Ontrouwe teefjes leven langer

Negen uur, eigenlijk haar favoriete tijd van de dag. Haar werk heeft ze dan van zich afgezet, thuis is meestal de grootste rotzooi aan kant. En de rest van de avond kan ze dan helemaal invullen zoals ze zelf wil. Waar kwam dan dat gevoel van onbehagen vandaan? Ze schaamde zich er zelfs een beetje voor. Ze had immers niets te klagen. Leuk huis, leuke baan, en een man.
Wat wilde ze nou nog meer?
De tijd die ze voor zichzelf had, met plezier benutten. Dat was toch niet teveel gevraagd?

Het geluid van de telefoon haalde haar uit haar zelfbeklag. Ze liet hem meer als vier keer overgaan. Meestal werd er dan wel neergelegd. Vandaag niet, nee natuurlijk niet. Stel je voor, de beller wilde toch zeker niet op zijn geweten hebben dat ze zich de rest van de avond het hoofd zou breken over wie haar had willen spreken. Dat bewaarde een beller voor als ze de telefoon niet onder handbereik had, en in bad lag. Als ze dan druipnat op zoek ging naar dat handige draadloze kreng, riep ze meestal: ‘met Ans!’ tegen de zoemtoon. Om vervolgens vruchteloze pogingen te ondernemen om de functie voor gemiste oproepen op te sporen. Om zo alsnog te weten te komen wie er te snel neergelegd had.

‘Met Ans.’ Waarom liet ze nu haar weerstand varen en nam ze toch op?
‘Hoi, met mij, was je boven?’
‘Nee, op zolder, was net van plan je te gaan bellen.’ Wat was dat toch met die rotdingen dat je je liet dwingen iemand te woord te staan, iemand met wie je even helemaal geen woord wilde wisselen. In dit geval haar man, die op een dierenartsen conventie was, waar ze zelf heen gewild had. Maar ja, iemand moest het fort bewaken.
‘Wat was je aan het doen?’
‘Niets bijzonders.’
‘Ben je nog naar die makelaar geweest? Dat zou je toch doen vandaag?’
‘Ja, maar ik ben niet geweest.’
‘Nou, dan ga ik vrijdag zelf wel.’ Hoorde ze daar een diepe zucht, een ondertoon, een irritatie?
‘Ik wil donderdag wel gaan, morgen lukt me niet, dan ben ik alleen in de praktijk.’
‘Alweer?’ Ja, nu hoorde ze het duidelijk.
‘Ja, alweer. Ik vind het niet erg, dan schiet de tijd lekker op. We hebben met opzet geen operaties gepland. Alleen controles en vaccinaties. Hoe is het daar? Nog wat interessants opgevangen?’
‘Nee, wel wat lachwekkends. Ontrouwe teefjes zouden langer leven, alsof honden een besef hebben van monogamie. Maar ik ga je hangen, ik zie je overmorgen. Ik mis je.’
Zonder er verder aandacht aan te besteden dat haar gesprek met haar levenspartner zo wel erg koel eindigde, legde ze op.

Ze zou voor alle zekerheid Max nog even bellen. Spoedgevallen kon ze naar zijn praktijk doorverwijzen, als het haar alleen te druk werd op de praktijk. Max was een kei van een dierenarts en een behulpzame collega, maar hij moest wel aan zijn afspraken herinnerd worden. Als chaotisch leven pijn deed, zou Max de hele dag aan een morfine-infuus lopen. Ze kon zich nu al voorstellen hoe dat gesprek zou gaan verlopen. Ze hoorde hem in gedachten al zeggen; ‘Natúúrlijk wist hij dat hij morgen de kans liep een loopse bouvier te moeten ontzetten van een hitsige boxer. Hij had zijn emmer water al klaar staan.’ Terwijl hij ondertussen zichzelf voor zijn hoofd zou slaan, omdat hij het weer vergeten had, en snel nog een krabbel op een post-it zou schrijven, die al snel niet meer terug te vinden zou zijn.

‘Hoi, met Ans. Ik belde even om te vragen of je nog stand-by kon staan voor me morgen.’
‘Natuurlijk meisje, stuur alle bijtende Rottweilers maar weer naar mij. Spaar jij je gouden handjes maar voor de hulpbehoevende astmatische hamsters in je praktijk.’
‘Dus je was het niet vergeten?’
‘Lieverd, jou vergeet ik toch nooit. Marco nog hard aan het werk in Berlijn?’
‘Ja, hij komt donderdag laat.’
‘Dus als bedankje neem je me morgen mee uit eten naar de Griek?’
‘Is goed, ik kom naar je praktijk.’
Energiek sprong ze op van de bank. Aan de andere kant van de lijn bleef het erg stil. Voordat Max zich had kunnen herstellen van de schrik die haar antwoord zeker teweeg had gebracht, legde ze neer.
Deze afspraak zou hij waarschijnlijk niet vergeten. Hij zou hem zelfs niet opschrijven. Na al die jaren zou ze hem eens een beetje tegemoet komen, en van de tijd die ze voor zichzelf had met volle teugen genieten. Max gunde een ontrouw teefje wel een langer leven.