Ouderdom komt met gebreken

“Goede middag mevrouw” Twee met huidplooien omringde ogen kijken mij vanachter een stel jampotglazen uit het jaar nul ongeduldig aan. “Goede middag mevrouw, wat kan ik…” Nog voor ik mijn zin af kan maken wordt er een mobieltje, nouja mobieltje, een koelkast in mijn handen gedrukt. “Twintig euro erbij graag” wordt er in mijn gezicht gesnauwd. “Natuurlijk mevrouw” Op mijn lip bijtend loop ik met de koelkast onder mijn arm richting de kassa. De jampot hinkt met haar wandelstok achter me aan, met haar andere hand in haar handtas op zoek naar waarschijnlijk iets dat op een portemonnee moet lijken.

Ik besluit mijn verkooptechnieken in de strijd te gooien. “Wat een weertje vandaag he?” De jampot staakt het rommelen in haar handtas en kijkt me verstoord aan. Een borstelige wenkbrauw kruipt omhoog terwijl de ze me fronsend aankijkt. Ik heb het gevoel alsof ik Chinees praat en geef nog een gooi. “Waardeert u vaak op mevrouw?” De jampot tuit haar mond en maakt een smakkend geluidje. “Gewoon twintig euro graag, mevrouw!”
Ik laat een klein zuchtje ontsnappen, open de kassala en haal er een opwaardeerkaart van twintig euro uit. “Dat wordt dan twintig euro alstublieft” De jampot heeft inmiddels haar portemonnee gevonden. Een gehavend bruin, wat ooit leer moet zijn geweest, vodje ligt op het kassadesk. “Haal er even een briefje van twintig uit, wil je” kraait de jampot in mijn gezicht. Met twee vingers pak ik het vodje op, klap het open en haal er een vochtig met koffie bevlekt briefje van twintig uit.
De koelkast ligt voor me, klaar om me te voorzien van een heerlijk koud blikje cola. Als ik goed kijk zie ik dat de knopjes versleten zijn en de antenne is afgebroken. “Heeft u gezien dat we nieuwe toestellen binnen hebben met extra duidelijke toetsen” probeer ik. “Ik heb geen nieuwe nodig mevrouw, deze werkt nog prima en bovendien hoef ik al die poespas van tegenwoordig niet”
Ik kijk met een schuin oog naar de afgebroken antenne en betwijfel haar woorden, maar besluit niet verder door te gaan.

Ik heb voor mij een antieke jampot die op geen enkel mogelijke manier wil wennen aan de maatschappij van nu, die nors al haar moed verzameld om een telecomwinkel binnen te stappen, die waarschijnlijk nog nooit een computer van dichtbij heeft gezien en zich wanhopig probeerd vast te houden aan het leven waarin je pakketjes nog gewoon kon afrekenen aan de deur en je de huistelefoon nog met een draaischijf kon bedienen.
En terwijl ze strompelend met haar wandelstok, haar koelkast, haar bruine vodje en haar met koffie bevlekte briefjes geld de winkel uit schuiffeld bedenk ik me dat er wederom een feit is bewezen..
Ouderdom komt met gebreken!