Ik zie jullie tegenwoordig steeds meer. Overal lopen jullie me moeizaam voorbij, geen enkele porie die nog energie uitstraalt. Kleren losjes om jullie heen geslagen, haar dat letterlijk hangt en ogen die statisch iedere beweging van jullie kind op het netvlies opslaan en de rest van de wereld buitensluiten. Onderuit gezakt hangen jullie ‘ongemerkt’ uitrustend op terrasjes mok na mok vol cafeïne weg te drinken.
Een onhygiënisch, bot scheermesje. Geen enkele
verdoving. Onverdraaglijke pijn wanneer het mes in je gezet wordt en begint te snijden. Het verloren bloed druipt op je benen en op de tafel of het bed waar je op ligt. Het bloed dat er uitspuit wordt ‘voorzichtig’ met een doek weggeveegd langs je vagina. Weken lang in bed, je benen aan elkaar vastgebonden met verband. En maar hopen dat je geen infecties oploopt, hopen dat alles weer heelt.
Net te laat ga je van huis, dus zeker geen tijd voor een laatste blik op je te lang voorbereide uitstraling. Zit alles nu wel goed? Niks gekreukt? En hoe zit dat ene plukje haar? Wanneer je de ruimte vol met pratende mensen binnenloopt, schieten de vragen steeds sneller achter elkaar door je hoofd. Maar nu deze situatie: Ruim op tijd kom je aan, omdat ‘beter te vroeg dan te laat’.
– Een terugblik –
21 juli vorig jaar begon mijn reis naar ‘de parel van het oosten’. Naast onze gewone koffers hadden we ook nog een 25 kilo wegende koffer meegenomen vol met knuffels, potloden, pennen, rekenmachines en brillen om gedurende de rondreis uit te delen. Na zo’n 12 uur vliegen, landden we in de hoofdstad Colombo. We liepen met de gids mee naar buiten en bevonden ons onder de bevolking van Sri Lanka, mijn geboorteland.
