Oogverblindend

Gek, werd ik van al die verwachtingsvolle ogen die op mij gericht waren. Ze dreven mij tot waanzin. Het idee van mijn offer is dan ook uit pure noodzaak geboren om het uiteindelijk ten uitvoer te brengen. Want anders ging het niet langer. De nieuwsgierige jeuk, van alle blikken die op mij gericht waren, was ondragelijk geworden. Aanvankelijk heb ik nog getracht gewoon mijn leven te leiden maar ik…”Staar me niet zo aan verdomme, rot op! Wat mot je eigenlijk van me?”… En zo werd ik eenzaam. Vreemd ook, hoe het allemaal gelopen is. Het begon toch zo aangenaam. Een gevoel van sensatie, een lichte tinteling zelfs, op momenten dat ik de aandacht kreeg waarnaar ik op zoek was. Maar naarmate de ‘spotlights’ meer en meer op mij gericht waren, des te meer die tinteling overging in een irritante, brandende jeuk alsof maden zich onderhuids een weg naar buiten probeerden te vreten. Het werd ook steeds erger en spoedig was zelfs een vluchtige blik van een willekeurige voorbijganger tot een ware hel geworden.

Ik begon me af te zonderen maar kon de blikken niet ontkomen. Er bleven altijd momenten dat ik noodgedwongen naar buiten moest waarmee ik het risico had om gezien te worden met de pijn die daarmee gepaard ging. Ogen, o wat hield ik van de warmte van hun taal. Maar de vreugde hiervan te genieten was me volledig ontnomen. Ook de spiegel van mijn eigen ziel was mij ontvallen op het moment dat ik zelfs mijn eigen blik niet meer kon verdragen. Ik was meer dan eenzaam. De warmte in mijn hart maakte plaats voor de koude van een grafzerk in het maanlicht van de nacht. Leven werd mij onmogelijk gemaakt op deze manier. Maar waar lag de oplossing, de sleutel van geluk?

Verblind was ik, door het succes dat mij getroffen had, maar mijn afzondering heeft mij het licht weer doen zien. Om te zien hoef je niet te kijken. Ik moest vertrekken naar een ver gelegen land waar ik enkel kon komen door mij te conformeren aan de enige, grijze wet van de koning aldaar. Lang heb ik gewikt en gewogen om deze, voor buitenstaanders, ogenschijnlijk wrede wet ten uitvoer te brengen. Voor hen die tot inzicht zijn gekomen is het echter niet meer dan het vergeten wisselgeld achtergebleven in de zak van een versleten broek die achteloos in een hoek ligt, wachtend om gewassen te worden.

Ik pakte de schaar en dreef deze langzaam dieper in de kassen van mijn schedel. De pijn was niets vergeleken met de vloek die mij getroffen had. Met een licht ploppend geluid boorde de uiteinden van de schaar zich in mijn ogen. Ik voelde het stroperige wondvocht als warme tranen over mijn wangen glibberen. Even heb ik nog getwijfeld en dacht ik de verkeerde beslissing genomen te hebben toen de wonden begonnen te helen, die deze daad had aangebracht, en de jeuk die dat teweeg bracht. Is enige prijs te hoog, als het de beloning waard is? Mijn rust is wedergekeerd, nu ik mijn bestemming heb bereikt. Het land waar Eénoog koning is en de warmte van liefde regeert.