Ontpopping – de vlinder

Als een koning zonder heiland dwaal ik, sinds ik mij kan heugen, door het bergachtige landschap van mijn emoties. Op zoek naar geluk en wellicht de graal heb ik, in de uiteenlopende krochten van mijn geest, zowel de kilte van idyllische oorden mogen ervaren alsook de warmte van de meest desolate plaatsen. Een queeste begonnen met een valse start en één die onherroepelijk doodlopend zal eindigen. Voor hen die mij volgen, laat ik epistels achter als broodkruimels op mijn pad. Echter onthoud te allen tijden, focus niet op de toekomst van de bestemming maar het nu van de weg die hier naartoe wordt afgelegd. De tastbaarheid van materie eiste aanvankelijk al mijn aandacht. Het vergaren ervan gaf een goed gevoel. Gedreven door misleiding, dacht ik status en respect te vinden terwijl de klanken hiervan als een hol gelach in mijn geest echoden. Het bracht aanzien onder ogenschijnlijk lotgenoten waarnaar ik zo verlangde. Bezit, houvast voor hen die onzeker zijn, de val voor de blinden en een gevangenis voor de vlinders. Onzeker was ik zeker waardoor, gedurende mijn dwalingen, het bezit voorspoedig toenam. Ik stond rotsvast in het vluchtige leven van de gevangen nomaden.

Door het gemak waarmee dit ging, steeg de hoogmoed me naar het hoofd en groeide al snel, als een onkruid, weelderig daarboven. Met een toename van mijn bagage nam de angst deze te verliezen de overhand. Bovendien belemmerde het mij in mijn bewegingsvrijheid, die ik zo liefheb. Alleen ging dit niet verder. Het geluk was aan mijn zijde op het moment dat de zomer een vlinder bracht die belangeloos hielp de last te dragen. Voor het eerst kreeg ik werkelijk respect. Niet voor wat ik had maar voor het gedrocht dat ik geworden was, onder de ballast die ik met me meezeulde. Met het openen van mijn hart opende mijn ogen zich voorzichtig. Ik werd verblind door de ongekende schoonheid die de nieuwe reisgezel mij toonde. Liefde, niet voor wat het was maar voor wat ik ermee kon. Hard tegen hart. De vlinder gaf me vleugels en verbreedde daarmee de horizon, mijn hoofd in de wolken. Wat goed is, komt van ver en een honger maakte zich meester van mij. Niet getemperd ging ik gestaag verder met het vergaren.

Langzaam maar zeker ontsloot de val zich rond mij toen de noodzaak van een vesting zich aandrong. Het onvermogen ware rijkdom te delen, leidde tot onbegrip, hetgeen om bescherming vroeg. Samen bouwden we een vesting als een cocon om ons heen, ontoegankelijk voor anderen. Een verankerde plek in een lege maatschappij. In plaats van te bezitten werd ik bezeten, slaaf van mijn gretige ego. Blind voor de werkelijke schat verkwanselde ik het geluk aan een goedkoop surrogaat ervan. De last werd te zwaar, ondraaglijk. De vlinder bezweek in de ketens van ons eigen dom. Samen met het verscheurde hart borg ik het koude lichaam in de kast van mijn trots. Zo werd liefde de bron van mijn verdriet.