Een hoofd maakt mij wakker dat iets zegt wat niet noemenswaardig is. Typisch zo’n hoofd die je er meteen wilt afbijten om het lichaam uit zijn lijden te verlossen. Hij is in de veronderstelling dat ik hem niet versta, de zot. Behandeld me als een stuk vlees. Ik, een stuk vlees? Ik ben ook nog eens bijzonder intelligent en de liefheid zelve, maar daar zal hij nooit achter komen. Mijn taal zal altijd anders zijn en waarschijnlijk ook altijd blijven. Soms vraag ik aan mijn vrienden waarom dat hoofd steeds weer terugkomt. Ook zij weten het niet. Aan vrienden heb je veel, maar soms even weinig als aan jezelf. Ik staarde wat om me heen, zoals ik wel vaker doe. Je moet toch wat met je armzalige leven. En hoe lang mijn leven nog duurt weet ook geen enkel stuk vlees. Soms heb je van die dagen dat het lijkt alsof je niets meer weet. Teveel vragen en veel te weinig antwoorden. ‘Ik moet je het antwoord schuldig blijven’, wordt er vaak gezegd. Wat dat betreft zijn stukken vlees inmiddels zo schuldig, dat ze levenslang zouden moeten krijgen.

Terwijl ik zo verder nadacht, verscheen een ander hoofd. Mijn hart begon als een sexy salsa te dansen en even voelde het weer alsof alle antwoorden me recht aanstaarde. Dit was typisch zo’n hoofd die je nooit wilde slaan. Zo’n hoofd die je met je leven zou willen beschermen. Zo’n hoofd waarvan het lichaam even perfect is. Zo’n hoofd die nooit meer je herinnering verlaat.
Haar ogen boorden zich in de mijne, alsof ze iets in mij zocht waar ik me nog niet bewust van was. Wat kan ze in Godsnaam nu in mijn ogen vinden? Ik kan haar geen miljoenen geven, geen 1000 paar schoenen, geen eeuwig geluk en ook niet alle liefde die zij nodig heeft. Hoofd, je bent nog mooier dan welke parel dan ook op aarde, maar sluit alsjeblieft je ogen. Laat me hier alleen en laat mijn hart heel.

Maar ze liep niet door. Wat was dat voor koppig wezen? Ik haatte haar nu al. Liefde en haat zijn hetzelfde. Waar ik al zo bang voor was, gebeurde ook. Ze pakte me op en nam me mee naar haar huis. Dagen die eeuwen leken te duren, deelde ik haar leven. Ik genoot van haar stem die zo lief was als een pasgeboren kitten, haar ogen die harten konden breken, haar uitstraling die nooit een seconde verdween, haar koppigheid die nooit verveelde en haar woorden waar ik nooit genoeg van kreeg.
Maar nooit beroerde mijn lippen de hare, ook al waren zo zo verdomde verleidelijk. Nooit streelde ik haar haren die om de zoveel tijd van kleur veranderde. En nooit kreeg ik die liefde van haar waar zij niet in geloofde. Ik geloofde wel in liefde, maar enkel die onbereikbare.

Op een dag werd ik wakker en keek ineens een ander hoofd me aan. Typisch zo’n hoofd die je er meteen wilt afbijten om het lichaam uit zijn lijden te verlossen. Hij is in de veronderstelling dat ik hem niet versta, de zot. Behandeld me als een stuk vlees. Ik. Een stuk vlees? Is dit nu wat je noemt, een deja vu?
Naast zijn hoofd verscheen zij, de onbereikbare. Wat is hier aan de hand? Wat moet zij nou met zo’n nutteloos, stinkend stuk vlees? Je hebt al vlees stomme trut. IK ben je vlees verdomme! Ze kon mij natuurlijk niet verstaan, want mijn taal zal nooit de hare zijn. Twee compleet andere werelden die nooit samen kunnen gaan. Waarom verlang ik er dan wel naar?

Zonder enige aanleiding draaide hij ineens zijn hoofd opzij en kwam hij op haar af. En toen.. zijn lippen op de hare met zijn smerige tong en al. Secondes leken uren te duren. Leegte nam van mijn ogen bezit. Tranen, gereed om aan te vallen. En mijn hart klaar om te gaan breken. Komt hier nooit een einde aan? Of was dit slechts het begin van het einde?
Zijn lippen beroerde wel de hare, hij streelde wel altijd door haar haren en hij kreeg wel die liefde waar zij weer in begon te geloven ondanks haar cynisme en koppigheid. Ik haat haar ogen die vol liefde spreken, ik haat haar koppigheid die zowaar liefde weer een kans geeft en ik haat vooral haar hart, omdat de hare nog heel is en de mijne niet. God, wat hou ik toch van haar. Ik haat je en ik hou van je, maar je zult altijd mijn baasje blijven.

[url=http://www.youtube.com/watch?v=t-lkE6Ylrek&NR=1]http://www.youtube.com/watch?v=t-lkE6Ylrek&NR=1[/url]

Categorieën: VC-Shitonya

12 reacties

Mien · 1 december 2008 op 09:05

Hartverwarrend dat hoofd van jou!
Shit on ya, weer een mooie column.

Mien

Troy · 1 december 2008 op 19:17

Oke, gelezen…hmmm…

Ik moet en zal nu toch even wat feedback geven zonder meteen de boeman uit te willen hangen:

…er zitten wel heel veel kromme zinnen en grammaticafouten in deze tekst. Wanneer je iets schrijft en zeker wanneer je publiceert lijkt het mij niet meer dan logisch dat je de boel goed nakijkt op fouten en niet goed lopende zinnen. Om over het respect naar de lezer toe nog te zwijgen. Er zijn genoeg mensen die graag jouw plekje in zouden willen nemen en jij bent hier ook niet terechtgekomen omdat je geen talent hebt.

Het verhaal vind ik trouwens ook nogal warrig en het leest niet prettig. Dit is, naar mijn mening, echt een van je slechtste columns tot nu toe.

En nu ben ik vast op het punt gekomen waar ik moet zeggen dat je beter kunt.

Goed Shit, je kunt veel beter….

SIMBA · 1 december 2008 op 19:25

Nee…dít is het dus écht niet. Met Troy eens; je kunt beter.
(het filmpje is wel geinig)

Dees · 1 december 2008 op 20:03

Hartverwarrend vind ik de allerbeste term voor jouw stukjes die ik ooit gehoord heb. Chapeau Mien!

Dat gezegd hebbende sluit ik me verder bij Troy aan; je kunt beter, en eerlijker.

Groeten van Dees

WritersBlocq · 1 december 2008 op 23:47

Dit is echt shit, en nee da’s geen compliment. Wát een slecht geschreven verhaal, pfff…

KingArthur · 2 december 2008 op 11:37

Dat je beter kunt daar ben ik het mee eens maar je kan ook niet altijd pieken. Toch vind ik delen in de tekst die me erg aanspreken.

Shitonya · 2 december 2008 op 16:08

Als ik het zo nalees, vind ik het alles behalve slecht. Maar inderdaad, ook niet uitermate geweldig. Maar niet alles kan uitmuntend blijven. Ik begrijp de reacties, dus ik zal de volgende keer wat zorgvuldiger met de column omgaan. Ik heb weliswaar schrijftalent, maar talent kent ook af en toe zijn dieptepunten. Daarnaast ben ik geen fan van eigen werk nalezen en totaal geen grammaticaal wonderkind, wat ook een logische verklaring is voor mijn slordigheid af en toe.

Ik zeg geen sorry
Want ik geloof in mijn schrijven
Ik ga ook niet geforceerd mezelf bewijzen
Door in het vervolg met een perfecte column te komen
Want een ‘perfecte’ column bestaat enkel in je dromen
Wel probeer ik de volgende keer de column wat vaker na te lezen
Zodat jullie met oud en nieuw niet weer voor een verschrikking hoeven te vrezen.

SIMBA · 2 december 2008 op 17:14

😆 Dat gedichtje maakt veel goed in deze tijd!

KawaSutra · 3 december 2008 op 00:45

[quote]Want een ‘perfecte’ column bestaat enkel in je dromen[/quote]
Ik ben het met je eens dat je jezelf niet moet proberen te forceren, dat werkt niet. Maar niets is [i]onbereikbaar[/i] Shit.

Troy · 3 december 2008 op 09:49

Dat gedicht is geweldig 😆

En tuurlijk, je kunt ook niet altijd geniale columns schrijven, maar het ging me hier ook meer om de manier hoe het opgeschreven is (like I said before). En als je wilt, wil ik je teksten ook nog wel nalezen op fouten. Maar misschien haat je me nu :p

Avalon · 4 december 2008 op 13:02

Ik heb precies hetzelfde als ik ’s ochtends in de spiegel kijk…

Shitonya · 6 december 2008 op 19:43

Nou Troy, bij deze neem ik je aan als personal column checker :pint:

En genoeg dingen zijn overigens onbereikbaar Kawa, dus daar kan ik je dit keer geen gelijk in geven.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder