Onderbuikgevoeligheden

Ik ben nu één van hen, één van de velen.
Nu kan ik er óók over meepraten. Been there, seen it, done that.
Vandaag mocht ik namelijk mijn eerste officiële bedreiging in ontvangst nemen.
Erg spectaculair kan ik u vertellen. Niet zozeer dat ik ben gedisst in een songtekst van Den Haag Connection of dat ik mijn mond om een trekhaak mag plaatsen om vervolgens met doodsbedreigende teksten te worden bezongen door Theo Maassen, maar toch.

Stiekem zat ik er natuurlijk wel een béétje op te wachten. Volgens mij was ik ook de enige Nederlander die nog géén bedreiging aan zijn broek had hangen. Ook ik ben een kuddeschaap. Ook ik wil er graag bij horen. Het is inmiddels toch een kleine mijlpaal in iemands leven. Mijn eerste tandjes, mijn eerste fietsje, my first Sony en nu dan mijn eerste bedreiging. Een maatschappelijke must have van de één-en-twintigste eeuw.

Toch ben ik met stomheid geslagen.
Zelfs nú nog passeren de beelden van John Lennon en Indira Ghandi ijlings de revue. Grootheden waarbij bedreigingen aan de orde van de dag waren, en de dood hen uiteindelijk daarvan scheidde.
Zij springen in mijn camera obscura als makke lammetjes over hek des doods. Ik weet nu wat zij hebben moeten doorstaan. Nog steeds heb ik slapeloze nachten en klam angstzweet. Nog steeds meen ik valse blikken te voelen die in mijn rug priemen. En elke keer als ik paranoïde over mijn schouder kijk, zie ik een abstract schimmenspel van potentiële belagers.

Had de dader zijn plaatsdelict zorgvuldig uitgekozen? Een overvol treinstation met de potentie tot veel getuigen en nog meer slachtoffers.
Spoorbomen leken molenwieken die begonnen te loeien als het luchtalarm in Bagdad dat zuiver onheil aankondigde.
De cadans van de trein die de grond deed trillen naarmate ze dichterbij kwam.
Ik wacht tot het rode licht gedoofd is, tot de cadans zich over de warme rails naar het volgende station draagt. Ik kijk naar de punten van mijn schoenen die aan behoorlijke slijtage onderhevig zijn.
Een fractie te laat kijk ik op. Ik bots met dezelfde punt van mijn schoen tegen iets aan. Ik stamel, voel de spanning van het moment.
‘Iets’ bleek iemand, een kereltje, twee turven hoog en amper twaalf jaar oud.

Ik zeg oprecht dat het mij spijt en dat ik hem niet zag aankomen.
Mijn welgemeende excuses werden niet in dank afgenomen, plus dat mijn donkerbruine kijkers de status: ‘doppen’ kregen.
Mijn aërodynamisch gestroomlijnde kaaklijn werd daarna afgedaan als ‘smoel’, en het voorschot op mijn kinderbijslag werd op hoge toon gedegradeerd tot ‘noten’, waar hij bovendien wel een trap onder zou geven, als ik in het vervolg niet op zou passen.

Lennon en Ghandi draaien zich om in hun urn en mijn testikels doen datzelfde in hun scrotum.
Mijn eerste bedreiging is een feit.
Ik krab even aan mijn kruis, zucht en loop hoofdschuddend verder.