Het is een vaststaand gegeven: mensen worden oud. Dat is nu eenmaal zo en er bestaat echt geen wondermiddeltje om dat gegeven tot een halt te roepen. Als je “geluk hebt” word je oud. Punt.

Nu zullen mensen zich gelijk gaan afvragen: waarom zet zij aanhalingstekens om het deel: “geluk hebt”? Nou, dat is omdat ik niet eens zo zeker weet of je daarmee wel geluk hèbt… Ik werk sinds kort bij een ouderenverzorgingstehuis. Na een minuutje of vijf fietsen ben ik aangekomen op de plek van bestemming en stap ik tussen de oudjes. De eerste twee uur bestaat mijn werk uit administratieve zaken, daarna moet ik het “gezellig maken” voor de oudjes.

Dit is een vrijwel onmogelijke zaak, en ik weet dat dit een gevaarlijke uitspraak is. Natuurlijk, het is dankbaar werk, als je de juiste opa of oma treft. Zeven van de tien keer zitten ze niet op “zo’n modern, jong ding” te wachten en twee van de tien keer hebben ze niet eens door dat er iemand aanwezig is om hen te vermaken. En net die ene op die tien vinden het allemaal prachtig en geweldig. Gelukkig zitten er zo’n zeventig mensen in het verzorgingstehuis en dat betekent dus dat er ongeveer zeven oudjes helemaal dol op me zijn. Daar doe ik het voor.

Wat mijn absolute angst is: oud worden. Ik wìl daar helemaal niet terecht komen. Dan krijg ik altijd als tegenargument dat je daar tegen die tijd wel anders over denkt. Wel als ik op een papiertje mee krijg dat ik dan nog gezond ben en dat mijn man nog leeft ja…

Het lijkt mij gewoonweg verschrikkelijk om niet meer zelfstandig te kunnen lopen. Het lijkt me nog erger bijna niets meer te kunnen zien en horen. En het lijkt me al helemáál verschrikkelijk heel de dag achter de plantjes te zitten. “Achter de geraniums zitten” is niet alleen een spreekwoord, maar ook een realiteit, ik zie dit gegeven regelmatig.

Je bent steeds verder verwijderd van het dagelijkse leven, van de moderne tijd. Hedendaags zit de zorgsector niet meer helemaal zuiver in elkaar en moet je maar geluk hebben dat er niet eens wat van je kamer gestolen wordt. Of dat je op tijd wordt gevonden wanneer je bent gevallen. En bovendien moet je het ook maar treffen met de dagelijkse behoeften: het eten wordt bijna altijd kant-en-klaar aangeleverd.

Nee, ik wil gerust oud worden als ik dan nog zelfstandig kan leven, maar ik wil niet oud worden in een verzorgingstehuis. Ik weet bijna zeker dat ik niet die ene op de tien oudere word.

Categorieën: Maatschappij

7 reacties

SIMBA · 25 september 2007 op 15:54

[quote]Nee, ik wil gerust oud worden als ik dan nog zelfstandig kan leven, maar ik wil niet oud worden in een verzorgingstehuis.[/quote]
Tsja, wie wil dat nou niet….(maar je hebt gelijk!)

pally · 25 september 2007 op 17:52

Ik kan me voorstellen Cherish, dat je door te werken met oudere mensen geregeld zulke gedachten krijgt. Maar ik denk wel dat het moeilijk is als je zelf heel jong bent om vanuit hun perspectief te kijken.
Het viel me wel meteen op dat je het 2x over ‘oudjes’ hebt en vlak erna over [quote]de juiste opa of oma[/quote]
Ik zou niet graag zo genoemd willen worden als
ik oud ben!
Verder lijkt zo’n huis me ook verschrikkelijk om in te wonen. Gelukkig zijn er mensen als jij die er willen werken.
Hoewel ik jammer genoeg niks over werkplezier lees.
Sterkte en ik hoop voor je dat je gezond oud wordt of anders niet zo oud….

groet van Pally

arta · 25 september 2007 op 19:31

Mijn oma van 95 woont nog in haar eigen flatje, doet haar eigen huishouding en boodschappen. Ze volgt nog elk politiek debat op tv en ‘as the world turns’. Dit zijn de voorbeelden die je, wanneer je in een bejaardentehuis werkt, niet ziet, maar die er wél zijn! Dan gaat dat gemiddelde van 1 gelukkige bejaarde op de 10 een heel stuk omhoog, denk ik, en jouw gemoedsrust ook! 😉
Ook deze keer ga ik weer zeuren over de foutjes, omdat ik het zo jammer vind: je schrijft leuk, maar die foutjes maken het echt minder lekker leesbaar! 🙂

schoevers · 25 september 2007 op 23:52

Je hebt mooi werk Cherish; ook als je zo’n modern jong ding bent.
Veel mensen die werken op plekken als de jouwe, houden zich erg bezig met ‘hoe functioneer ik’ en ‘vind ik dit wel leuk?’. Maar op zo’n werkplek gaat het om de zorg; niet voor opa’s en oma’s of oudjes, maar om mevrouw of meneer (want zo waren ze dat gewend). Het gaat om kennis van hun fysieke of psychische situatie. Daar moet je voor leren en het dan toepassen. In veel huizen gaat het mis omdat het ‘ik’ van de verzorgenden voor gaat. Als je weg van kennis, empathie en toepassen opgaat, krijg je er veel voor terug;
gevoelens die leuker zijn dan de beleving met je kijk van nu.
Gedver, wat een wijze les. Maar ik heb dicht bij het ‘vuur’gezeten en moest dit even kwijt.
Ik hoop dat je op deze manier die ‘onbetaalbare
dankbaarheid’van oude mensen gaat meebeleven.

Met groeten van opa Hans.

Shitonya · 26 september 2007 op 09:22

Helemaal mee eens. Ik wil ook nooit op zo’n onmenselijke manier oud worden. Dan liever kort en gelukkig, dan oud en volledig afhankelijk, vaak eenzaam en met nog meer pech dementerend als een kasplant in een verpleegtehuis.

lisa-marie · 26 september 2007 op 09:41

Wie wil er nou niet gezond oud worden, eigenlijk wel iedereen. Vroeger,nou ja een aantal jaren geleden, wilde ik nooit in zo’n tehuis terecht komen. Nu ik ouder wordt en heb gezien dat er oudere mensen zijn die zich er echt thuis voelen en ook plezier in hun leven hebben, denk ik er toch genuanceerder over.
Je hebt een mooie column geschreven die ik met veel plezier heb geschreven.

pepe · 26 september 2007 op 15:22

Als ik 90 jaren jong ben, wil ik echt wel een rollatorrace doen met enkele CX-ers.

Aardige column en stiekem hoop ik op een column over jouw werk, als het wel een keertje leuk/dankbaar is.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder