Onweer

Een donderbui, oude gedachten flitsen door mijn hoofd.
Waar heb ik dit aan te danken, vanochtend had ik nergens last van, was ik verdoofd?
Is het waar dat deze buien zich meestal tegen de avond manifesteren?
Komt het doordat het donker wordt, of is het de dalende temperatuur? Om het uur voel ik het donderen in mijn hart, hoezeer ik het ook probeer te keren.
Waar ben ik en wat doe ik hier, hoelang leef ik al op deze manier?.
De dagen tel ik niet meer, immers dagen lijken weken.
Verdwaasd concentreer ik me en kom tot de conclusie dat ik de hele avond naar oude foto’s heb gekeken.
Het is binnen stil, doodstil op straat en ik ben alleen.
Het zwakke licht van een lamp brand een cirkel om de foto’s heen.
In het midden ergens onderaan ligt iets wat ik het meest begeer.
Half slapend schenk ik mijn glas nog eens vol, mijn hart doet zeer.
Natte plekken verschijnen, vormen cirkels binnen de kringen van licht.
Kon ik de tijd maar keren, hier komt het gedonder weer, flitsen steken constant en belemmeren me het zicht.
Naar bed, alleen maar liggen, niets anders meer in mijn hele leven.
Wat is er gebeurt, waarom kan ik mijn gevoel van liefde niet meer geven?.
Ik durf niet verder, graven in het verleden heeft geen zin.
Kan ik überhaupt nog wel eens beginnen bij het begin?.
Zou dat betekenen dat ik alles over zou moeten doen?.
Opnieuw beginnen bij die eerste zoen.
Tijdens het onweer schuilen, onze lippen dicht tegen elkaar.
Onder de brug schuilen tegen elk gevaar, niet wetend wat dat werkelijk zou zijn.
Het regent, de druppels glijden langs het raam.
Ik wou dat je voor me in de regen ging staan en zou zeggen: “ het treft je geen blaam”.
Nog niet de laatste foto, ik heb nog een paar te gaan.
Onweersbuien, natte plekken doemen voor me op, felle vuurbollen naderen, maken kringen waarop?.
Ik hoorde een gil, het werd donker en de tijd stond stil.
Kon ik de tijd maar keren, was het maar zo.
Daar staan we met ons drieën, de laatste foto.

Cees Tabak.