Olga en haar zingende automonteur (1)

Olga is een talentvolle ballerina. Het is haar droom om ooit nog eens bij het beroemde Mythslava danstheater te mogen optreden. En op een dag wordt haar wens, gedeeltelijk alvast, verhoord. Ze ontvangt een uitnodiging vanuit de hoofdstad voor een auditie. Ze is in de zevende hemel,  want hier heeft ze al die jaren naartoe gewerkt. Haar vriend Sven steunt Olga in haar ambities en beseft terdege dat dit haar grote kans is.

Samen zullen ze afreizen naar de hoofdstad. Sven krijgt toestemming van de baas van de garage waar hij werkt, om verlof op te nemen. Plus de garantie dat, als hij binnen zes weken terugkomt, hij weer op zijn oude werkplek als monteur aan de slag kan. En, mocht Olga er in slagen om een plaatsje bij het Mythslava te veroveren, dan zal Sven het ook wel lukken om in de omgeving een baan te vinden. Daarvan is hij overtuigd. Zo kunnen ze in ieder geval samen in de hoofdstad blijven, bij leven en welzijn, in voor en tegenspoed. De twee nemen afscheid van familie en vrienden en vertrekken, op weg naar een nieuwe uitdaging.

Voor hun missie naar de grote stad moeten ze dagenlang in de trein doorbrengen. Het landschap waardoor de intercity dendert, verandert. Toendra’s, bossen, korenvelden, bergen, meren, sneeuw, woestijn, ze zien het onderweg allemaal voorbij komen. Kedeng kedeng. Olga doet haar verplichte oefeningen in het gangpad, Sven pakt zijn gitaar en zingt zijn liedjes, eigen liedjes over zijn thuisland, zijn roots. Subtiel beroert hij de snaren van zijn gitaar, met zijn door afgedraaide olie zwart geïmpregneerde vingers. Er komen altijd wel enkele mensen om te luisteren en naar de oefeningen van Olga kijken. Steevast zit er een meisje in het publiek, dat Sven met meer dan gemiddelde interesse in de gaten houdt. En de trein, die dendert maar door. Onderweg passeren ze een gigantische open kopermijn. De werknemers zijn allemaal in gelijksoortige grauwe overalls gekleed. ‘Dwangarbeiders,’ mompelt Sven en zet spontaan een nieuw lied in: ‘Copperfield blues.’

Olga en Sven zijn uitgeput van de reis, als ze in de hoofdstad op het Centraal station uitstappen. Ze zoeken een goedkoop hotelletje, checken in en lopen naar hun kamertje. Daar kleden ze zich uit, Olga gaat meteen douchen. Even later stapt Sven de douchecel binnen en pakt Olga van achter stevig vast. Langzaam beweegt hij zijn handen naar haar kleine borstjes om deze zachtjes te masseren. Olga streelt met beide handjes teder over Sven’s versnellingspookje en schakelt hem geleidelijk naar zijn hoogste gearing. Ze draait zich om en meteen spuit Sven zich helemaal leeg. Ze blijven elkaar stevig vasthouden, het water spoelt de lichaamssappen van hun lijf. Olga kust Sven op de mond. ‘Ben je niet moe?’ vraagt ze haar vriend. ‘Moe? ’t Is tijd voor de grote beurt, Olgaatje,’ antwoordt hij met een knipoog, tilt het meisje op als ware het zijn bruidje en draagt haar naar het bed. Ze lacht haar tanden bloot.