Ongeloof

Tijdens wat surfen op het net stuit ik op een nieuwsbericht dat mijn aandacht vraagt, het smeekt er bijna om. Huilend valt het op zijn knieën, zijn handen in elkaar gevouwen en het verlangen in zijn ogen. Het verlangen om waardering van zijn inhoud en respect voor zijn beknopte lengte.
“Meisje sterft in wasmachine die broertje in gang zette”.
Toegegeven, het is geen aantrekkelijke titel die suggereert dat er een vrolijke inhoud volgt. Het is geen pakkende titel, eigenlijk wat lang en moeilijk te doorgronden. Toch wil ik het weten. Een vierjarig meisje is op tragische wijze om het leven gekomen in Mission Viejo in de Amerikaanse staat Californië. Kayley Ishii was met haar broertje van 15 maanden aan het spelen en kroop in de wasmachine. De peuter duwde per ongeluk op een knopje en zette zo de wasmachine in gang. Het duurde maar liefst twee minuten voor haar moeder Kayley aantrof in de met water gevulde wasmachine, die al volop aan het draaien was. Alle hulp kwam te laat. De wasmachine kon met een druk op een knop aangezet worden en de bediening ervan stond slechts 75 cm boven de grond. Binnen het bereik van kleine kinderen dus met, door een ongelukkige samenloop van omstandigheden, een fatale afloop.

Vol van verbijstering en ongeloof lees ik het artikel, en nog eens, en nog eens. Het wil er maar niet in bij mij. Vreemd misschien want het klinkt zo geloofwaardig.
Ik mijn neefje gehaald. Nu heb ik alles geprobeerd, maar op welke manier dan ook, het duurde toch wel even voor ik mijn neefje van vijf in mijn wasmachine gepropt had. Dit ondanks het feit dat hij een behoorlijke krielkip is in vergelijking met de meeste kinderen van vier.
‘In een droger zou het makkelijker gaan’ mopper ik geïrriteerd.
Eindelijk na veel gedoe, geschreeuw, gestamp en geprotesteer hebben we het voor elkaar en kan mijn dochter van twee haar intrede doen. Zij is niet veel groter dan de gemiddelde peuter van anderhalf maar hopelijk wel iets krachtiger.

Weer een hoop gedoe want mevrouw krijgt het deurtje niet zo makkelijk dicht, het klemt wat en ze moet er een flinke mep tegen geven. Net als ze het bijltje erbij neer wil gooien slaagt zij in de opzet en daar staan we dan. Kleuter in de wasmachine, peuter wachtend op het vervolg. Nu staan we voor een nieuw dilemma, de knopjes zitten ver van de vloer, zoals bij elke wasmachine die ik ooit heb mogen zien.
Om ons onderzoek toch enige vorm te geven heb ik mijn dochter toch maar opgetild en haar erop gewezen welk knopje zij precies moet hebben. Vol verwachting klopt ons hart.

De peuter lacht wat zenuwachtig en de kleuter schreeuwt om bevrijding. ‘die doen mama’ vraagt mijn dochter met haar liefste stemmetje en ze drukt op het knopje. De machine sputtert wat en we wachten op wat er gaat gebeuren. Het knopje knippert en onze teleurstelling steekt de kop op. Verdorrie, geen wasprogramma ingesteld en de machine weigert iedere vorm van medewerking.

De kleuter hebben wij bevrijd en beloond met een welverdiend snoepje, waar ze vrijwel alles voor overhebben. Onze test is voldaan en de geloofwaardigheid van bovenstaand artikel is niet groter geworden. Wat zou een mens bezielen om de schuld af te schuiven op een onschuldig kind. Wat zou de wereld bezielen om zo snel te geloven?