Ongeremd Mobiel

Heerlijk, dat mensen die beperkt zijn in hun fysieke mogelijkheden tegenwoordig hulpmiddelen hebben om zich zelfstandig buitenshuis te begeven. Rollators, gemotoriseerde driewielers en overdekte brommers zijn niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Fantastisch voor de mensen die zich van dit gemak bedienen, maar minder geslaagd soms voor mensen die gewoon op twee benen moeten lopen. U bent vast wel eens in een supermarkt bijna overreden door gemotoriseerd verkeer. Gelukkig heeft u daar een rollator in de vorm van een winkelwagen, waar u zich in geval van nood aan vast kunt klampen. Het valt kennelijk niet mee voor die brokkenchauffeurs om tegelijkertijd in de schappen te zoeken, knoppen te bedienen en op het overige verkeer te letten. Bovendien zijn zij beperkt in hun bewegingen en verdienen altijd en overal voorrang, vinden ze zelf.

Op straat bent u, lopend op twee benen, nog veel kwetsbaarder voor deze monsters. En ongetwijfeld heeft u als autobestuurder menigmaal het hart in uw keel voelen kloppen, wanneer zo’n gehandicaptenvriendelijk mobiel plotseling ongegeneerd vlak voor u op de rijbaan gaat rijden met een snelheid van 13,86 kilometer per uur.

Vorig jaar was ik met een goede vriend in het Openluchtmuseum in Arnhem. Bevrijdingsdag. Lekker rustig, mooi weer, ruimte genoeg overal. We hebben genoten. We kwamen nauwelijks mensen tegen. Het hele park bijna voor ons alleen.
In de kaasfabriek reed een oude dame in een motordriewieler, zorgzaam bijgestaan door familieleden. Ze was nog niet zo handig in het besturen van het gevaarte, zag ik al wel. Maar ze genoot en daar gaat het om. Ik had het tafereeltje even staan bekijken en wilde de kamer uitgaan, waar we ons bevonden. De oude dame wilde zich ook naar de gang begeven en ik deed een pas opzij om haar voor te laten gaan. Ze glimlachte vriendelijk naar me.

En dat had ze nou net niet moeten doen!

Ze was even afgeleid van het bedieningspaneel en deed iets verkeerd. Het ging heel snel allemaal. De kar steigerde, sloeg naar links en naar rechts en kwam in volle vaart recht op me af. Ik deed nog een paar passen naar achteren, maar het mocht niet meer baten. Voor ik het wist stond ik geplet tegen de muur, de op drift geraakte kar opvangend met mijn knieën. Ik sloeg dubbel en knalde met mijn neus op het plankje met het pientere pookje. Even zag ik sterretjes.

Er haastten zich onmiddellijk een paar familieleden van de dame naar me toe met duizend excuses. De dame zelf was niet in staat te reageren. Ze was aan het inventariseren of ze het er levend had afgebracht.

Uit de kamer klonk een bulderende lach. Ik zag een bekend silhouet waar dat geluid uitkwam. Het was de lummel met wie ik op stap was. “Hoe krijg je het in godsnaam voor elkaar om door een kneuzenkar overreden te worden in een groot park waar bijna niemand is, sufferd!”, grinnikte hij vals, nadat de dame in kwestie uit zicht was. Geen troostend woord, geen greintje medeleven, terwijl ik even niet op mijn benen kon staan van de pijn. Ik heb me vermand en hem de lol niet gegund dat ie me zou zien strompelen. Zijn grapjes toen ik vijftig werd – over “ouwe taart” en zo – herinnerde ik me nog veel te goed en ik was als de dood dat hij triomfantelijk een rollator voor me zou halen bij de ingang.

Ik hoop dat ik gezond van lijf en leden zal blijven tot in hoge ouderdom en me zonder technische hulpmiddelen zelfstandig kan blijven voortbewegen. Maar zodra ik een elektrische kar nodig zou hebben, zou ik op straat en in supermarkten goed uitkijken en anderen niet tot last willen zijn.

Maar stel, dat die vriend van me dan nog eens langskomt. Dan ben ik plotseling a-technisch en vergeten hoe ik moet remmen. En als hij dan op zijn gekneusde knietjes voor me ligt, bulder ik van het lachen en vraag hem: “Zin in een dagje Openluchtmuseum?”