Operatie Petticoat

Het belooft een mooie dag te gaan worden en ik heb d’r zin an.
Goed geluimd en met een klein wormpje dat bij mijn ingewanden tekeer gaat, spoed ik mij naar mijn werk. Eindelijk weer eens een vroege dienst.
Het wormpje wordt veroorzaakt doordat ik die avond mijn eerste afspraakje met een mooie jongeman heb staan.
Heel modern opgedoken via internet.

Op de afdeling is het rustig. De make-up die ik vanmorgen zorgvuldig op mijn gezicht heb gesmeerd zou het moeten kunnen houden totdat de nacht invalt.
Evenals mijn goedgekapte hoofd. Mijn borsten leg ik voorzichtig goed in de nieuw aangeschafte lingerie tijdens het omkleden in mijn witte uniform.
Even later op het werk word ik tegen de verwachting in gesommeerd om als de sodemieter in te vallen op de interventie-unit.
Dat is een kleine operatiekamer waar ik sinds kort 1 dag in de week werk als operatieassistente. In deze kamer vinden operaties, voornamelijk aan het oog, onder lokale verdoving plaats.
Sinds kort houdt in, dat ik net de gedegen opleiding tot operatiezuster van welgeteld 1 maand(!) achter de rug heb. Desondanks heb ik echter geen keuze. Eén van de ingeplande operatieassistentes heeft zich ziek gemeld.
Zonder deze schakel in het geheel kunnen operaties geen doorgang vinden en zullen de patiënten ongemoeid richting huis worden gestuurd.

Het wurmpje in mijn buik voel ik acuut ontploffen tot een volwassen slang en met lichte tegenzin kleed ik me om in het verplicht blauwe operatiepak, inclusief een blauw mutsje.
Op de interventie-unit wachten 3 andere smurfen ongeduldig op mijn komst.
De chirurg, een chirurg in opleiding en een directe collega van mij, aangezien je altijd met twee assistentes aanwezig moet zijn. Eén die daadwerkelijk instrumenteert (dus de instrumenten steriel aangeeft, ook wel bestekzuster genoemd) en de tweede heeft de taak om de patiënten te ontvangen, de telefoon aan te nemen en om eventueel assistentie te verlenen bij complexe situaties.

Ik heb de twijfelachtige eer om te mogen instrumenteren en even later sta ik geheel steriel voor een tafel met meer haakjes, pincetten, bakjes, gaasjes, naalden en schaartjes dan me lief is.
De eerste patiënt wordt binnengereden en het echte werk kan beginnen.
‘Ooglidklem graag’, hoor ik de chirurg zeggen terwijl hij zijn hand uitstrekt in mijn richting.
Lukraak pak ik iets wat op een klemmetje lijkt en met een steriele hand leg ik het in zijn behandschoende palm.
‘Sweep’, klinkt het daarna. Ik begin al licht te transpireren en zoek tussen alle minuscule scherpe gevaartes naar de nooddruftige Sweep.
Naast mij begint de operateur een ietwat ongeduldig te worden en pakt, naar ik aanneem, zelf het gewenste instrument.
‘Hydrodissectie! Healon! Hodskin! Lensje’! Klinkt het achtereenvolgens bot.
Tis niet mijn favoriete chirurg, bedenk ik mij. Een bedreven en kundig man, maar een hork voor beginnende operatieassistentes.
Nerveus rommel ik wat op mijn tafeltje en ik neem me voor om na deze dag alle instrumenten uit mijn hoofd te gaan leren. Wat een hel!

Ik zie de patiënt wat onrustig met zijn tenen wiebelen bij dit oponthoud door gebrek aan ervaring van de operatiezuster en zeg zo zelfverzekerd mogelijk, maar met een lichte trilling in mijn stem: ‘Het gaat prima, meneer. U ligt prachtig stil’.
Ondertussen verlies ik meer vocht dan de chirurg gebruikt bij het spoelen van het oog en ik vrees voor het plamuur op mijn gezicht. En niet alleen voor mijn make-up. Ik ben ook bang dat het roosje op mijn nieuwe kanten bh overbewaterd wordt als ik voel hoe het angstzweet zich nestelt tussen mijn borsten.

Eindelijk is de dag voorbij. Alle patiënten zijn voorzien van een nieuwe lens en ik mag me gaan omkleden.
Om op tijd te komen op mijn eerste afspraak moet ik me nog haasten. Hoe anders had ik me dit voorgesteld.
Ik trek mijn mutsje van mijn hoofd en bekijk mezelf in de spiegel.
Een rood aangelopen, glimmend gezicht met daarboven platte, vochtige plukken haar wat vanmorgen nog een prima haardos was, kijkt me aarzelend glimlachend aan.
Die mislukte grimas helpt niet echt om mijn zelfvertrouwen op te vijzelen. Net zomin als de bus haarlak dat doet, die ik wanhopig bijna leegspuit op het niet te redden kapsel .
Heel even overweeg ik om mijn mutsje maar op te houden tijdens de date, maar ik vrees dat ik daarmee niet langs de beveiliging van het ziekenhuis naar buiten kom.

Aangekomen op het station, voor mij de plek des onheil geworden, zie ik mijn mooie, stoere date al staan wachten.
Ik loop met geveinsde zelfverzekerdheid op hem af, haal diep adem en stel mezelf voor.
Aandachtig bekijkt hij mijn licht opgewonden gezicht, keurt mijn coupe nix en plaagt: ‘Je hebt je wel heel erg verheugd op deze avond, hè?’
De toon voor een geslaagde avond is gezet.