Over de balk

Uit veiligheidsoverwegingen is onze intercom onlangs vervangen door een videosysteem. De Vereniging van Eigenaren had dit besloten na twee inbraken in de kelderboxen van ons appartementencomplex. Eén van de eigenaren voerde nog aan dat hij het een onzinnige investering vond (de fietsingang aan de achterzijde staat namelijk altijd op een kier), maar hij kon enkel op mijn bijval rekenen. De wil van de bange mensen geschiedde. De klus werd aanbesteed. Veiligheid kent geen prijs, dus protesteren tegen de exorbitant hoge kosten (140 euro per eigenaar) was op voorhand kansloos. Ik leverde ook nog twee vakantiedagen in, want van zo’n high-tech systeem kan kennelijk niet worden verwacht dat het in een achternamiddag wordt geinstalleerd. De monteur heeft het me desgevraagd nog uitgelegd: de eerste dag was voor de montage, de tweede voor het activeren van de software. Zijn het-is-nu-eenmaal-complexe-materie blik was redelijk overtuigend, maar ik trapte er niet in. Ik ben misschien naïef, maar absoluut geen digibeet. U begrijpt dat de installatiekosten per dag berekend werden.

Ik heb het geprobeerd, maar ik kan aan een schouder niet zien of iemand verdacht is of niet. Elke schouder zonder eigenaar komt op mij uitermate verdacht over en meer dan een schouder zie ik niet op het videoscherm. Dus grijp ik maar weer naar de vertrouwde intercom om uit te vinden welk geboefte op mijn bel heeft gedrukt. Tot nog toe zitten daar geen inbrekers tussen, want zoals gezegd geven die de voorkeur aan de anonimiteit van de fietsingang aan de achterzijde. Het videosysteem is een placebo.

Wat mij het meest heeft bevreemd is dat ik zelfs in retrospectief geen gelijk heb gekregen. Zelfs mijn doorgaans nuchtere buuv is ingenomen met het systeem. Ze vind het lollig dat je het beeld ook op kunt laten komen als er niet wordt gebeld. Dankzij deze feature kan zij nu elke dag zien wat voor kop haar man trekt als hij thuiskomt van zijn werk. Wat haar betreft kan ons beveiligingssysteem zo in de Gadgetcorner van de Kijkshop.

‘Je bent niet goed wijs!’, zei ik, maar opeens drong het tot me door wat ze had gezegd: wat voor kop hij trekt! ‘Dan moet hij wel precies voor het oog gaan staan’, voegde ik haar toe. ‘Ja ,’ zei ze een beetje treurig, ‘meestal zie ik alleen zijn schouder’.