Heerlijk, dat mensen die beperkt zijn in hun fysieke mogelijkheden tegenwoordig hulpmiddelen hebben om zich zelfstandig buitenshuis te begeven. Rollators, gemotoriseerde driewielers en overdekte brommers zijn niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Fantastisch voor de mensen die zich van dit gemak bedienen, maar minder geslaagd soms voor mensen die gewoon op twee benen moeten lopen. U bent vast wel eens in een supermarkt bijna overreden door gemotoriseerd verkeer. Gelukkig heeft u daar een rollator in de vorm van een winkelwagen, waar u zich in geval van nood aan vast kunt klampen. Het valt kennelijk niet mee voor die brokkenchauffeurs om tegelijkertijd in de schappen te zoeken, knoppen te bedienen en op het overige verkeer te letten. Bovendien zijn zij beperkt in hun bewegingen en verdienen altijd en overal voorrang, vinden ze zelf.
Op straat bent u, lopend op twee benen, nog veel kwetsbaarder voor deze monsters. En ongetwijfeld heeft u als autobestuurder menigmaal het hart in uw keel voelen kloppen, wanneer zo’n gehandicaptenvriendelijk mobiel plotseling ongegeneerd vlak voor u op de rijbaan gaat rijden met een snelheid van 13,86 kilometer per uur.
Vorig jaar was ik met een goede vriend in het Openluchtmuseum in Arnhem. Bevrijdingsdag. Lekker rustig, mooi weer, ruimte genoeg overal. We hebben genoten. We kwamen nauwelijks mensen tegen. Het hele park bijna voor ons alleen.
In de kaasfabriek reed een oude dame in een motordriewieler, zorgzaam bijgestaan door familieleden. Ze was nog niet zo handig in het besturen van het gevaarte, zag ik al wel. Maar ze genoot en daar gaat het om. Ik had het tafereeltje even staan bekijken en wilde de kamer uitgaan, waar we ons bevonden. De oude dame wilde zich ook naar de gang begeven en ik deed een pas opzij om haar voor te laten gaan. Ze glimlachte vriendelijk naar me.
En dat had ze nou net niet moeten doen!
Ze was even afgeleid van het bedieningspaneel en deed iets verkeerd. Het ging heel snel allemaal. De kar steigerde, sloeg naar links en naar rechts en kwam in volle vaart recht op me af. Ik deed nog een paar passen naar achteren, maar het mocht niet meer baten. Voor ik het wist stond ik geplet tegen de muur, de op drift geraakte kar opvangend met mijn knieën. Ik sloeg dubbel en knalde met mijn neus op het plankje met het pientere pookje. Even zag ik sterretjes.
Er haastten zich onmiddellijk een paar familieleden van de dame naar me toe met duizend excuses. De dame zelf was niet in staat te reageren. Ze was aan het inventariseren of ze het er levend had afgebracht.
Uit de kamer klonk een bulderende lach. Ik zag een bekend silhouet waar dat geluid uitkwam. Het was de lummel met wie ik op stap was. “Hoe krijg je het in godsnaam voor elkaar om door een kneuzenkar overreden te worden in een groot park waar bijna niemand is, sufferd!”, grinnikte hij vals, nadat de dame in kwestie uit zicht was. Geen troostend woord, geen greintje medeleven, terwijl ik even niet op mijn benen kon staan van de pijn. Ik heb me vermand en hem de lol niet gegund dat ie me zou zien strompelen. Zijn grapjes toen ik vijftig werd – over “ouwe taart” en zo – herinnerde ik me nog veel te goed en ik was als de dood dat hij triomfantelijk een rollator voor me zou halen bij de ingang.
Ik hoop dat ik gezond van lijf en leden zal blijven tot in hoge ouderdom en me zonder technische hulpmiddelen zelfstandig kan blijven voortbewegen. Maar zodra ik een elektrische kar nodig zou hebben, zou ik op straat en in supermarkten goed uitkijken en anderen niet tot last willen zijn.
Maar stel, dat die vriend van me dan nog eens langskomt. Dan ben ik plotseling a-technisch en vergeten hoe ik moet remmen. En als hij dan op zijn gekneusde knietjes voor me ligt, bulder ik van het lachen en vraag hem: “Zin in een dagje Openluchtmuseum?”
14 reacties
Shitonya · 11 mei 2004 op 17:06
Grappige column, zo moet je vaker schrijven 😛
Kees Schilder · 11 mei 2004 op 18:35
Van je vrienden moet je het hebben 😀
Sorry, maar ik moest, ondanks jouw ellende, toch lachen.
Louise · 11 mei 2004 op 19:11
En dan heb je nog de skeelers, de skateboards, scootertjes, snorfietsen enz. Nederland “loopt” op rolletjes. Niet zo vreemd want zonder rolletjes word je omgereden…
Leuke column, ik kreeg er beeld bij 😛
Mosje · 11 mei 2004 op 19:45
[quote]En als hij dan op zijn gekneusde knietjes voor me ligt, bulder ik van het lachen en vraag hem: “Zin in een dagje Openluchtmuseum?” [/quote]We wisten het al: je bent een heks!!
Irma · 11 mei 2004 op 20:35
Erg lollig. Achteraf dan! 😉
Die oudere dame was nou juist zo blij dat ze van de fase van inmobiel geremd mobiel ongeremd kon zijn. Alleen ze slaat een beetje door in dat ongekende gevoel van vrijheid.
Ze wilde zeker in die kaasfabriek uitproberen of ze een stukje Leerdammer gatenkaas van je kon maken. Je mag van geluk spreken dat het zo goed is afgelopen…
En die vriend van je is zeker een hele vage kennis geworden..? 😎
Eftee · 12 mei 2004 op 00:04
Hahaha, rollator-terroristen zijn het! 😀
Wie was die vriend trouwens? Toch niet Hans?
Irma · 12 mei 2004 op 16:03
Hahaha, wacht dan maar tot ie zelf in zo’n stoepferrari zit! 😀
Ma3anne · 12 mei 2004 op 23:33
Hans is wel errrrug stil… maar of dat wat met dit verhaal te maken heeft? 😕 😀
Hans · 12 mei 2004 op 23:52
Ja wat zal ik zeggen. Je wilde je ook overal voordringen. Ik weet dat want ik was erbij. Die mevrouw, toch al gehandicapt wilde ook eens vooraan staan en heeft zich gewoon een beetje opgedrongen en haar enthousiasme was iets aan de ruime kant maar het was één van de leukste acts in het openlucht museum die ik gezien heb terwijl de andere toch ook niet te versmaden waren.
Ik vond het knap dat je door een kneuzen kar geplet bent. Het is je eigen schuld omdat je ook altijd met je auto over mijn tenen probeert te rijden. Boontje komt om zijn loontje en ja bij het lezen van deze column heb ik wederom een verschoninkje aangedaan om dat ik de lorren andermaal onderpieste van het lachen. 😀
Hans · 12 mei 2004 op 23:54
Doe maar thee of toch maar….
Ma3anne · 13 mei 2004 op 07:12
Hoe wil je je koffie de volgende keer, Hans, met of zonder arsenicum? 😀
Irma · 13 mei 2004 op 17:17
Komt het nog goed met jullie vandaag? 😉
Ma3anne · 13 mei 2004 op 18:26
Ik vrees dat dit nooit meer goed komt, Irma. 😥 😉
pepe · 13 mei 2004 op 19:57
Ongeremd gelachen, daarna verschrikkelijke hoestbui op de koop toe. En ik weet het komt best goed, voor zover je natuurlijk van goed kan spreken bij deze twee malle mensen.
Later als ik groot ben zal ik voor jullie 100ste verjaardag zingen 😉