Ongewenst huwelijksaanzoek

Zolang ik mij kan heugen, droom ik ervan ooit te trouwen. Hoewel, in mijn puberteit is dat wel anders geweest. Aangezien ik zo veranderlijk ben als het weer, is trouwen voor mij weer helemaal [i]hot[/i].
Vriendlief wil ook graag met mij trouwen. Zegt hij.
‘Dan zal je mij moeten vragen’ verzeker ik hem.
‘Want ik ga dat toch écht niet doen.’ Het is niet dat ik het niet durf. Of niet wil. Of bindingsangst heb. Het hoort gewoon niet. De man vraagt de vrouw en niet andersom. Punt.
Noem mij suf, noem mij een burgertrut, noem bij ouderwets. Het is niet anders.

Woensdagmiddag. Op weg van stad naar huis. Namiddag en geen hond in de trein. Ook geen mens. Tenminste, niet eersteklas. Ik tuur naar buiten terwijl de trein stilhoud bij een station.
De tussendeur van de eersteklas coupé vliegt met een noodvaart open. In de deuropening staat een man van midden veertig (ik schat leeftijden altijd goed in). Hij kijkt de coupé rond en laat zijn oog op mij vallen.
‘Zo!’ klinkt zijn schelle stem door de lege coupé.
Ik reageer niet.
‘Jij zit hier lekker rustig!’
Ik kijk de man aan en vind hem nogal raar. Bemoei je met je eigen zaken, gaat door mijn hoofd.
‘Mag jij hier wel zitten, jonge dame?’ vraagt hij, terwijl hij met grote passen naar mijn plaats marcheert.
‘Ja, dat mag ik. Waarom zou ik hier anders zitten?’ antwoord ik stoer. De bijdehante persoon in mij komt naar boven, maar die houdt zich meestal niet lang staande. Dus ik wacht braaf af.
‘Ben jij zo rijk?’ vraagt de man met grote ogen.
Als iemand je die vraag stelt, altijd ja zeggen. Altijd.
‘Jazeker!’
Mijn gedachten dwalen af naar huizen met giga-zwembaden, butlers, luxe auto’s, inloopkasten en champagne.
De man glimlacht en zakt door zijn rechterknie, middenin het gangpad.
‘Wil je met mij trouwen?’ vraagt hij, met zijn hand op zijn hart.

De bijdehante persoon in mij is direct met de noorderzon vertrokken. Ongemakkelijk zit ik daar. In die eersteklas coupé. Met een één of andere dwaas die mij zojuist ten huwelijk vraagt. Omdat ik rijk ben. Althans, omdat ik heb gezegd dat ik rijk ben.
‘Geen antwoord?’ vraagt de man, nog altijd zittend op zijn rechterknie.
Ik vraag mijzelf af hoe ik mij hieruit ga redden en wacht op een geniaal antwoord. Helaas blijft die uit.
‘Uhm…ik…ik ben al getrouwd hoor’ zeg ik zacht.
‘Geintje hoor’ zegt de man.
Hij staat op.
‘Dan ga ik maar tweedeklas zitten hé?’
De man knipoogt en loopt door naar de andere coupé.

Overdonderd van het huwelijksaanzoek tuur ik weer naar buiten. Mijn gebeden zijn gehoord, ik ben ten huwelijk gevraagd. Maar niet door degene met wie ik wil trouwen. [i]God damn it![/i]