Onverwachte hoogtepunten

Geachte redactie, of wat er voor doorgaat.
Eigenlijk weet ik niet zo goed tot wie ik mij moet richten. Want uw redactie is groot. Althans dat vermoed ik. U reageert altijd snel en uitgebreid op alle klachten en ergernissen die uw lezers u toezenden. Daar kan nooit een enkel persoon achter zitten. En toch zou ik graag een persoon aanschrijven. Anders blijft het allemaal zo anoniem en willekeurig. Tenzij alle ingezonden brieven de volledige redactie de ronde doen.
Ik zie het al voor me. Eerst allemaal de ingezonden brieven braaf lezen, vervolgens een selectie maken op kiesheid en dan snel een uitgebreide redactiereactie op papier zetten. Ik wed dat de redactiereactie ook nog even onder de ogen komt van alle redactieleden, inclusief de eindredacteur, want niets, maar dan ook niets mag onkies uw kantoor verlaten. Waar of niet waar? U begeeft zich niet op de sociale media met uw hebben en houden. Terecht want daar een gezicht of avatar, laat staan inhoud, aan vastplakken dat is geen sinecure. Niet doen dus.
Vooralsnog blijft het redactielid waaraan ik mij nu onbewust richt voor mij een blinde vlek. Zwart dus. En dat terwijl het probleem dat ik wil voorleggen heel persoonlijk is en vraagt om speciale behandeling. Maar van wie? Ik ken de redactieleden niet persoonlijk. Sterker nog ik ken er geen een. U hult zich in schemer. En dat prikkelt. Het geeft uw krant net dat beetje extra. Iets geheimzinnigs. Al vraag ik me wel af welke zinnen de redactie precies geheim wil houden. Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat jullie oplagecijfers de pan uit rijzen. De drukker heeft het druk. En dan heb ik het nog niet gehad over de zetter. Iedere dag de oplagecijfers opnieuw inzetten dat is geen kattenpis. En dan de naam van uw krant. Ook zoiets. Hoe speelt u het voor elkaar om deze telkens een nieuwe naam te geven? Iedere dag opnieuw. Wel knap hoe de layout herkenbaar blijft. Letterlijk en figuurlijk zwart voor ogen.
En toch. Ondanks de haast onleesbaarheid zou ik graag mijn persoonlijk probleem en ergernis aan u willen ventileren. Ik durf het nu wel aan. Dan ben ik het kwijt. Het verdwijnt daarna toch in het zwarte gat. En ja, de redactieleden kunnen zich dan een moment aangenaam verpozen. Ik houd het kort. Mijn ergernis. Met uw goedvinden. Hier komt ie.

In 2016 komen er maar liefst negen nieuwe afleveringen van Twin Peaks. En u raadt het misschien al. Ik ben er tegen. Ze komen totaal onverwacht. Ik kan er niet van slapen. Ik maak me zeer ongerust. En met mij vele anderen. Sterker nog. Ik ben woedend. Pisnijdig. Want waarom moeten we in hemelsnaam zo lang wachten? Er wordt ons een koekje voor gehouden. Een onbenaderbaar koekje. Redactie-look-a-like. En ik wil het niet. Pas in 2016 negen nieuwe afleveringen? Ik wil het nu. Onmiddellijk. Waarom? Ik vertel het u.
Ik lijd aan Laura Palmer verslaving. Je zult het maar hebben. Is er iemand bij de redactie die daar vertrouwd mee is? Daar iets zinnigs over kan zeggen? Mij kan tippen? I hope so. Ik vrees dat het mijn enige redding is. Want ik weet het nu al. Indien ik geen bevredigend antwoord krijg, sta ik niet in voor de bijwerkingen van mijn nieuwe medicatie. Ik heb voor de zekerheid namelijk extra zware pillen besteld. Ze zijn nog niet uitgetest. Maar dit is een uitzonderlijke situatie. Ik zag het ook niet aankomen. Deze nieuwe ontwikkeling is killing voor mijn Laura Palmer verslaving. Ik was er bijna van genezen, dacht ik. Maar hij komt nu extra heftig terug. Waar ik ‘hij’ zeg, bedoel en hoop ik eigenlijk ‘zij’. Mijn lieve Laura. Ik raad u als redactie dan ook sterk aan om uw zwarte invloed aan te wenden om a) de opnames tegen te gaan of b) mocht a) niet haalbaar zijn, de opnames toch in ieder geval te bespoedigen. Ik lees hardop voor: “Deze medicatie kent de volgende bijwerkingen: oorlogszucht, driftbuien, plotselinge woedepaniek, ongekende brute krachttermenspuwmondval, hersenpaninslagmanie, … etcetera.” U zult het maar krijgen? Redactie, ik smeek u!

Met vriendelijke groet,

Kyle McLachlan

P.s.: Mochten er onverhoopt taalfouten in welke vorm dan ook voorkomen in bovenstaande tekst dan beroep ik mij op mijn biograaf, tevens vertaler, die zo diep gegraven heeft in mijn leven en mijn leven keurig bewaakt als een trouwe Cerberus, zo keurig dat hij zelfs een Delftse methode Nederlands gevolgd heeft bij de nonnen in Vught (Nederland – Noord-Brabant), alleen al om mijn onrust en woede te vertalen voor uw begrip en gemak.
O ja, … En mocht u mij niet kennen dan ben ik vast ergens te vinden op internet. Er wordt over het algemeen zeer sociaal over mij gecommuniceerd. Sterker nog u vindt er ongetwijfeld ook plaatjes. Daarnaast verwacht ik natuurlijk dat de redactie, wie dat dan ook allemaal mag zijn, professioneel haar werk doet.