Gisteren rond vier uur in de namiddag vielen hier plots vijf zestienjarige meisjes gewapend met een video camera binnen om mij te interviewen in het kader van hun schoolproject getiteld “interview eens een blanke, en toon dat je een conversatie kan voeren in het Engels.”Eén van die meisjes kent mij, want zij is de dochter van mijn kruidenier. Vermits ik de enige blanke ben die in haar buurt woont had zij mij aanbevolen bij haar vriendinnen die al een tijdje radeloos zochten naar een geschikte vreemdeling om te interviewen. Zo kwam het dat ik plots omringd was door heel mooie jonge meiden met lange loshangende zwarte haren en prachtige vormen.

Ze giechelden veel en waren heel schuchter, dus ik heb hun teder behandeld door eerst hun in slecht Engels opgestelde vragen te verbeteren, bijvoorbeeld de zinloze vraag “What season in your country?”

Pas toen zij goed voorbereid waren gaf ik toestemming voor het inschakelen van de video camera. Het interview verliep dus in vlekkeloos Engels – zij het met hun zwaar Indonesisch accent, dat hun leraar wel zal verstaan (omdat hij ook met zo’n accent spreekt).

Verbazend hoe weinig die leerlingen weten over de wereld buiten Indonesië. Wat zij bijvoorbeeld weten over Amerika is bepaald door wat zij te zien krijgen op TV. Over Europa weten zij vrijwel niets. Nadat ik hun had overtuigd van het bestaan van België, een land waarvan zij nog nooit gehoord hadden, vroegen de meisjes mij of de Belgische taal even moeilijk aan te leren is als Engels.

Belgische politici zouden hier een les kunnen uit trekken. Hoe nietig en onbekend is België!

Na het interview schakelden zij de camera uit en werd er gewoon Indonesisch gesproken – Engels is zo vermoeiend!

Ze stelden vragen over Australië, dat zij natuurlijk kenden als buurland van Indonesië. Uit hun opmerkingen bleek dat zij zich Australië voorstelden als een wijde vlakte waar kangoeroes rondhuppelen, alhoewel er hier en daar een stad gebouwd werd. Ook meenden zij dat de Australiërs hun dagen doorbrengen met bier drinken, surfen en leven op kosten van de staat.

Dat beeld van Australië komt natuurlijk voort uit wat zij zien op Bali: in hun ogen welgestelde Australische toeristen die hun dagen en nachten doorbrengen met luieren en alcohol drinken. Inderdaad heeft een Australiër met een werkloosheidsuitkering een groter inkomen dan de modale Indonesiër.

Eén van de vragen was ook : kan u rijst eten ? Zij denken dat het voor vreemdelingen moeilijk valt om rijst te eten.

Ik had die dag al een paar biertjes gedronken en voelde mij gevleid door de belangstelling van die mooie jonge meiden. Smullend van mijn eigen formuleringen vertelde ik alles zo humoristisch mogelijk met grappige woordspelingen in het Indonesisch en genoot ik van hun lieve lachjes.

Toen kwam mijn vijfjarig neefje de woonkamer binnen. Ik was babysit voor een paar uren want zijn moeder moest ergens naartoe. Hij keek het tafereel een paar minuten achterdochtig aan en zei toen in het Indonesisch: “Alles wat oom zegt is niet waar.”

Als een geslagen hond heb ik afscheid genomen van de de meisjes.

Categorieën: Maatschappij

11 reacties

Lianne · 19 september 2015 op 12:15

Heerlijk hoe zo’n vijfjarige je perplex kan doen staan. 🙂
Mooi stukje, met veel plezier gelezen.

pally · 19 september 2015 op 17:49

Leuk beschreven tafereeltje.

Mien · 19 september 2015 op 18:18

Veel vragen, maar wat waren nu de antwoorden? Gewoon uit nieuwgierigheid. En belangrijker, verschilden ze van de antwoorden van een niet blanke broeder. Of had het neefje uiteindelijk gelijk?
Leuke zinsbespiegeling, dit stukje.

Frans · 19 september 2015 op 23:58

Volgens mij heb ik dat al eerder gelezen

Nachtzuster · 20 september 2015 op 00:04

Ik kreeg ook een gevoel van rendez-vouz, Frans. Maar ik ben te lui om terug te kijken of dit al eerder geplaatst is. Wellicht is het aangepast, aangezien ik mij de kleuter niet kan herinneren. Ondanks alles is het een vermakelijk stukje, in mijn ogen.

Nachtzuster · 20 september 2015 op 00:36

Ben toch even gaan zoeken en dit is het origineel:
https://www.columnx.nl/interview-door-zestienjarige-balinese-meisjes/
Maar eerlijk is eerlijk, het is wel aangepast. 🙂

Esther Suzanna · 20 september 2015 op 01:24

Misschien nog een keer redigeren? Er staan aardig wat stijl en taalfouten in. Dat geeft verder niet maar als het al eens geplaatst was, is dat een gemiste kans.

    Wayan · 21 september 2015 op 07:26

    Esther, ik wil graag van jou leren. Welke stijl- en taalfouten heb ik gemaakt? Graag een paar voorbeelden.

arta · 22 september 2015 op 10:27

Leuk om van jou te lezen, Wayan!..
De uitsmijter komt onverwacht!

Meralixe · 22 september 2015 op 19:16

Dit is na dat gebakkelei rond ‘geloven in’ waarbij je me serieus in de gordijnen kreeg de tweede ‘normale’ column met twee keer een dan toch stoeferige ondertoon. Op de eerste heb ik niet gereageerd maar daar riskeerde je een oplawaai van een gast met een kort lontje en hier probeer je de gezonde oude rakker te omschrijven die die zich uiteraard niet laat zot maken door een vijftal dartele tieners.

    Wayan · 24 september 2015 op 08:32

    Meralixe, met “stoeferig” bedoel je natuurlijk “pocherig”, dus “opschepperig”, “snoevend” en “brallerig”.
    Ik zie niet in hoe ik in die categorie val.
    Heb je er problemen mee dat ik in een tropisch land leef met een andere cultuur? Alles is anders hier.
    Gezien jouw attitude zou je het hier in Indonesia niet lang volhouden.
    Wat betreft een oplawaai riskeren van een gast met een kort lontje: die zou toch wel flinke klappen gekregen hebben van de altijd aanwezige veiligheidsagenten die mij allemaal kennen. Ik hoef niet eens zelf de klappen uit te delen.
    Uiteraard laat ik mij niet zot maken door tienermeisjes, is dat geen normale reactie? Jij beschrijft mijn reactie als “pochen”, (stoeffen in het Vlaams) wat ik eigenaardig vind.
    Tenslotte: je in de gordijnen krijgen omdat ik als atheist mijn mening geef bewijst je gebrek aan tolerantie. Ik respecteer je geloof, jij moet mijn ongeloof respecteren.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder