Over de tijd

Alsof het zo afgesproken is, zit iedereen op de plaats, die hem of haar twintig jaar geleden ook toebedeeld werd. Het veelvuldig geritsel van de bladeren, de geur van cortisol en één storende bibberende tak verraadt dat niet iedereen zo kalm is, als uiterlijk lijkt. Ik krab eens onder mijn oksel. Brrr… Dat ruikt ook niet helemaal fris. Na een algemene groet spring ik snel tussen Ad en Siss. Het voelt onverwacht vertrouwd.

Mijn hele schoolperiode heb ik tussen hen doorgebracht, maar op de één of andere manier hebben we elkaar na de laatste schooldag nooit meer gezien, ook niet gemist. Tot nu. Quasi amicaal klop ik Ad op zijn schild, terwijl ik Siss begroet met een knipoog. Samen bekijken we de laatste personen die arriveren. Sommigen herken ik direct. Katoe, bijvoorbeeld, is nog net zo kleurrijk als vroeger, alleen kwettert ze nog meer en nog harder. Anderen worden pas herkenbaar als ze op ‘hun’ plaats gaan zitten. Kim is enorm opgeblazen en onherkenbaar door nóg meer enorme wratten op haar groene huid. Zouden ze mij direct herkend hebben? Een halve meter groter, langer haar -deels grijs- en diepe groeven in mijn kop hebben mijn uiterlijk ook danig veranderd.

Een sidderende stilte kruipt vanuit mijn tenen door heel mijn lichaam. Heel voorzichtig door mijn wimpers rondkijkend, zie ik mijn klas versteend, onbeweeglijk. Zelfs Kakoe houdt haar snavel. Mijn haren staan zo stijf rechtop, dat het bijna pijn doet. Zwart witte beelden vertroebelen mijn blik en veranderen in het zichtsveld van een angstig klein aapje, dat nooit meer naar school wil.
‘Mama, neem me weer mee. Ik wil geen alfamannetje meer worden. Ik wil harige billen, geen rode glimmende.’

Ik verman me.
Langzaam hef ik mijn kop op en kijk recht in de ogen van meester Viaan.