Ooit was niet nu

‘Tot ziens’, was alles wat hij zei. Hij bleef zelfs niet nog even staan om te kijken of er geen krokodillen, wolven en seksbeluste mannen te bespeuren waren op weg naar de voordeur, hij draaide zich gewoon om. Al was ik lucht. Ik hoor mezelf vragen of er na vandaag nog een morgen voor ons komt. Tussen het spreken van de stilte wringt zich een hand om mijn nek. ‘Tu n’as que mon cœur, meisje, vergeet dat niet.’ Dat was het dan. Hij ging weg en ik bleef achter met niets dan lege woorden in een al even lege nacht. Thuis wachtten me verloren kamers, alleen de zachte slaapgeluiden herinnerden me aan de levendigheid van mijn bestaan. De plaats waar zijn hand gelegen had, gloeide zoals alleen een verbrande plek dat kon, maar de pijn was oneindig veel dieper. Misschien moest ik meer samen beginnen leven dan alleen tussen zovelen.

In gedachten schreef ik hem veel te lange brieven en ik antwoordde in zijn naam terug. Ik maakte zijn lievelingseten klaar in de hoop dat hij op een middag gewoon aan de keukentafel kwam zitten. Hij kwam niet en de hond at mijn met liefde gemaakte bereidingen met evenveel liefde op, want ik kreeg nog geen rijstkorreltje door mijn keel. Van acht tot middernacht hing ik voor de televisie, keek naar alles wat op liefde moest lijken maar niet meer dan een ‘poging tot’ was.

Tot ik op een dag de bus nam en, verkleumd van de kou, een halfuurtje op een vriendin bleef wachten in het bushokje. Ik probeerde te lezen, maar de wind speelde een gemeen spelletje met mijn tijdschrift. Van pure frustratie keek ik op mijn uurwerk, de enige levende ziel die me vergezelde op een windewaaiende donderdag. Dacht ik. Ik hoorde iemand vragen hoe laat het was en ik wist meteen hoe laat het was.

‘Au fond j’ai envie de crier, jongen, maar vergeet niet dat verbeelding de kracht van onze relatie was.’