Ik staar al enkele maanden met enige regelmaat uit het raampje van de verkeerde trein, soms genietend van een ijskoude witte wereld, andere dagen zag ik de zon vrolijk stralen.
Af en toe ben ik uitgestapt en nam de benen met vrienden en familie, al waren die benen niet meer zo betrouwbaar als voorheen. Ik moest er gewoon even uit. Het gezwel dat zich ongevraagd in mijn been had genesteld, bleek na onderzoek goedaardig te zijn, de verkeerde trein volgde dus gelukkig wel het goede spoor. Beslist geen eindstation in zicht, dus kon ik voorzichtig de reis gaan plannen.
Die stiekeme reiziger(gezwel) moest wel vertrekken, maar het kon nog wel even wachten. Eerst werkte ik aan het herstel van kapot gesneden spieren, het lukte de goed getrainde spieren weer redelijk te laten werken. Wat een geluk dat ik al jaren fanatiek aan sport deed. Het herstel verliep goed en na weken kon ik weer lopen, fietsen en buiten spelen.
De thuiswonende gezinsleden en ik konden en mochten eerst nog een uithuizige dochter/zus een bezoek gaan brengen. Niet met de trein, maar vliegend naar de andere kant van de wereld. Wij genoten als compleet gezin van een welverdiende hereniging en kleurige vakantie. En niet alleen ons gezin genoot, maar ook de schrijvende vriendin en haar gezin deelde mee in deze vreugde. We hebben gelachen en vierden gezamenlijk twee weken lang feest.
Ik mocht een berg beklimmen, niet zomaar een wandeling, maar echt klauteren tussen rotsen. Het was de moeite en pijn waard om op de top te komen, een volgende keer doe ik het weer, maar dan zonder gezwellig been.
Een nieuwe wereld mocht ik bewonderen, de dochter van m’n vriendin leerde me snorkelen. Een jaartje ouder mocht ik worden bij een tropische temperatuur, beseffend dat iedere dag toch weer een cadeautje was geweest, dat elke nieuwe dag dat ook zal zijn. Het is een warm weerzien geweest, onbeschrijflijk mooi en fijn.
Weer terug in het koude kikkerlandje, werd het tijd om de in de weg zittende verstekeling te laten uitstappen. Ik zat weer in die trein en werd weer gereden, geen weg meer terug. Op het eerstvolgende station stonden de knappe koppen al klaar met messen om mij te bevrijden, het is hen gelukt. Nu volgen de dagen van herstel en juist op dit moment valt met een vrolijke plof een bundel met columns op de deurmat. Daarin lees ik ‘de verkeerde trein’ met een lach en traan denk ik terug aan die spannende dagen.
Liggend tik ik nu deze woorden, terwijl de regendruppels langs het raam de mooiste tekeningen maken. Met vertrouwen in de kracht en vooral ook mijn eigenwijze wil, oefen ik de spieren weer, zodat ik hopelijk nog heel veel dagen cadeau mag krijgen. Dagen waarop ik mag schrijven, maar vooral dagen waarvan ik mag en kan genieten, gewoon omdat ze zo ‘bijzonder gewoon’ zijn.
Vandaag vier ik feest en iedereen is welkom en voor wie vandaag niet kan: morgen is het weer feest!
13 reacties
DriekOplopers · 29 mei 2006 op 08:43
Lieve Pepe,
er is moed voor nodig om zo openhartig te zijn. Mooi opgeschreven!
Gefeliciteerd met de goede afloop, en veel sterkte met revalideren.
Zeer hartelijke groet,
Driek
wendy77 · 29 mei 2006 op 08:43
Mooi Pepe. Vooral de laatste twee alinea’s raken me diep.
Fijn dat het zo goed met je gaat. Houden zo!
Liefs Wendy
tontheunis · 29 mei 2006 op 09:18
Lieve, lieve Peep,
Al duurt het te lang en al doet het verdriet,
al is je trein nog niet aan haar end,
ik weet dat jij de reiziger bent
met de hoop in haar ogen en de zon in ’t verschiet,
langs een spoor dat vele vrienden kent…
TT
Dees · 29 mei 2006 op 11:32
Hee pepertje,
Je bent én een schat én een bikkel, dus dat maakt je een schattige bikkel of een bikkelende schat, kies maar! Open stukje, dat raakt.
Ma3anne · 29 mei 2006 op 12:30
Alle perikelen van de spoorwegen overwonnen. Nu gewoon lekker achterover leunen en straks weer springen en spelen.
Knuffel!
Mosje · 29 mei 2006 op 12:59
Hela peperdepeep, wat een “mooie” treinreis, en wat goed dat je een retourtje kocht.
WritersBlocq · 29 mei 2006 op 20:16
Ahhhhhhhhh niet enkel, niet dubbel, maar duizendfijn om je weer te lezen, super dat het goed met je gaat. Hoe kan het ook anders? Zo’n gezwel kan ècht niet zo lang tegen een positieve gastvrouw als jij!
Je herstel gaat onwijs goed, ik ben helemaal blij. Eind(station) goed, al goed.
En hee, nu je toch nog zo’n beetje aan een stoel gebonden bent en zelfs liggend kunt tikken, ga je zeker een heel lang en gaaf reisverslag maken over de trip naar Curaçao? Ik wil álles weten, elke stap die jullie gezet hebben.
Dikke knuf, Pauline.
Mosje · 29 mei 2006 op 20:18
[quote]Ik wil álles weten, elke stap die jullie gezet hebben.[/quote]Nou niet overdrijven SchrijversBlokkade, zo nu en dan een stapje is wel genoeg hoor.
sally · 29 mei 2006 op 23:10
Hé Peep,
Super dat het de goed met je gaat.
[quote]Ik mocht een berg beklimmen, niet zomaar een wandeling, maar echt klauteren tussen rotsen. Het was de moeite en pijn waard om op de top te komen[/quote]
Respect! Petje af! :kiss:
Mup · 30 mei 2006 op 15:55
Daar drink ik een bakkie op! Uit een Vaersenbaai-mok! Proost! Op jou!
@WB, weet wat je vraagt, want we hebben nogal wat stappen gezet hier:-)
Ayo Mup.
Li · 30 mei 2006 op 21:56
Wat heerlijk dat je de boel weer op de rails hebt gezet. Bijzonder verhaal van een bijzonder mens. Ik proef nog veel meer verhalen in deze column.
Dikke knuf van Li
KawaSutra · 31 mei 2006 op 01:32
Gefeliciteerd Pepe met iedere dag waarop je vanaf vandaag feest zult vieren. Als ik daar ook maar een schijntje van mee mag genieten via CX, dan ben ik al dik tevreden.
pepe · 31 mei 2006 op 09:02
Allemaal bedankt voor jullie reacties. Ja Li ik moet weer nodig in de pen klimmen, gaat ook zeker gebeuren.
Het herstel verloopt bijzonder goed en supersnel, gisteren bij chirurg was alles goed. Ik mag ook weer alles doen, daar hoort gek doen ook bij. Even iets geks verzinnen, want Kareltje is vrij en we gaan samen iets doen. Lachen dat staat vast.
De krukken hang ik in de wilgen, o nee, die moeten terug naar de thuiszorg.