En weer zit je in mijn kop , ongewild maar daardoor niet minder doordringend. Wanneer zal ik ooit vanuit mijzelf kunnen zeggen, het is genoeg en ik laat je dit keer niet meer binnen, hoezeer dat mij ook zal verscheuren. Ik heb altijd gedacht dat gevoelens van liefde, ondanks een breuk, toch als een zacht rimpelloos beekje in je gevoelsleven kunnen blijven stromen. Niet woest en overheersend als een waterval maar zacht kabbelend op de achtergrond, klaar om in te duiken als je daar behoefte aan hebt. Het kunnen omgaan met verloren liefdes is één der grote mysteries van het leven, waar de één het doet met het gemak waarmee een koopman zijn waren slijt, gaat een ander er na jaren nog letterlijk aan kapot.
Verstandelijk weet ik dat jij een verwoestende uitwerking hebt op alles waar ik voor sta, maar gevoelsmatig schijn ik maar niet los te kunnen komen van jou. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet minstens één keer aan je denk, en ondanks alle pijn, en mijn god wat heb jij me geraakt, blijf ik het positieve in je zien. Hoe vaak zal je mij nog op mijn ziel trappen voordat ik eindelijk de kracht heb om voor mezelf te kiezen, en jou definitief te laten sterven in de geest van mijn gedachten.
7 reacties
Dees · 30 september 2009 op 13:32
[quote]Ik heb altijd gedacht dat gevoelens van liefde, ondanks een breuk, toch als een zacht rimpelloos beekje in je gevoelsleven kunnen blijven stromen. Niet woest en overheersend als een waterval maar zacht kabbelend op de achtergrond, klaar om in te duiken als je daar behoefte aan hebt.[/quote]
Ben jij even bedrogen uitgekomen… 😉
Ldvd, ja, een van de ergste processen in een mensenleven. Maar of het heel bruikbaar is om directe stukjes over te schrijven anders dan voor jezelf of lotgenoten, kweenie, ik denk dat je de rauwe en scheurende gevoelens dan anders moet benaderen om er echt een goed stuk van te maken, het is tegelijk te persoonlijk en te generiek, ofzo?
Chucky · 30 september 2009 op 18:22
Je schrijft dat het niet direct heel bruikbaar is, tenzij voor jezelf of lotgenoten? Volgens mij heeft ieder mens vroeg of laat te maken met liefdesverdriet en raakt het dus iedereen, of het stukje iedereen ook raakt is een tweede want elk mens gaat anders met zijn verdriet om. Wil hiermee alleen aankaarten dat niet alleen de mannen de rotzakken zijn in de relaties maar dat de vrouwen er tegenwoordig ook een aardig handje van kunnen 😉
Chantalle · 1 oktober 2009 op 12:53
Ik vind dit een heel erg mooi stukje tekst.
Chucky · 1 oktober 2009 op 18:24
Dank je wel Chantalle.
maurick · 1 oktober 2009 op 18:31
Goed stukje.
Liefde is de inspiratie die pas komt als je ‘m loslaat, zo blijkt maar weer.
axelle · 2 oktober 2009 op 16:44
De eerste zin hééft het. Félicitations!
Chucky · 2 oktober 2009 op 18:14
Bedankt voor jullie reacties :wave: