Oranje boven: Stormkracht elf

Stormkracht acht geselt het grote stadion aan Marshgate Lane E 15 2PJ London. Meneer Roggebrood heeft zojuist hare majesteit Liesbeth het stadion binnengeloodst. Met lodderige ogen bekijkt Sebastiaan Koe of Roggebrood en Liesbeth hun plekkie kunnen vinden. Bekend met gravel en grasmat had Londen geen betere en snellere gastheer kunnen regelen voor dit houterige duo. Meneer Roggebrood volgt met gepaste stijfheid de aanwijzingen van gastheer Koe. Samen met hare majesteit Liesbeth is hij de enige die geen polsbandje draagt. Trots als een pauw neemt hij naast Liesbeth plaats in het koninklijke vak Q.

Aan de zijkant van vak Q, vlak bij de deur, kijkt William S. zenuwachtig het stadion in. Zal zijn show wel aanslaan? Als het maar geen storm in een glas water wordt. Het is al zo lang geleden dat hij de show gestolen heeft. Hopelijk is de houdbaarheidsdatum nog niet verstreken. Het publiek is nu nog rustig. Maar ojee, wat als straks de poorten van het stadion open zullen gaan. Wat als straks meer dan 10.000 atleten uit 205 landen met hun vaandeldrager voorop de atletiekbaan zullen opstormen. Het zal naar alle waarschijnlijkheid de stormkracht alleen maar doen toenemen. Misschien hebben we straks wel te maken met stormkracht tien of elf, wie zal het zeggen?

Tot nu toe gedraagt het publiek zich voorbeeldig. Het kan met gemak door alle vijf ringetjes gehaald worden. Het staat er in ieder geval kleurrijk op. De kleuren blauw, wit en rood overheersen. Hier en daar verstoord door een pluk oranje. De pauken roffelen, in de lucht scheert een klein vliegtuigje de wolken. Het spuugt aan haar staart grote wollige grafityletters uit. Samen vormen ze het twee woorden: The Tempest. Voor William het teken om te starten met zijn show. Een grote welkomstbel van 23 ton slaat met veel geweld zijn klepel. De openingsceremonie kan beginnen. De deuren van het stadion gaan open en de Grieken nemen als eerste bezit van de atletiekbaan.

Door de stadionspeakers orakelt good old stadionomroeper Prospero in oud-Engels: It is a nation … that hath no kinde of traffike, no knowledge of Letters, no intelligence of numbers, no name of magistrate, nor of politike superioritie; no use of service, of riches, or of poverty; no contracts, no successions, no dividences, no occupation but idle; William S. wrijft in zijn handen. Aha, de opening verloopt goed. Vanaf de tribunes klinkt een luid gejuich. Prospero is goed bij stem. Vlaggen wapperen. Iedereen is uitzinnig. Behalve de Grieken. Die kijken een beetje beteuterd. Overrompeld door dit uitzinnige welkom.

Maar de lol is snel over. Prospero vervalt in een geweldige hoestbui. Het complete stadion schrikt ervan. De lucht boven het stadion kleurt inktzwart. Een enorme storm wervelt door de tribunes. Het publiek verkeert in paniek. In no time vliegen de mensen door elkaar heen. Het stadion is plots veranderd in een grote centrifuge. Een wastrommel die alle nationaliteiten door elkaar husselt. Iedereen zoekt houvast en probeert na vele omzwervingen te landen in zijn eigen vak. Maar dat is nog niet zo eenvoudig. De regie is volledig zoek. Liesbeth houdt haar hoedje vast en meneer Roggebrood bijt zijn korstige stevig lippen op elkaar. Sebastiaan Koe kan alleen maar luid loeien. Als een zwangere sirene loeit hij wanhopig een strijdlied de arena in. Alle Menschen werden Freunden.

De storm houdt aan. Alle vaandeldragers die het stadion binnenlopen cirkelen door de lucht. De wind heeft hen in hun eigen vlag gevangen, gecocoond. Ze kunnen geen kant op. Vlinderen heeft geen enkele zin. Het wachten is op verlossing. Die komt pas laat. Het zijn de Nederlanders die uiteindelijk fier de storm trotseren. Het is vlaggendrager Dorian van Rijsselberghe die voor redding zorgt. De windsurfkampioen is vertrouwd met weer en wind. Zijn Olympische droom kan nu eindelijk in vervulling gaan. Hij koestert dit moment. Hier heeft hij op gewacht. Hiervoor is hij geboren.

De vlaggenmast in zijn knoestige handen voelt vertrouwd aan. De voorzienigheid heeft er voor gezorgd dat de vlag uit hetzelfde materiaal vervaardigd is als zijn eigenste stormzeil. Nog één keer zal zijn discipline de Olympische Spelen redden. Met een ferme ruk aan de vlaggenstok vangt Dorian de woedende storm met groot gebaar in zijn zeil. De rust keert weder in het stadion. Alle mensen op de tribunes zijn nu vrienden geworden. Het volledige publiek scandeert nu Dorian’s naam. Dorian glundert. Van oor tot oor. Zo ook de Grieken. Aan het eind van hun latijn. Aurantiaco luctantem et venit super. Oranje worstelt en komt boven.