Over monsters en zwijnen

Vorig jaar was ik met mijn dochter van negen in concentratiepark Landall Greenparks.
Dat red ik wel voor een lang weekendje, dacht ik nog. Mijn dochter won toen tijdens een kinderbingo een tweede lang weekend in dat park.
Persoonlijk vind ik zo’n weekend meer lijken op een taakstraf, maar je moet iets over hebben voor je voortbrengselen. Nu is het dan zover. We zitten weer in het park. Deze keer in een filiaal waar men reclame maakt voor de wilde zwijnen die daar vooral ’s avonds vrij over het park denderen.
Ik bedoel maar. Honden mag je niet meenemen, zelfs niet aangelijnd.Maar dat je daar zomaar op klaarlichte dag door een wild zwijn besprongen kan worden terwijl je ontspannen rond je bungalow scharrelt en af en toe een eekhoorn onder je schoen vermorzelt , geeft het bizarre gevoel voor humor van dat park duidelijk aan. Weten ze daar wel hoeveel werk het met zich meebrengt om die eekhoorns onder je schoenzolen vandaan te schrapen?
Heel veel werk!! En met die botte messen die de keukenla van de bungalow ontsieren, blijft het niet bij schrapen. Beitelen is een beter woord. En dat is zonde want als de eekhoorn eenmaal onder je schoenzool verwijderd is, kun je de resten zelfs niet meer gebruiken voor een barbecue.
Ik pleit hierbij dus voor nieuwe vlijmscherpe messen in de keukencel van Landall.

Mijn dochter ligt eindelijk in bed. Een uur ’s nachts.! Laat mijn ex het maar niet horen.
Dat mompelde ik ook waarop mijn dochter, die redelijk Engels spreekt, een liedje begon te zingen: “How do you like, your ex in the morning”. Vind ik wel humor hoewel ik dat niet liet blijken omdat ze dat geleerd heeft van mijn huismijt Ab.
Ik probeerde haar al om negen uur in bed te krijgen maar toen moest ik haar eerst een verhaaltje voorlezen.
Dus verzon ik iets over zombies en graftakken in de hoop dat ze me zou smeken te stoppen met het verhaaltje maar ze vond het leuk . Dus ben ik een uurtje of drie doorgegaan met vertellen. Het ene verhaal nog enger dan het andere. Ik vertelde over een monster met zes koppen die zich de R@@f noemde. Dus als je over eng praat, dan is dit toch wel de bloody limit, zou je zeggen. Maar nee hoor. Of pappa iets minder saaie verhaaltjes kon vertellen (??)
Eindelijk slaapt ze en ik loop met een glaasje melk het terrasje op. De lucht is helder, overal sterren. Prachtig. Waarom hoor ik dan onweer over het park donderen? Daar denk ik over na.
Onweer bij heldere hemel. Kan dat? Ik word gestoord in mijn gepeins door een beweging in mijn ooghoek. Iets nadert richting mijn terras. Iets dat gedonder veroorzaakt. En moeilijkheden. En het nadert razendsnel. Als het eindelijk tot mij doordringt weet ik nog net met ware doodsverachting, de deur van mijn bungalow binnen te duiken. Het glas melkt versplintert op de terrastegels. Een tel later galoppeert een kudde zwijnen over mijn terras.
Zes oude en drie jonkies. Snoezig gezicht zoals ze briesend voortdenderen. Snoezig ook is de hoek waarin mijn arm onder mij ligt.
Maar het meest snoezige is mijn dochter die slaapdronken haar bed uitwaggelt en mij ziet liggen. Ze begint uit stand te huilen. ‘Dat vind ik gemeen pappa., huilt ze met grote uithalen.
‘Je had me wakker moeten maken toen dat zeskoppige monster op visite kwam….’