Na in de afgelopen weken zes keer met veel plezier de hardloopdraad weer te hebben opgepakt, kon het niet uitblijven. Een ordinaire griep heeft een voortijdig einde aan mijn wederopgestarte loopcarrière gemaakt.
Het is niet bij griep gebleven. Na een week van algehele malaise zijn de bacteriën naar beneden afgezakt en hebben zij de afslag naar mijn bronchiën gevonden.

De slijmcellen in mijn luchtpijptakken, vergezeld van een bacterie hier en daar, vieren sindsdien hun eigen feestje. Gezellig pruttelen en rochelen ze vierentwintig uur per dag, steeds op- en afgaand tussen bronchiën en alveoli. Soms verdwalen ze achter mijn sternum. Met een pijnlijke hoestbui tot gevolg. Een spoedig vertrek van deze vijanden uit mijn lichaam kan ik vergeten, de slijmcellen en bacteriën hebben maling aan mij, hun gastvrouw. Ze peinzen er doodeenvoudig niet over om hun warme verblijfplaats in mijn luchtpijptakken te verlaten.

Ik zou zo aan de slag kunnen in het Dolfinarium, als hoofdattractie van de middagmatinee bij de walrussen. Een kwestie van een baard laten aanmeten, mijn voortanden laten bijvijlen en echt, ik pas er zó tussen. Helaas is het talent om een visje tussen mijn tanden te kunnen vangen, aan mij voorbijgegaan. Een bijbaan in de dolfijne entertainmentbusiness zit er dus niet in, noch heb ik de energie ervoor.

Intussen zit ik als eigenaresse van die besmette luchtpijptakken looploos op de bank en nee, ik ben niet blij met die ontwikkeling. Weer stoppen met hardlopen. Weer uitstel. Het kost me minstens weer twee weken, zo niet meer, om weer op een klein beetje conditie te komen. Mijn verstand weet, dat dit tijdelijke uitstel beter is, dan de boel verder te verzieken door te vroeg te gaan lopen en daarmee een nieuwe ontsteking uit te lokken.

Verdorie, ik wilde vooruit. Nu sta ik stil. Diep van binnen weet ik best, dat deze stilstand uiteindelijk vooruitgang oplevert. Het is slechts een kwestie van geduld, dat ik niet heb.
Het gen daarvoor is ongetwijfeld door de een of andere bacterie weggevreten.

Categorieën: Sport

Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

9 reacties

SIMBA · 15 november 2010 op 11:50

Agossie, das nou sneu :-S was je net lekker op dreef en dan dit!
Beterschap.

DreamOn · 15 november 2010 op 13:24

Ja, het duurt lang eer je een goede conditie hebt, maar het is een kwestie van een griepje en zo’n zorgvuldig opgebouwde conditie is weer als sneeuw voor de zon verdwenen.
Beterschap!

Avalanche · 15 november 2010 op 14:54

Leuke column, met als hoogtepunt de ‘walrusalinea’ waarin deze er voor mij uitspringt [quote] Helaas is het talent om een visje tussen mijn tanden te kunnen vangen, aan mij voorbijgegaan. [/quote]

Beterschap!

Anti · 15 november 2010 op 14:58

leuk stuk Ont, al is het voor jou natuurlijk allemaal vooral heel frustrerend.

Kwiezel · 15 november 2010 op 22:40

Weet niet of je t zo bedoeld had, maar met jou als schrijfster is deze zinsnede briljant: [quote] ik ben niet blij met die ontwikkeling. [/quote] nou ja, in de context van t verhaal dan he? grijns 😉

Ontwikkeling · 15 november 2010 op 23:53

Evil grinzzz 😉 WoordZpeelinggg

arta · 16 november 2010 op 13:53

Visjes tussen je tanden vangen mag dan aan je voorbijgegaan zijn, virusjes (vi(ru)sjes en vi(wal)rusjes)??:-D) vangen kun je blijkbaar wél al als de beste: Kan ook zo de dolfijne entertainmentbusiness in, hoor! 😀

Voor jou wat minder, dit stuk, maar voor de lezer erg vermakelijk en origineel!

LouisP · 16 november 2010 op 22:33

Ontwikkeling,
wordt je daar niet doodmoe van?

Goeie titel!

louis

Mien · 17 november 2010 op 23:10

[quote]Diep van binnen weet ik best, dat deze stilstand uiteindelijk vooruitgang oplevert.[/quote]

Skoon, skoen, schoon, schoen.

Mien Kenetisch

Geef een reactie

Avatar plaatshouder