Ouwe Stompen

We kunnen hem redelijk verstaan, de Roemeense schoonvader van mijn zoon. Hij spreekt Roemeens, Frans, Grieks en een beetje Engels. Wij maken ons verstaanbaar in Nederlands, Engels en een klein bitchen Deutsch. Dus communiceren we in een mengelmoes van talen én met onze handen en voeten. Hij haalt een foto uit zijn portefeuille. ,,Moi,” zegt hij stralend en zweeft met de nagel van zijn wijsvinger over het prentje. Daarop staat een jongeman van een jaar of vijfentwintig. Gladgeschoren bekkie. Gemillimeterd haar. Een baret diagonaal op zijn hoofd. De jonge soldaat blikt bloedserieus in de lens van de fotograaf. De trots druipt van zijn gezicht. De schoonvader van mijn zoon springt in de houding, trakteert ons op een soldatengroet en drukt zijn linkerhand tegen zijn hart. ,,Moi,” glimt hij. ,, I was a soldier. It was my work. All the time.”

Hij vist een tweede foto uit zijn portefeuille. Daarop is hij ouder. Hij draagt een uniform. Kreukloos. Met kistjes die glimmen als snottebellen in de maneschijn. Zijn gemillimeterde schedel gaat schuil onder een stokstijve pet. Op de achtergrond rimpelloos opgemaakte britsen. Daarnaast stoelen. Kaarsrecht. Alsof iemand met een liniaal aan het werk is geweest. Geen zwervende schoen, los kledingstuk of plaatje aan de muur te bekennen. De schoonvader van mijn zoon maakt van wijsvinger en duim een rondje en grijnst,, everything pico bello in Romania. Its tres bien in our army.”

Hij informeert of mijn echtgenoot, de vader van zijn schoonzoon, ook in dienst heeft gezeten. Mijn echtgenoot knikt enthousiast. Tuurlijk heeft hij in dienst gezeten. Begin jaren ’70. Aan die goeie ouwe tijd bewaart hij prima herinneringen. Ouwe stompen. Zandhazen. Slapie. Berenlullen. Hij vuurt een spervuur aan Nederlandse legerwoorden af. Onze Roemeen kijkt met grote verbaasde ogen. Hij verstaat er niets van. De woorden laten zich niet vertalen. Daarom wordt ter ondersteuning het fotoalbum met dienstfoto’s van zolder gehaald.
Als twee spionnetjes kruipen ze op de bank. De één nieuwsgierig naar de ins en outs van het Nederlandse leger. De ander blij met een soul mate die interesse in zijn sterke diensttijdverhalen toont.

Bladzijden na bladzijden worden omgeslagen. Foto’s van de kazerne passeren de revue. Posters van schaars geklede dames, bedreven in de spreidstand, bedekken de muren en de kastdeuren. Soldaten, met verkreukelde baretten op hun schouderlange haar, pielen een shagje. Kantinetafels lijken te bezwijken onder een vracht aan lege bierflessen. Soldaten, ingedeeld in het zoveelste bataljon van het Nederlandse leger, staren glazig in de lens van de fotograaf en omhelzen elkaar in dronkenmansliefde. Er zijn ook serieuzere foto’s van schoongemaakte wapens, keurig onderhouden legervoertuigen en opgeruimde kamers. Maar die zijn schaars en worden snel omgeslagen.

Met een zucht wordt het fotoboek dichtgeslagen en op de tafel gelegd. Onze Roemeense gast zit verslagen op de bank. Sprakeloos. Schuift hoofdschuddend zijn eigen foto’s terug in zijn portefeuille. Pakt het fotoboek keer op keer van tafel. Bladert het van achter naar voren door. Dan keert zijn spraak terug. ,, Mon dddieu,”stamelt hij geschokt. ,,This is nnnot a army. This is a rockband!”