Interview door zestienjarige Balinese meisjes

Deze namiddag vielen hier plots vijf 16-jarige meisjes gewapend met een video camera binnen om mij te interviewen in het kader van hun schoolproject “interview eens een blanke, en toon dat je een conversatie kan voeren in het Engels”. Een van die meisjes is de dochter van mijn kruidenier, een klein winkeltje op de hoek van mijn straat, en vermits ik de enige blanke ben in een straal van tien kilometer, was ik natuurlijk hun “target”.

Ze giechelden veel, en waren heel schuchter, dus ik heb hun teder behandeld, en eerst hun in slecht Engels opgestelde vragen verbeterd naar goed Engels, en ook een aantal vragen geschrapt, omdat die zinloos waren ; bijvoorbeeld de in slecht Engels opgeschreven vraag “What season in your country?”

Pas toen zij goed voorbereid waren en na een heel gesprek in het Indonesisch, schakelden wij over op Engels en gaf ik toestemming voor het inschakelen van de video camera.

Het interview verliep in vlekkeloos Engels – zij het met hun zwaar Indonesisch accent, dat hun leraar wel zal verstaan (omdat hij ook met zo’n accent spreekt).

Verbazend hoe weinig die leerlingen weten over de wereld buiten Indonesia. Wat zij bv weten over Amerika is wat zij te zien krijgen op MTV. Over Europa weten zij vrijwel niets, en ze kenden het bestaan niet van Belgie !

Nadat ik hun had overtuigd van het bestaan van Belgie, vroegen de meisjes mij of de Belgische taal even moeilijk aan te leren is als Engels !

Belgische politici zouden hier een les kunnen uit trekken. Hoe nietig en onbekend is Belgie !

Het gesprek – na het interview – kwam ook op Australie, dat zij natuurlijk kenden als buurland van Indonesie. Uit hun opmerkingen bleek dat zij zich Australie voorstelden als een wijde vlakte waar kangoeroes rondhuppelen, alhoewel er hier en daar een stad gebouwd werd. Ook meenden zij dat de Australiers hun dagen doorbrengen met bier drinken, surfen en leven op kosten van de staat.

Dat imago van Australie komt natuurlijk voort uit wat zij zien in Bali : dronken Australische toeristen.

Een van de vragen was ook : kan u rijst eten ? Zij denken dat het voor vreemdelingen moeilijk valt om rijst te eten.

Zij vroegen mij geheel onverwacht wat de naam van het volkslied van mijn vaderland is, en ik wist niet wat te antwoorden. “De Brabançonne” leek mij niet het juiste antwoord, dus ik antwoordde dat ons volkslied geen naam heeft.

Het Indonesisch volkslied heeft wel een naam : Indonesia Raya

Of ik het Belgisch volkslied even kon zingen, vroegen zij dan. Dat was een hele opgave, want ik ken slechts de eerste zinnen : Oh dierbaar België, oh heilig land der vaderen, onze ziel en ons hart zij u gewijd.

Ik veranderde vlug het onderwerp van de conversatie en zei dat ik wel het Indonesisch volkslied kan zingen (de eerste van de vijf strofen, en dat is dus meer dan wat ik ken van het Belgisch volkslied)

Dus ik zong :

Indonesia tanah airku,
Tanah tumpah darahku,
Di sanalah aku berdiri,
Jadi pandu ibuku.

Dat maakte een grote indruk !

Toen ik hun vertelde dat een heleboel illegaal op ons grondgebied verblijvende vreemdelingen worden opgevangen in opvangcentra van FEDASIL en het Rode Kruis, en daar leven zoals in een hotel, waren zij heel verbaasd, want in Indonesië gaan illegale “sans papiers” gewoon de gevangenis in in afwachting van hun deportatie.

Een wereld van verschil, nietwaar ?