Alles om haar heen is roze. Soms kleine details, zoals een enkele gelakte nagel, knoopjes van haar blouse en de halsband van haar jackrussellterriër. De lievelingskleur die ze sinds lang vervlogen jeugdige “prinsessenjaren” al koestert, bepaalt ook nu nog de zoete sfeer in haar slaapkamer. Van roze wordt ze een stuk vrolijker, want haar leven was jarenlang doffe ellende, vertelt ze eerlijk.

Na eerder, vluchtig mailcontact heb ik zojuist ruim vijfentwintig kilometer weggetrapt om ‘pink lady’ te ontmoeten. Fietsen bleek een gedeelde sportieve hobby. De GPS coördinaten die ze me toestuurde, leiden naar de opstapplaats van het pontje naar Tiengemeten; een prachtig natuurgebied op een eiland in het zuidwesten. Spannend, zo’n originele, verrassende start voor een mooie fietsroute met een onbekende ‘match’. Prima plan, maar vandaag staat er wind. Véél wind. De heenweg ging verdomd snel, dus ik weet wat dat betekent om weer thuis te komen.

Als een open boek praat ze over haar aspergersyndroom, het faillissement van haar onderneming, de dramatische financiële gevolgen, hoe haar relatie daardoor op de klippen liep, dat ze aan de Ritalin ging, eraan verslaafd is geweest en het contact met haar ouders verloor. Haar leven moet weer op de rails.

We besluiten te pauzeren achter een dijk, uit de wind onder een warm voorjaarszonnetje. Nadat ik mijn fiets in het gras heb gelegd, kijkt ze me ondeugend aan en ik voel dat er iets onverwachts gaat gebeuren. Ze opent haar fietstassen en pakt een picknickkleed. De liefde van de man gaat door de maag en dat weet ze heel goed: stokbrood, komkommer, kerstomaatjes, tapenade. Aan alles heeft ze gedacht. Wat een schat! De verrassing is compleet als ze mijn favoriete bier tevoorschijn haalt; twee flessen Leffe blond. Ik voel kriebels.

Als twee pubers zitten we nog wat ongemakkelijk naast elkaar, maar we beseffen dat dit een onvergetelijke dag wordt. Proost! Op haar tablet – met vaal roze beschermhoes – laat ze tekeningen zien van haar nieuwe kinderproject. Ambitieus vertelt ze over twee zelf ontworpen karakters; haar eigen Woezel en Pip, waarmee ze goud in handen denkt te hebben. En ze heeft er alles voor over om die droom waar te maken.

Al snel wordt me duidelijk dat ze een vechter is. Iemand die niet loslaat en krijgt wat ze hebben wil. Vandaag heeft ze haar zinnen op mij gezet. In haar felroze shirt fietst ze naast mijn appeltjesgroene. Allebei wind mee, want ze wil hoe dan ook nog een kusje bij haar voordeur.


Robert Leek

Componeren met woorden. Ik doe dat heel graag.

10 reacties

Yfs · 28 maart 2016 op 13:06

Potdorie, dit is weer echt een Rob van Meer Pareltje. Een column die het verdient om gelezen te worden in een ouderwetse fauteuil, een glas port binnen handbereik en op de achtergrond de melodie van “The Onedin Line” haha.
Het effect zou overigens hetzelfde zijn al zou ik het lezen tussen het doen van de afwas en het het doen van de strijk. Een love-story in een notendop.

“leiden” met één d in de tweede alinea botst een beetje met de verleden tijd van dat de heenweg snel ‘ging” Daar kan ik dan weer over zeuren. Sorry!

De dubbele betekenis (althans zo las ik het) van de “wind in de rug hebben” in combi met een klein kusje in het verschiet zorgde voor een mooie afsluiting.

Genoten! 🙂

Rob van Meer · 28 maart 2016 op 13:37

Dank voor je spontane reactie! Ik vind jouw voorstel van ‘leidden’ inderdaad beter. In mijn eigen blog pas ik het aan 🙂 Wind mee bedoelde ik letterlijk, maar zo zie je maar hoe de lezer het kan interpreteren. Daarom is goed schrijven ook zo moeilijk. Zelf had ik zojuist nog een Freudiaans gevalletje; in jouw reactie las ik (zonder bril) klusje ipv kusje. HA! 😉

pally · 28 maart 2016 op 15:39

Een frisse, roze column, wellicht het begin van een lovestory…

Meralixe · 28 maart 2016 op 19:51

Die hoorde toch thuis onder de noemer Schrijfix ?
Mooi, mooi, mooi.
Eén probleem, die Leffe? Niet te drinken!

    Rob van Meer · 28 maart 2016 op 21:57

    Misschien in een volgende maand Meralixe. Zojuist heb ik pas gelezen over de anonieme Schrijfix wedstrijd! Bedankt voor je compliment 🙂

Mien · 28 maart 2016 op 20:26

De lente appetijtelijk ingeluid! Dat belooft. Mooie column Rob.

arta · 28 maart 2016 op 22:07

Ik vind hem ook erg mooi, Rob!

Word vervolgd?

Bruun · 29 maart 2016 op 15:51

Je weet de sfeer perfect te beschrijven. Een lekker wegdroom verhaal dat geen moment gaat vervelen.

Mosje · 29 maart 2016 op 22:05

Zo’n mooi verhaaltje moet geen vervolg krijgen, nou ja, in je eigen fantasie dan

Rob van Meer · 30 maart 2016 op 09:29

Bedankt voor alle leuke reacties! Voor mij is het verhaal een mooie herinnering. Goed om te lezen dat het op papier ook zo overkomt 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder