Ontgoocheld

Soms heb je van die avonden waar je ínkruipt, waar je in verdwijnt. Een avondje toeren door de grachten van Amsterdam, op een rondvaartboot. Inclusief diner aan boord met als toetje de nieuwste voorstelling van illusionist Hans Klok in Carré. Het grachtenfeest kan me niet lang genoeg duren. Langs het water liggen verschillende woonboten aangemeerd, van allerlei vorm, soort en kleur. Er wordt flink gewoond en geleefd op het water in Amsterdam. Vanuit de vensters schijnen voorzichtige avondlichtjes.
Aan de Kloveniersburgwal ligt een lang wit woonschip aangemeerd. In de woonkamer die op de gracht uitkijkt, staat een enorme boekenkast. Een boekenflat, gevuld met allerlei literair snoepgoed. Ik betrap mezelf op spontane jaloersiteit. Daar wil ik ook zachtjes deinen, met een boek, op het ritme van de gracht.

Langzaamaan wordt het donker. De stadsverlichting die de brugcountouren benadrukken, worden een voor een ontstoken. De beroemde gracht met de zeven bruggen komt in beeld. Natuurlijk moet en zal ik ze alle zeven op een rij vastleggen. Hiervoor moet ik tot in het voorpuntje van de rondvaartboot kruipen, om nog net niet op de schoot van de kapitein te belanden. Maar dat plaatje heb ik.

Even later draaien we de Amstel op. Koninklijk Theater Carré, feestelijk verlicht, doemt voor ons op. Carré, moeder van alle Nederlandse theaters. Om het geheel nog feestelijker te maken ligt er een rode loper uitgerold vanaf de rondvaartboot naar de foyer van het theater. Het voelt vorstelijk. Eenmaal binnen begint de magie pas echt.

Op het rode tapijt, waarin mijn hakken zowat verdwijnen, loop ik naar binnen. In de zaal aangekomen voel ik me klein en nietig. Voorzichtig laat ik mijn in een feestelijke jurk verpakte achterwerk neerploffen in het rode pluche. Het lijkt niet alleen Koninklijk, zo zit het ook. Het licht uit de kroonluchters wordt gedempt, ze worden omhoog gehesen en langzaam wordt het donker in de zaal.

Vanuit de verte klinkt een gerommel en met een luide knal komt de illusionist tevoorschijn. Met wapperende manen, uiteraard. De voorstelling wordt in een moordend tempo uitgevoerd. De ene truc is nog niet klaar, of de andere begint. De tovenaar en ik zijn gedurende de voorstelling beiden van kruin tot tenen geboeid, zij het elk op een andere wijze. Met het verschil dat hij steeds los komt en ik niet.

Mister Klok zal ongetwijfeld trucjes en illusies gebruiken die de schijn wekken dat iets er niet is, of juist wel. Misschien werkt hij met spiegels, touwen, lichteffecten of onzichtbare elektrische draadjes maar van dat spul wil ik niet weten. Nooit. Laat mij alsjeblieft in de waan, in de illusie, dat echte magie nog bestaat.

Wanneer ik na de voorstelling terug naar het station loop hoop ik, dat zijn tovenarij ver reikt, liefst tot in mijn huis. Ik beleef kleurige visioenen over de truc van mijn dekbedhoezen, die onder invloed van Hans tot een net pakket op mijn bed worden gevlijd. Op mijn netvlies brandt het beeld van een magisch lege wasdroger. Op de pont droom ik nog na van de betoverde swifferwals, die mijn vloer tijdens mijn reistijd naar huis sprookjesachtig zal laten glanzen. Tot slot laat het beeld van een uit zichzelf gestreken en opgevouwen was zich niet verjagen uit mijn hoofd.

Helaas reikte de magie die avond niet verder dan de Amstel.
Het geeft niet, het is goed. Ik beleef evengoed mijn verschillende Hans Klok momenten wel. Die dagelijkse hororminuten, waarin ik naar Onverklaarbaar Verdwenen Zaken zoek, geholpen door een arsenaal aan toverspreuken. Of ik die even wil opschrijven? Ik dacht het niet.
Ze zijn namelijk verschrikkelijk geheim.