Orgie met Arabische volbloedjes

Al vanaf de leeftijd dat ik nog niet wist dat het witte goedje wat onder mijn eikelrand kleefde niet écht te eten was, ben ik al gek op paardrijden. En bij de aanblik van déze prachtige Arabische hengst voel ik een onbedwingbare drang om deze stiekem te bestijgen en er snel mee weg te galopperen. Ik kijk links en rechts en zie dat ik zonder dat iemand het ziet er vandoor kan gaan op het paard. Nu mag ik wel zeggen dat ik een ervaren ruiter ben, sterker nog Ankje van Grunsven zou wat betreft het berijden van paarden nog zat van mij kunnen leren. En dan bedoel ik het berijden in de ruimste zin van het woord! Maar zonder jullie al te vervelen over mijn nachtelijke orgiën met Shetlands, Lippizaners, Mustangs, Ankje’s en Arabische volbloedjes, ga ik verder.
Ik bestijg dus de Arabier, meteen merk ik aan dit paard dat deze er een is van een ander kaliber dan wat ik de laatste decennia gewend ben geweest. Meteen vanaf het eerste moment steigert en bokt hij onder mijn heupen. Rustig maar, rustig schreeuw ik niet geheel paniekloos. Maar het paard is niet van plan te luisteren sterker nog het versneld zijn pas. Ik trek hard aan de teugels, tjezus die paarden zijn niet meer wat ze geweest zijn, dit is een psychopaat. Dan laat ik na een ruk van het paard ongewild de teugels los. Ik val bijna van het paard, maar kan me nog net naar voren werpen en grijp me vast aan de manen. Ik voel dat in het voorbijgaan de mensen kijken en zich afvragen wat ik in hemelsnaam aan het doen ben op dat paard. Maar al snel heb ik geen tijd meer om na te denken wat de mensen van me denken. Ik ben een geoefend ruiter dus ik zal ook dit paard uiteindelijk kunnen temmen. Ik werp me om zijn hals, om in ieder geval wat houvast te krijgen, totdat het paard wat rustiger wordt en probeer de teugels weer te grijpen. In tegenstelling dat het paard kalmer wordt, wordt hij wilder. Woest word ik heen en weer gesmeten en houd me uit alle macht vast. Dan gooit het paard zijn kont omhoog en lanceert mij omhoog. Ik maak een dubbele rietberger in de lucht en beland achterstevoren met mijn buik op zijn rug. Bij elke stap van het paard voel ik mijn ingewanden door elkaar hutselen. Met een uiterste poging probeer ik zijn staart te pakken te krijgen, zodat ik wat houvast heb en dat ik dan weer normaal op de rug kan gaan proberen te zitten. Maar in plaats dat ik de staart te pakken krijg steigert het paard en schuif ik langzaam naar achteren en kom onder het paard te hangen. Ik kan met veel moeite net met mijn handen de stijgbeugels grijpen en kan me zo redelijk vasthouden, tenminste zolang ik de kracht hiervoor heb. Ik hoor de mensen honend lachen, die denken natuurlijk wat rijdt daar voor clown. Dan probeer ik me met mijn laatste kracht omhoog te trekken om zo de knop van het zadel te pakken te krijgen zodat ik me op het zadel kan trekken. Ja….ja…jaaaaaah, NEE godverdetyfus ik schiet los en kom weer onder het paard terecht maar nu verstrengelt mijn linkervoet in de teugel en lijk ik nu op zo’n cowboy uit het oude western die achter een paard aan wordt getrokken. Het paard lijkt hierdoor wel extra aangespoord te worden en gaat nog harder rennen, waardoor ik op en neer ga en elke keer weer hard neer kom op de stenen. Helse pijnen schieten er door mijn lichaam heen, en ik begin te bidden dat dat paard nu eens stopte met rennen. Uit pure doodsverachting begin ik te schreeuwen. Helllllup..helllllllluuuuup. Ik kijk op en zie opeens een blauw licht. Ik ga dood heel simpel ik ga dood en dat licht is natuurlijk de poort na het hiernamaals. Dan kijk ik nog eens en zie in een flits dat het ‘licht’ slechts een Albert Heijn logo betreft. Maar voor ik me weer gerust kan stellen over het feit dat ik niet dood zal gaan, wordt mijn zicht erg troebel en verlies ik bijna het bewustzijn.
Dan stopt het paard abrupt. Ik kijk omhoog en zie een woedende man boven me in een beveiligingsuniform staan, die vervaarlijk met een stekker aan het zwaaien is en hard schreeuwt: Héey lamlul Ben jij niet vééééél te oud voor dit elektrisch schommel paardje!
ToT Onzin
R@@F