Net te laat ga je van huis, dus zeker geen tijd voor een laatste blik op je te lang voorbereide uitstraling. Zit alles nu wel goed? Niks gekreukt? En hoe zit dat ene plukje haar? Wanneer je de ruimte vol met pratende mensen binnenloopt, schieten de vragen steeds sneller achter elkaar door je hoofd. Maar nu deze situatie: Ruim op tijd kom je aan, omdat ‘beter te vroeg dan te laat’. Een glas vol zelfvertrouwen naar binnen, nadat je thuis rustig wat tijd door hebt gebracht met je spiegel, en je loopt in tempo naar je afspraak. Geen tijd voor die ene laatste blik zorgt er niet voor dat je uitstraling terugzakt naar bedniveau. Dus wat maakt ons dan zo onzeker? Waarom zeggen we niet gewoon tegen onszelf ‘het zit goed, ik maak me er niet druk over’?

Een te kort aan zelfvertrouwen kan een mens veel aandoen : depressies, slechte prestaties en een heleboel stress. Dit komt vooral voor bij vrouwen. Vaak wordt je tegengehouden om dingen te doen, die je eigenlijk makkelijk zou aankunnen. Er zijn dan ook al tientallen zelfhulpboeken en meerdere seminars om van jezelf ‘je beste-ik’ te maken. Hierdoor leer je dus dat je er wél goed uitziet en dat je je niet druk hoeft te maken. Maar is het in de psychologie niet juist de bedoeling dat je er eerst achter komt wat je zo labiel maakt?

Iedereen kent de eerste situatie minstens vaag of zelfs als wekelijkse psychologische zelfbehandeling. Maar ook de tweede situatie is bekend. Die zou je niet kennen als je totaal geen zelfvertrouwen hebt. En in díe situatie voel je je ook goed, je straalt het uit. Ik denk dat je pas onzeker wordt als je zélf niet voelt dat je die zekerheid uitstraalt, bang wordt dat andere mensen die zogenaamde gloed niet zien en bepaalde dingen gaan denken: ‘Há!’ en/of ‘Kijk dat nou…’

Vervolgens zal je je maar eens af moeten vragen wat die gloed nu precies voor jou betekent. Je kunt hiervoor weer andere boeken en documentaires opzoeken, maar misschien betekent die gloed voor jou alleen maar een klein handspiegeltje in je tasje of broekzak. Wie weet?

Categorieën: Maatschappij

5 reacties

nighthawk · 27 september 2007 op 12:36

Goed. Vind ik toch.
Leuk taalgebruik, heb het gevoel dat je geen stijl zit na te jagen. Twee keer heb ik een zin opnieuw moeten lezen, kan aan mij liggen.

Enkele suggesties, geen correcties maar denkrichtingen:

– Als het eerste stukje nou in de ik-vorm was, zou het dan niet sterker zijn?
– Werk je de rotzooi die die zelfhulpboeken al dan niet aanrichten en/of verbeteren wel genoeg uit?
– Is het voorbereidingsritueel niet te ver uitgewerkt?

Het zijn zoals gezegd, suggesties…

pally · 27 september 2007 op 14:08

Best goeie overwegingen. Maar net als Nighthawk vraag ik me af waarom je niet de ik-vorm gebruikt en wel in het hele stuk. ‘je’ en ‘we’ werken meestal niet. Spreek voor jezelf en een ander kan zich er juist beter mee identificeren!

groet van Pally

arta · 27 september 2007 op 21:25

Ik ben het eens met de voorgaande reacties. De overgang van je naar we kwam vrij plotseling en onlogisch. Je boodschap is goed, maar ik vond het geheel wat onsamenhangend. 🙂

Dees · 28 september 2007 op 13:03

Mooi stukje! En misschien begint de weg naar stabiel, idd niet bij het onderzoek naar labiel, maar bij het doorlopen, naar buiten treden en vaak genoeg in je spiegeltje hebben gestaard om het ding uiteindelijk zonder pardon kapot te trappen en te weten dat je er goed uitziet / goed bent.

lisa-marie · 28 september 2007 op 13:50

Mooi stuk en het sprak mij aan.
[quote]Waarom zeggen we niet gewoon tegen onszelf ‘het zit goed, ik maak me er niet druk over’?[/quote]
kon iedereen dat maar.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder