Opoe’s laatste nummertje

Mijn opoe, kanonne dat was een dame die je niet gauw zult vergeten. Ik denk dat het haar bedoeling ook in dit leven was. Vergeet vooral je opoe niet.
Zij was een kleine dikke gezette vrouw, zo’n honderd en veertig kilo, en onder de intimi in de familie werd zij ook wel het nijlpaard genoemd.
En nooit thuis. Zij had 24 kinderen gebaard, die leefden nog, maar bij diverse miskramen stopte zij met tellen. Oké, dat mag. Ik heb zoveel ooms en tantes, meer dan de helft is inmiddels al overleden, en die andere helft ken ik amper. Ik weet alleen dat de meiden op elkaar leken, naarmate zij allen ouder werden. Nou als mijn moeder nog geleefd had zou zij nu 83 jaar zijn, dus ik denk dat ik nu wel tanteloos ben. Of oomloos. Maar dat even terzijde. Mijn opoe dus.
Altijd aan de rol. Nooit thuis. Ik kon opoe niet bellen of ik hoorde van haar hulp dat ze naar de bingo was, of naar klaverjassen, of met een nieuw vriendje op stap. Ja, opoe lustte er nog wel pap van. Jaren na de dood van mijn opa ging ze samenwonen met Jan uit een bejaardentehuis. Jan was halfblind, zat in een rolstoel, tandeloos, kaal, en vaak onverstaanbaar, doch levend en wel werd die lieve man toch nog even 90 jaar. Ik moet het nog zien te halen. Opoe had Jan leren kennen bij de bingo in het bejaardentehuis naast het huisje waar ze zelf nog zelfstandig woonde.
Ze ging alleen naar dat bejaardentehuis voor de bingo, of het kerstontbijt. Was goedkoop, en wel gezellig met al die ouwe lullen die daar zaten. Waren de woorden van een 80jarige opoe. Niet van mij.

Toen ik nog in Den Haag woonde kwam opoe regelmatig met de trein naar ons toe, lekker een weekendje bij haar kleindochter. Die weekendjes liepen nog wel eens een paar dagen meer uit. Op zich was dit voor mij niet zo erg, ik was haar wel gewend. Maar mijn toenmalige vriendin werd zo moe van dat vele gekakel van opoe!! Want opoe wist van iedereen wel wat. Zelfs het feit dat Beatrix vreemd was geweest, omdat Claus niet lekker aan het sporen was kwam bij ons tijdens een feestje ter sprake.”Opoe, hoe kom je daar nou weer bij”. “Sellef gelese in de Privé, mot je ook eens kope, dat blad skrijft allenig de waarheid”. “Zeker de Amsterdamse waarheid oma, dat is allemaal toch niet waar”. En ga dan een oude vrouw maar eens vertellen dat jijzelf die bladen niet in huis haalt, dat je vriendin al die ooms en tantes niet bij naam en toenaam kent. En al die roddels die zij verzamelde al ware het postzegels. Je zou denken aan haar geheugen lag het niet.

Het zat meer in haar karakter. Maar dat was na de dood van Ome Jan. Daarvoor gingen wij nog regelmatig op bezoek bij die twee. Zaten we allemaal in de voorkamer, vol met foto’s van kinderen die hier nooit meer kwamen. Een voorraadkast vol met blikken soep, pakken koffie, overal gemiddeld 10 van. Opoe liep altijd de aanbiedingen af. En won natuurlijk ook regelmatig op de bingo. Kregen we altijd verse kippensoep (met vel natuurlijk), zaten we altijd te wachten op de bonje die ook altijd kwam. En altijd was het daar hetzelfde. Opoe had nog wel jeuk, maar ome Jan niet meer zo. Dus opoe dacht zich altijd sterk te voelen als de kleinkinderen er waren, eigenlijk in de hoop op een beetje gelijk. En altijd was het deze conversatie, die ook altijd mijn zondagen weer goed maakte als ik daar bij was. “Ome Jan wil niet meer”.
“Oma, die man is doof, bijna blind, kan het gaatje toch niet meer vinden”. “Hé moeder doe es lekker gewoon, mijn kinderen zitten erbij”. “Nouw se benne toch al volwassen, se wete toch wat een wippie is”?? “Moeder, die man moet je dan een bus haarlak en een vork geven, kan ie em er zo inprakken”.

Mijn moeder en haar moeder, nee, dat is nooit goed gegaan. Misschien omdat mijn moeder de oudste van de meiden was.
Ik kon altijd vreselijk lachen om dit soort conversaties, maar ondanks dat mijn moeder zelf 7 koters had, was ze vreselijk antiek in dit soort dingen. Opoe niet, die had alleen jeuk. Nogmaals ik teken ervoor om op die leeftijd nog jeuk te hebben.(?)
Het gevolg was altijd een knallende bonje tussen opoe en mijn moeder, maar dat duurde altijd tot in de keuken, en wij lagen in een deuk, en opa Jan was toch doof, die volgde het allemaal niet meer zo, en moeder en dochter gingen in de keuken verder met bekvechten.
Ik mis die zondagen vaak genoeg. Daarom is de herinnering zo leuk.
Eens zat ik te wachten op Opoe, ze zou een weekend bij mij komen. Al wie kwam, geen opoe. Ik bleef naar haar huis bellen. Maar zij woonde alleen, had twee keer per week hulp, niemand van haar kinderen kwam nog, ook niet haar kleinkinderen. Alleen van onze kant was er nog een beetje contact.
Maar nu niet. Tot ik drie weken later een telefoontje kreeg van een arts, zij vertelde mij dat opoe dood was, en al gecremeerd. Er waren 5 mensen bij haar crematie. En dat voor een moeder van 24 kinderen. Ze had er zelf inmiddels al een paar weggebracht, maar bleven er niet genoeg over om hun moeder weg te brengen?? In en in triest vond ik het. Maar ook weer brutaal van opoe. Want zij had die arts gewoon tot executoir -testamentair benoemd. En die arts kende haar niet eens. Zij had ooit een oom van mij behandeld die geestelijk gehandicapt was. Dus wat deed opoe?? Liet een brief achter, dat al haar soep en gewonnen koffie naar het bejaardentehuis naast haar moest, dat alles verkocht moest worden, en dat het geld voor ome Kareltje was, mijn gehandicapte oom. En o ja, dat niemand mocht weten dat ze dood was.
Zij heeft een indruk achtergelaten die wij nimmer zullen vergeten.
Mijn zondagen zullen ook nooit meer hetzelfde zijn.