onbesuisd

Met de zilveren Renault Modus tot het dak toe volgepropt komen dochter en vriendin het plein oprijden. Dochter springt de auto uit en vliegt ons in de armen. Vriendin worstelt zich iets minder soepel naar buiten. Met een verkrampte spier in haar bil loopt ze wat stram na al die uren achter het stuur. Ook de poes mag even de benen strekken in ons kantoor, tot jankende ontsteltenis van onze eigen kat die het opgefokt aanziet vanachter de glazen schuifdeuren. 

Vijf maanden lang hebben ze ski’s, boards, boots en toebehoren verkocht en verhuurd aan dure wintersporters in een sprookjesachtig winterlandschap op zo’n tweeduizend meter hoogte. Vijf maanden van hard werken, sneeuwpret en ontelbare bloemetjes buiten zetten. Vijf maanden van bedwelmende feestjes, nachtbraken en klerezooi. Ook de kat was inmiddels gewend geraakt aan de janboel in de kleine Alpenstal en loopt nu verwonderd over de ruime, lege vloer in ons bureau. 

Het is meer toeval dan opzet dat dochter op de verjaardag van haar jongste broer langskomt. Broer die alweer zeventien jaar is geworden en toch ook weer pás zeventien jaar. Wij hebben destijds onze drie kinderen in sneltreinvaart op de wereld gezet en dus volgen ze elkaar ook in rap tempo op met alle te doorlopen fases van de jeugd. Maar benjamin vind het allemaal nog niet snel genoeg gaan. Hij heeft inmiddels zijn eigen bedrijf en is van zins binnenkort het ouderlijk huis te verlaten om in zijn geboorteland te gaan studeren, een jaartje eerder dan gebruikelijk.

Mijn psyche heeft altijd vrij veel tijd nodig voor het verwerken van veranderingen en moet nu alle zeilen bijzetten. Van schrik ben ik zelf weer in de puberteit beland. Ik weet dat dat op mijn leeftijd anders heet, maar ik hou niet van dat woord. Het roept associaties op van hangen, lekken, uitzakken en verdrogen en klinkt helemaal niet sexy. En dat is nou juist wat ik op de valreep nog wil zijn. Net als onverantwoordelijk, naïef, argeloos, impulsief en vrij.

De gevolgde paden in de afgelopen jaren worden weer grondig geanalyseerd en het ‘handboek chakrapsychologie’ wederom uit de kast getrokken. De conclusies zijn over het algemeen vernietigend. Wel is er ruimte voor sussende woorden en bemoedigende eigen schouderklopjes, dat handboek heb ik niet voor niks tenslotte, maar alles moet absoluut weer op de schop. In zoverre zit ik al dertig jaar in een overgangsfase. Niks nieuws dus. 

Ook wel weer geruststellend.

Dochter vist wat zomerkleding uit de verhuisdozen die in haar oude kamer staan opgeslagen, want ze vliegt over een paar dagen naar Sardinië. In ruil stalt ze dan weer een flinke lading winterdracht en tassen vol huisraad. Nu ze adresloos is de komende tijd, omdat ze de hele zomer gaat rondtrekken, heeft ze die spullen niet nodig. Na nog een warme kop schuimende cappuccino en een flinke punt verjaardagstaart zijn de meisje klaar om richting Toulouse te vertrekken, hun vóórlaatste woonplaats, waar de vrienden van daar hen ongetwijfeld met een hoop gezelligheid zullen opwachten en het onbesuisde nachtleven kan worden voortgezet.

De motor van de Renault wordt gestart, de muziek gaat aan, de raampjes schuiven open en de peuken klemmen al nonchalant tussen de lippen. Beheerst stuurt vriendin de auto van het plein en wij, de achterblijvers staan in de deuropening en zwaaien ze uit.

Een beetje bezorgd en een beetje jaloers.