Ouwe Lul

Als er haren uit je neus beginnen te groeien, ben je een ouwe lul aan het worden. Dat heb ik als jongetje ooit op een helder moment vastgesteld. En nu de eerste wildgroei dan een feit is, sta ik aan het begin van die nieuwe, tragische fase in m’n leven. Het wordt trouwens toch al een hele toer om je zonder commentaar staande te houden. Op allesbehalve subtiele wijze geeft m’n omgeving me te verstaan dat ik soms al vijf dagen achtereen in dezelfde trui door het leven ga, terwijl me toch waarachtig een uitgebreide garderobe vanuit de kast toelacht. Een donkerblauwe dockerbroek begint een hachelijke zaak te worden. Steeds hardnekkiger zoekt de as van m’n sigaren (op zich al een ouwelullensymbool) zich een weg naar de pijpen die na één dag al een troosteloze aanblik geven.
En verschijn ik ’s ochtends weer ’s met, weliswaar minieme, restjes tandpasta in de mondhoeken aan het ontbijt, dan is hoongelach mijn deel.
Kon ik een paar jaar geleden nog veerkrachtig en uiterst tevreden langs die manshoge spiegel in de slaapkamer huppelen, tegenwoordig kijk ik steeds schichtiger weg want het strakke begint z’n glans te verliezen. Die spiegel staat dus dinsdag bij het grof vuil, dat mag duidelijk zijn.
En overal begin ik pijntjes te voelen.
Een enthousiaste toeschouwer bij onze cabaretvoorstelling van gisteravond die het programma al drie keer gezien had, vond dat ik vergeleken bij de vorige keer opvallend vaak hoestte. Hij heeft gelijk, het moet afgelopen zijn met dat roken.
Ik mag dan nog wel ieder jaar zo’n vijf -, zesduizend kilometer m’n vet wegtrappen op m’n racefiets maar bij het wintertennis, waar ik me weer overmoedig voor liet strikken, ziet het er naar uit dat ik voor het tweede achtereenvolgende jaar zal schitteren door afwezigheid, dit keer vanwege een hardnekkige achillespeesblessure. De fysiotherapeut masseert zich al drie weken de kolere maar ik vrees dat het vechten tegen de bierkaai is.
De aftakeling heeft zich zonder mededogen ingezet.
Met m’n geheugen is het trouwens een wonderlijke, tegenstrijdige zaak. Moeiteloos lul ik (nog?) een anderhalf uur durend cabaretprogramma aan elkaar. Als ik een reis door Egypte maak, tik ik voor m’n dankbare reisgenoten zonder één enkele aantekening zes gedetailleerde, gloedvolle velletjes vol. Als het maandblad ‘Bridge’ me op pad stuurt om één of andere bekende persoonlijkheid te interviewen, neem ik een voicerecorder mee voor het geval dat. Maar thuisgekomen ros ik het hele verhaal eruit zonder één moment te talen naar die opname. En ook dit treurige verhaal staat vlotjes op papier.
Maar ik kan nachten wakker liggen omdat ik de naam van m’n boot niet meer weet. Ik heb er een ezelsbruggetje voor maar ook dat ben ik kwijt. Ik dank god op m’n blote knieën dat mijn leeftijd dit jaar een nog te behappen, rond getal is maar vanaf 17 november ben ik weer gedoemd tot dat verschrikkelijk ingewikkelde terugrekenen.
Met dat soort dingen begint het, zeggen ze.
En nou moest afgelopen nacht de klok ook nog ’s een uur terug. Ik weet het, in het voorjaar moeten we het weer inleveren. Maar intussen heb ik om drie uur wel een half uur geworsteld om twee audio-setjes, twee videorecorders, twee dvd-spelers, twee tv’s, een wekker, de magnetron, de thermostaat van de centrale verwarming, m’n mobiele telefoon, het telefonische antwoordapparaat en drie horloges op de van overheidswege voorgeschreven wintertijd te krijgen. Na iedere handeling greep de droefenis van de tijdelijke winst me steeds heftiger bij de keel. Dit wil ik niet!

Dat bedacht ik toen ik me, sufgepriegeld, met een flinke bel cognac tussen de klamme lappen vleide, waar even later een duivels plan in me opkwam.
Ik heb alle zeventien digitale uitleesvenstertjes weer onverwijld op het oude niveau teruggezet. Het zal me komend jaar ongetwijfeld een hoop gelazer opleveren en in maart zal het even slikken zijn. Maar ik laat me potverdorie toch niet ringeloren?