeer emotioneel worden. Liefst neem ik de motor.
Soms neem ik de trein om reden.
Vaak neem ik de auto zonder reden.
B.v. als ik van mijn huisje naar de brievenbus moet , een afstand van 300 meter.
Verzachtende omstandigheden:
Ik woon in het bos.
Weet jij wat voor eng gespuis me vanachter een boom of struik kan bespringen?
Nou dan.

Deze keer had ik een goede reden om met de auto te gaan, omdat de trein geen optie was i.v.m. reistijd.
Dus leende ik van een kennis een Datsun 100a bouwjaar ’73, een plaatje.
Toen gebeurden er verschillende dingen.

Eerst ergerde ik me dood.
Ik zat veel te laag en bijna klem tussen stoel en stuur.
Het waaide en ik zeilde over de weg met de knokkels wit om het stuur.
Ja ..’10 voor twee’.
Geen stuur of remverkrachting.
Niks geen interval, maar gewoon een knop op het dashboard die je uittrekt en ziedaar!
Je hebt ruitenwissers.
Een flinke regen is dan prima, maar motregen niet. Steeds knopje uit en in…uit en in..
Wel een gehoorzame knop, dat wel, ..zodra je indrukt stoppen de wissers ter plekke.
Meestal halverwege de ruit.
Maar met een uitgekiende strategie heb je dat na een paar uur wel onder de knie.
Het houdt je niet van de straat maar wel bezig.
Een rechtse draai en hij spuit water op het voorglas, een linkse draai en je hebt de knop in je hand.
Persoonlijk heb ik niks tegen een knop in mijn hand.
Eén die je kan aftrekken, niet éraf trekken.
Steeds opnieuw ontdek ik dat er geen vijfde versnelling is.
Als ik het linkerraam opendraai…flikkert de rechtse er bijna uit vanwege de wind.
Ongeveer met mijn reet op het asfalt scheur ik over ‘s Heren wegen….om precies te zijn: de Afsluitdijk.
Hij was niet afgesloten.
Dat terzijde.

Toen kwam er verwondering.
Overal om me heen reden enorme pooierbakken van wel drie meter hoog en drie meter lang. De één scheurde nog harder dan de ander.
Randdebielen.
Het lijkt wel dat iedereen mijn klein geel kuiken minacht en niet voor vol aanziet.
Vlak voor een afrit nog snel even voorbij om gelijk daarna die afrit te nemen.
Ik had het gevoel minimaal 140 te rijden, de motor krijste zijn longen schor.
Diep vanuit de motor hoorde ik gepiep, het klonk als een klein benepen stemmetje wat me deed denken aan dat zielige kuiken Calimero…
‘Ik is klein en zij zijn groot’.
Ach…nostalgie.. ik droomde even weg…
Tot mij een vrachtwagen inhaalde.
Ik reed 100.
Ik trapte dat kuiken nog maar eens flink op z ’n staart.
Bek houden jij, rijden zal je.

Daarna kwam de berusting.
Ik rij in een geel kuiken.
Die 120 kan.
Hij is schattig en leuk om te zien.

Toen de beslissing:
Het eerste wat ik morgen ga doen: ‘Beuntje’ bellen en goddomme eisen dat mijn slettenbak deze week weer rijklaar is.
Kostte wat kost.

Maar mocht je dit gele kuiken ooit tegenkomen….denk:
Ach nostalgie…
Hij kan 120..
Wat schattig.

[img]http://exa.xs4all.nl/pics/datsun.jpg[/img]