Op Stap

Als er een stad is die wat mij betreft onderkend wordt, is het Groningen.
Dat realiseer ik me nu ik hier even zit te reconstrueren hoe het mij afgelopen weekend is vergaan.
Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben niet op die schoenen, maar met de trein naar Groningen gegaan. Waarom met de trein hoor ik jullie denken, nou omdat er toch 1 ding is wat me niet aanstaat in “de Stad” en dat is de verkeerssituatie aldaar.
Voor je het het weet staat er zo’n rood bord met witte streep voor je neus en je komt alleen waar je wezen wilt door met opzet deze borden te negeren.
Dit heeft me al bijna eens een aanrijding met de Gado gekost en mischien wel meer, (we waren met z’n vieren in de auto).
Ik was tevens van plan me klem te zuipen en heb dus ook een hotelletje geboekt, dit omdat ik dronken het station niet meer kon vinden en het tevens te laat zou worden.
Ik heb namelijk behoorlijk veel tijd nodig om dronken te worden, ik heb namelijk veel cellen in mijn hoofd.
Maar na verloop van tijd komt daar mischien wel verandering in, dat is dan wel goedkoper.
Eenmaal aangekomen in mij hotel heb ik direct aan de receptioniste verteld dat ik gearriveerd was en dat ze me eerst niet terug zou zien, al was het een zeer aantrekkelijke kassa- en kamer dame.
Ik nam me voor het er van gaan nemen, maar eerst even de cultuur snuiven.
Dat was tof, de Sting, de Sting for ladies, de V&D, LTB jeans for sale, C&A, nou al met al een wereld van verschil met waar ik vandaan kom.
Vooral Miss Etam was erg interresant en niet te vergeten de Livera.
Maar goed, op het beroemde grote markt aangekomen op mijn stoute schoenen, ben ik in de Drie Gezusters gaan zitten om een begin te maken met het laten krimpen van mijn hoofdcelinhoud.
Naast mij zaten een man en een vrouw (denk ik), die het er om drie uur ’s middags echt van namen.
De vrouw aan de Colabeerenburg en de man aan de Corona , niet twee of drie, maar wel tien keer bestelden ze hetzelfde recept.
Op het laatst zat de vrouw niet meer aan het drankje met cola, maar gewoon puur, ik denk doordat ze de drank niet meer proefde.
Tevens had ze wel een half pakje drum op in een uurtje, daar kan ik Cees Tabak nog een puntje aan draaien.
Ze keek niet echt vrolijk meer uit haar ogen toen ze moest vertrekken en haar man haar jas kwam brengen (de broek had ze nog wel aan).
Een man naast haar verorberde lekker in z’n eentje een broodje gebakken ei.
Ben vertrokken en in harde wind en regen weer met mijn stoute schoenen op pad gegaan.
Langs de Febo en heb de zonnewijzer op de Martinitoren bekeken, alleen kon ik niets zien want de zon scheen niet.
Ik moet hier ’s zomers eens terugkomen.
Van bier krijg je honger en heb na een tijdje mijn stoute schoenen onder een tafeltje in een Spaans restaurant laten rusten.
De gastvrouw schrok van mijn aanwezigheid, niet omdat ik Hollander ben, maar doordat ik de eerste klant was die ze had vandaag en wel op een tijdstip waarop de zaak nog leeg was en het muziek nog niet speelde.
Ze zette snel een cd op en vroeg me wat ik wilde drinken.
Ik antwoordde haar (nadenkend over mijn hoofdinhoud), doe maar een biertje.
“Een Spaanse?” vroeg ze en ja, dat leek me wel wat.
Achteraf leek het me Amstel met een Spaans etiket, maar wie proeft het verschil.
Ik bestelde een paella en daarbij goldt eigenlijk hetzelfde dillema, was dit nu Knorr of Maggi?.
Ik kwam tot de conclusie dat ongeacht je achtergrond de smaken gelijk moeten en kunnen zijn.
Spanje of Holland, Groningen of Leeuwarden, Knorr maakt het mogelijk.
Ik ben een ietsje teleurgesteld naar mijn hotel vertrokken maar zag tot mijn grote verbazing een uithangbord met de tekst: “Dagblad van het Noorden” en dat maakte mijn dag weer goed, want ik ben tenslotte een echte krantenman.

Cees Tabak.