Omgekeerd lepeltje

Het verschil lijkt minimaal en een lepeltje blijft een lepeltje, ook als je hem omkeert. Tegelijkertijd een verschil van dag en nacht. Een verschil tussen meer en minder min of meer. Een lepel gebruik je om eerst een schep en dan een hap te nemen terwijl je de achterkant van de lepel gebruikt voor slechts een likje. Bijvoorbeeld om de laatste restjes vla uit het holle van een glazen schaaltje te veroveren. Of van een stuk ijs voor je de deksel er voorlopig definitief op doet alvorens het terug in de vriezer te zetten. Om toch nog even te proeven van wat zo naar meer smaakt en toch minder is omdat het op is of gewoon een lekkernij moet blijven.

Als tenen langs mijn enkels schuren en een andere knie die van mij knikt ligt er een arm om mijn lichaam en een hand op mijn borst waarvan de vingers zo nu en dan doen alsof ze woelen in mijn bescheiden dos borsthaar: sympathiek gebaar. Een warme buik in mijn rug en een rustige diepe adem in mijn nek. Ik let op elke beweging en glimlach mismoedig bij het gegeven dat er zo weinig is wat ik kan doen behalve een hand achteruitgestrekt op een bil leggen. Het gezicht zover mogelijk draaien en toch niets zien. Een klein speels duwtje geven met mijn bips. Met mijn achterhoofd omgekeerde kopjes geven in dit omgekeerde lepeltje. Likjes in plaats van een hap.

Het moet een mooi beeld zijn: bijna twee meter man in een lief klein lepeltje van iets meer dan één meter zestig. Het lijkt misschien een beetje de omgekeerde wereld. Ik weet trouwens ook niet eens of er bepaalde regels of gewoontes voor lepeltjes zijn. Waarschijnlijk hebben we er zo onze redenen wel voor en ben ik net zo’n lekkernij voor haar als zij voor mij. Een reden waar ik zoet in berust. “Slaap lekker schat” fluistert ze. Gelijk heeft ze. Het is nog lang niet op en slapen is ook lekker. Ook deze nacht wederom geserveerd in het omgekeerde lepeltje dat smaakt naar meer. Alweer.