Als een koning zonder heiland dwaal ik, sinds ik mij kan heugen, door het bergachtige landschap van mijn emoties. Op zoek naar geluk en wellicht de graal heb ik, in de uiteenlopende krochten van mijn geest, zowel de kilte van idyllische oorden mogen ervaren alsook de warmte van de meest desolate plaatsen. Een queeste begonnen met een valse start en één die onherroepelijk doodlopend zal eindigen. Voor hen die mij volgen, laat ik epistels achter als broodkruimels op mijn pad. Echter onthoud te allen tijden, focus niet op de toekomst van de bestemming maar het nu van de weg die hier naartoe wordt afgelegd. De tastbaarheid van materie eiste aanvankelijk al mijn aandacht. Het vergaren ervan gaf een goed gevoel. Gedreven door misleiding, dacht ik status en respect te vinden terwijl de klanken hiervan als een hol gelach in mijn geest echoden. Het bracht aanzien onder ogenschijnlijk lotgenoten waarnaar ik zo verlangde. Bezit, houvast voor hen die onzeker zijn, de val voor de blinden en een gevangenis voor de vlinders. Onzeker was ik zeker waardoor, gedurende mijn dwalingen, het bezit voorspoedig toenam. Ik stond rotsvast in het vluchtige leven van de gevangen nomaden.

Door het gemak waarmee dit ging, steeg de hoogmoed me naar het hoofd en groeide al snel, als een onkruid, weelderig daarboven. Met een toename van mijn bagage nam de angst deze te verliezen de overhand. Bovendien belemmerde het mij in mijn bewegingsvrijheid, die ik zo liefheb. Alleen ging dit niet verder. Het geluk was aan mijn zijde op het moment dat de zomer een vlinder bracht die belangeloos hielp de last te dragen. Voor het eerst kreeg ik werkelijk respect. Niet voor wat ik had maar voor het gedrocht dat ik geworden was, onder de ballast die ik met me meezeulde. Met het openen van mijn hart opende mijn ogen zich voorzichtig. Ik werd verblind door de ongekende schoonheid die de nieuwe reisgezel mij toonde. Liefde, niet voor wat het was maar voor wat ik ermee kon. Hard tegen hart. De vlinder gaf me vleugels en verbreedde daarmee de horizon, mijn hoofd in de wolken. Wat goed is, komt van ver en een honger maakte zich meester van mij. Niet getemperd ging ik gestaag verder met het vergaren.

Langzaam maar zeker ontsloot de val zich rond mij toen de noodzaak van een vesting zich aandrong. Het onvermogen ware rijkdom te delen, leidde tot onbegrip, hetgeen om bescherming vroeg. Samen bouwden we een vesting als een cocon om ons heen, ontoegankelijk voor anderen. Een verankerde plek in een lege maatschappij. In plaats van te bezitten werd ik bezeten, slaaf van mijn gretige ego. Blind voor de werkelijke schat verkwanselde ik het geluk aan een goedkoop surrogaat ervan. De last werd te zwaar, ondraaglijk. De vlinder bezweek in de ketens van ons eigen dom. Samen met het verscheurde hart borg ik het koude lichaam in de kast van mijn trots. Zo werd liefde de bron van mijn verdriet.


13 reacties

bert · 8 januari 2006 op 14:04

Ik zie woorden en ik zie zinnen, ik zie gelukkig ook alinea’s. Jammer genoeg begrijp ik niet wat er geschreven is.

WritersBlocq · 8 januari 2006 op 15:51

Aha, weer een woordenknutselarij van jouw hand!
Ik vind hem wel mooi, al begrijp ik niet elk woord (zoals queeste) maar dat maakt mij niet uit. [quote]De vlinder bezweek in de ketens van ons eigen dom. [/quote]
Goed gedaan, het laatste woord is voor tweeërlei uitleg vatbaar en de laatste twee woorden zelfs voor meer dan dat. Ik hou wel van dat soort getover met woorden 🙂

sally · 8 januari 2006 op 15:59

[quote]Zo werd liefde de bron van mijn verdriet.[/quote]
Ik ervaar deze column precies als het tegenovergestelde van de mijne. “vuurvlinders”.
Heel erg knap beschreven. [quote]De vlinder bezweek in de ketens van ons eigen dom[/quote]
Triest voor jou. Gelukkig voor mij.
Spreekt mij enorm aan dit schrijven.Ga ik over piekeren en heb dan altijd de drang om het met je uit te diepen.Om je op te beuren.
Maar ik denk dat (de column) dit verhaal wel vraagt om wat achtergrondinfo…
liefs
Sally

Mosje · 8 januari 2006 op 17:04

Tja, soms verschijnen er hier stukjes waarvan je niet alles begrijpt. De stukjes van Troy zijn daar een goed voorbeeld van, maar ook onze King kan er wat van. Zoals deze.
Schilderen met woorden, daar is helemaal niets mis mee. Een schilderij hoef je toch ook niet helemaal te begrijpen?

Trukie · 8 januari 2006 op 22:17

Wederom een koninklijk verhaal.

melady · 9 januari 2006 op 02:02

Dodelijk verliefd King?

[quote]Zo werd liefde de bron van mijn verdriet.[/quote]

Kunst interpreteer je.

Mooie zinnen maar een onsamenhangend geheel

Dees · 9 januari 2006 op 08:24

Ook voor mij teveel mooie woorden aaneengeknoopt om nog écht mooie zinnen, of een écht mooi stuk te kunnen vormen. Er zitten prachtige vondsten in, maar als geheel komt het bijna kitsch over.

Overdaad schaadt.

Maar dat is enkel mijn mening. Wat ook mijn mening is, is dat als je stukjes op dieet zouden gaan, ze prachtig zouden kúnnen zijn. Maar ook daarvoor geldt, mooier voor mij. En daar schrijf je niet voor natuurlijk…

KingArthur · 9 januari 2006 op 13:20

Dank voor de reacties. Deze tekst moet meer ervaren worden dan begrepen. Daarvoor is alles te metaforisch geschreven en dan ook nog binnen mijn eigen (denk)wereld. Toch denk ik dat frases herkenbaar zullen zijn voor lezers. M.b.t. de samenhang van het verhaal, ik hoop dat dit duidelijk wordt in de volgende delen.

Dees, ik begrijp je gevoel maar ik heb me even geheel uitgeleefd. Het is idd een kwestie van smaak en dat is nu net iets waar niet over te twisten valt. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat iemands pet er naar moet staan om dit te lezen. Zelf werd ik er namelijk met tijden ook moe van om te schrijven i.v.m. de ‘zwaarte’ van het verhaal.

Trukie · 9 januari 2006 op 14:15

Zo zwaar is tie niet King met de titel als verklaring. Een AHa-erlebnis die velen zullen herkennen.

Troy · 9 januari 2006 op 18:24

Dichterlijk, slepend en ook voor mij niet altijd even begrijpelijk. Maar Mosje heeft gelijk en jouw reactie sluit daar goed bij aan. Ervaar!

Li · 10 januari 2006 op 00:22

En ik ervaar het…Tussen de lakens met een print van jouw column.
Vreselijk knap om op deze manier gevoelens te verwoorden.

Li

Kees Schilder · 10 januari 2006 op 08:48

Deze column moet je ervaren.En ik ervaar hem met warmte

Ma3anne · 10 januari 2006 op 09:31

Een ingewikkeld verhaal, vanuit diepe emotie geschreven. Het valt niet mee om je als lezer door al die dieptes heen te worstelen, omdat het taalgebruik te bloemrijk is voor zo’n korte tekst.

Het kan zijn, dat dit verhaal voor jezelf een goede uitlaatklep is, maar denk ook aan de arme lezer die het moet kunnen verstouwen. 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder