Ontmoeting

Het zweet stroomde van ons af. Tevreden keken wij naar elkaar, zonder echt te kijken. “Wijntje?” vroeg jij. “Lekker, rosé met veel ijs” zei ik. “En een glas water alsjeblieft. Ik heb in een kwartiertje zoveel vocht verloren.” Jij glimlachte met een blik van verstandhouding, deed je badjas aan en ging mij voor. Eerst namen wij samen een koude douche om de hitte te verdrijven en rozig, ontspannen zakten wij neer op de comfortabele bank. Ik sloot mijn ogen en zag een wisselend beeld, veroorzaakt door de vlammen van het knapperende haardvuur. Jij drukte zacht mijn drankjes in mijn handen en in een teug goot ik het water naar binnen. “Ik houd van water bij de wijn” zei ik en jij keek alleen maar. Onze ogen vingen elkaars blik tijdens het proosten. “Op jou, alleen weet ik je naam nog niet eens”, zei je. “Pauline, aangenaam”, antwoordde ik. “Grappig, Pauline. Zo heet mijn vrouw ook.” “Vertel eens over haar?” Het was niet eens vreemd deze vraag te stellen.

“Mijn Pauline is een mooie vrouw, van binnen en van buiten. Jij lijkt op haar, al ik ken je binnenkantje niet goed genoeg om het geheel te beoordelen. Zij is druk, spontaan en altijd onderweg. De chaotische manier waarop zij bij wijze van spreken tegelijk haar nagels kan lakken en haren kan föhnen maken mij soms wanhopig. Mijn Pauline is gevallen tijdens het skiën en ligt nu met twee gebroken benen in het ziekenhuis. Ook heeft zij een gebroken hart nu ze zonder mij moet slapen, zei ze vanmorgen toen ik haar bezocht. Ach weet je, als ze drie benen had gehad, dan waren ze alledrie gebroken. Ze is niet lomp hoor, maar vreselijk onhandig. Dat maakt haar ook zo schattig. Zij mist mij, voelt zich hopeloos alleen in het ziekenhuisbed dat kraakt zoals de gewrichten van degene die naast haar ligt. Wij hebben het lekker samen, heel goed. Geen kinderen, dat zijn we zelf nog. Zorgen zijn er ook zat ook hoor, net zo zat als je van drank wordt dus pas maar op jij, met dat rosétje, je hebt je lijf net behoorlijk uitgeput.”

“Heerlijk is het om te horen dat je zo liefdevol over jouw Pauline praat. Ik hoop dat ik ook zo iemand’s Pauline word. De vanzelfsprekendheid waarmee je dit allemaal zegt, je gezicht straalt van liefde als je het over haar hebt en ik zie je bedroefdheid omdat jij haar net zo erg mist als zij jou.”

“Ja,”, zei je. “Ik ga dus zo weg om haar vanavond nog even een knuffel te geven. Doe jij nog lekker een paar rondjes?” “Absoluut, eerst het stoombad en over een uur word ik gemasseerd, daarna zie ik wel. Ik kom hier om te ont-moeten”. “Geniet ervan, je doet het goed”, zei je. “Bedankt voor het drankje” riep ik met mijn glas in de lucht.