Op de camping…

Een vuistslag maakte een einde aan de tegenwerpingen van onze gast op ons verzoek om naar bed te gaan. Je kunt natuurlijk tot in het oneindige soebatten over de zin en onzin van bepaalde zaken, over wie een mietje is en wie niet maar sommige discussies worden toch het snelst ‘opgelost’ door het recht van de sterkste. De meest elementaire natuurwet die er is. En camperen doe je tenslotte in de natuur… Je mag er van vinden wat je wilt maar het is een simpel gegeven. Onze gast was niet eens uitgenodigd maar evengoed welkom. Drank vloeide. Na een paar uurtjes werd hij loslippig en vervelend. Ons verzoek om op te zouten en te gaan slapen werd niet gehonoreerd. Ja, en dan mot je toch wat he…

Naast dit incidentje werden twee man naar het ziekenhuis afgevoerd; een gebroken sleutelbeen en een arm-uit-de-kom waren het resultaat van een uit de hand gelopen spelletje ‘laarsje gooien’ (silly games). Campinggasten deden hun beklag bij de campingbaas over bedreigingen, intimidatie, geluidsoverlast en meer van zulks, met als gevolg dat de Luxemburgse sterke arm der wet een dag later haar intrede deed op de camping.

Deed ook snel weer haar uittrede. Onze argumenten en verweer waren sterker en dus ging het feest gewoon verder. De campingbaas kreeg het advies te accepteren dat we met vijftig man (het blijven toch net kleine kinderen) nu eenmaal meer herrie maken dan het gemiddelde gezin op deze anders zo rustige familiecamping. Tja en dat een zootje motorrijders met een gemiddeld gewicht van drie cijfers, voorzien van meer inkt dan de gemiddelde inkjet-printer en een haardracht waarvan de doorsnee knipnicht een haarzakverkramping krijgt, inderdaad ‘indruk’ maakt op de brave borsten die deze camping jaarlijks bevolken, valt inderdaad niet te ontkennen. En toegegeven, tientallen dragpipes met per stuk meer dan 110 dB is voor veel mensen niet te verteren. Voeg daar nog een paar jankende jappen aan toe en elke pacemaker gaat een versnelling hoger.

De vraag is nu of wij met z’n allen nu echt zo hinderlijk bezig waren. Waren wij dat? Zijn wij echt tuig? Neu, zou ik zeggen. Ja, ja, hoor ik je denken. Nee echt, als je het mij vraagt, valt dat best mee. De meesten van deze missing links zijn namelijk ook gewone huisvaders. Ze werken zelfs. Pech voor ze. Maar ook een biker is in veel gevallen maar een doodgewone sukkel. Met dat verschil en in tegenstelling tot de meeste huisvaders die zich noodgedwongen in het geniep sufgummen op cum-dot-com, dat hij op zijn tijd even het beest moet uithangen. En dat doet hij dan liefst in groepsverband.

Maar was dat niet ooit een algemeen gebruik op de camping. Ik meen mij te herinneren dat mijn ouders, ik was toen nog een schattig klein Vikinkje, hun vakanties op campings doorbrachten met BBQ’s en biertjes-happen met de andere campinggasten. Tot in de late uurtjes. Kampvuur en gitaren erbij en blerende kinderen die allang in bed hadden moeten liggen. Zo is het altijd geweest. Ook toen ik opgroeide en mijn eerste campingsletjes snuikte. Opeens hield het op, het camperen.

Er gaan jaren voorbij en op een dag gebeurt het gewoon weer. Je gaat weer naar de camping. Daar sta je dan. De aanblik van een hedendaagse camping is duidelijk niet meer wat het ooit was. De natuur heeft plaats gemaakt voor een strak plantsoen en de speeltuin heet tegenwoordig een kantine-met-internetmogelijkheid. De bevolking vertoont minder leven dan een kerkhof. Wat doen die mensen hier? Is dit de manier waarop den modernen mensch zijn/haar dagelijkse sleur ontvlucht? Het hele spul kan beter een kamer huren in huize Avondrood en bij hun dementerende ouders achter de begonia’s gaan zitten. Of beter nog, een gezinsuitstapje naar Euthanasia met familiekortingsbonnen van MacDrek. Zijn ze nou godverdegodgeloeiende helemaal gek geworden? Of ik me nu opwind? Ja, ik wind me op. Zin om dat dooie tuig af te zeiken krijg ik ervan.

Ze zouden ons godverdomme dankbaar moeten zijn dat we met dat zootje ongeregeld de camping opgedenderd kwamen. We hadden betaald moeten krijgen voor de twee en een halve dag live vertier. Machtig mooie customs, ratbikes, ronkende Harleys en Ducs, blerende dragpipes en jankende tupperware-jappen. De berijders al net zo kleurrijk en luidruchtig. Halsbrekende toeren tijdens de silly-games en dronkemansgelal waarvoor je in een modern theater tenminste een paar tientjes moet neertellen. Krijg de tering!

Toch, het moet gezegd worden, waren er ook een paar mensen die het wel wisten te waarderen. Tegenover ons zat een gezinnetje met een dochtertje van een jaar of elf, twaalf (geen idee eigenlijk). Het meisje heeft voor een man of dertig zo’n Scooby Doo’ gevalletje geknoopt. Geen idee wat je er mee moet maar het gaat om het gebaar, toch? We hebben haar elk een euro ervoor gegeven en het kind was zielsgelukkig. Het hele gezin heeft twee dagen lang in hun Hartman-setje gebivakeerd en ons geobserveerd. Die hebben genoten. Misschien wel omdat ze op de eerste rang zaten. Zouden de andere campinggasten daarom zo geklaagd hebben? Je zou het gaan denken. De campingbaas heeft ons namelijk, nadat we door onze eigen bier voorraad waren, zijn hele biervoorraad verkocht. Dat was ná dat hij de kit had gebeld.

Je zou toch haast gaan denken he?