Overname

De beste wraak is vergeving, heeft iemand me ooit eens verteld. Een typisch staaltje Oosterse wijsheid, vermengd met westerse behoefte aan toch nog wat persoonlijk gewin, als je het mij vraagt. Maar ik ben niet te beroerd andermans wijsheden uit te testen, zelfs niet als het om [i]fusion[/i] gaat. Dus ik ging aan de actieve vergeef. Ik begon met de lastigste, de man die vreemd was gegaan met mijn voormalige beste vriendin. Het vergt heel wat oosterse meditatieve wijsheid om dat te kunnen doen. Ik visualiseerde totdat ik er sterretjes van zag. Ik had een veel te grote hekel aan het duivelsgebroed gekregen om hem daadwerkelijk te bellen of onder ogen te komen, dus ik moest het doen met mijn fantasie, ondersteund door een foto. Want visualiseren is nu eenmaal niet mijn sterkste kant. “Ik vergeef het je David, het ga je goed”, zat ik naar een ietwat wazige imaginaire vijand te praten. Ik bleef mezelf herhalen. David veerde heel even op, maar kromp al snel ineen onder mijn woorden. De foto bibberde. Het werkte! Lang leve onze oosterse serene medemensen! Hij huilde en begon me prompt te smeken om vergiffenis.

Dat werkte me wel weer een beetje op mijn zenuwen. Had ik hem niet net verteld dat ik hem had vergeven? Wat zat hij nu dan nog te janken om vergiffenis? Jezus, wat een sukkel was het ook eigenlijk. Dat ik dat niet eerder had gezien! Hij had een mooi lijf, lang en met die mooie armen. En hij rook lekker. Ik denk dat het dat was dat me in hem aan bleef trekken. Maar in imaginaire modus rook ik hem niet en zat hij zo lelijk ellendig ineengedoken op een houten stoel. [i]Dat doet je sexappeal geen goed jongen[/i], dacht ik bij mezelf. Maar ik zei niets, mijn vergeving was nog niet ver genoeg gevorderd om hem tips te geven met betrekking tot zijn aantrekkingskracht.

Ik moest echt iets tegen die hernieuwde irritatie ondernemen en begon prompt te brainstormen over mogelijke oplossingen. Ik hoefde ook niet heel ver te zoeken. Tuurlijk! Zijn loeder! Ik had alleen geen foto van haar; dat was wel weer even behelpen. Uiteindelijk gebruikte ik Viola Holt maar als vervangende moederfiguur. Een surrogaatmoeder, zo je wilt, al zou dat in het Engels draagmoeder betekenen. Maar goed, het punt is dat ik slecht visualiseer, en Viola Holt had ongeveer de juiste mix van eigenschappen en postuur.

“Wat mot je?”, zei ze onvriendelijk.
“Ik wil hem vergeven”, wees ik naar het hoopje ellende ineengedoken op de houten stoel. Ik staarde haar dringend aan.
“Vergeven, je wilt mijn zoon vergeven?” Ze zag eruit alsof ze zou gaan overgeven.
“Ja, ik wil hem vergeven”.
“Ik hoef hem niet meer zo nodig”, zei ze me. “Hij is niet zo aardig”.
“Nee, daar heb je gelijk in”, zei ik, onderwijl een vallend kwartje vangend. “ Maar ik wil hem vérgeven, niet weggeven!”
“Ach, weet je”, zei ze, “kom ook maar op. Ik word ook een dagje ouder en voel me soms ook best alleen. Geef hem maar hier.”
Ik wilde protesteren, maar kon de woorden niet vinden. Hier stond Viola Holt die haar zoon wilde vernemen. Dat kon ik moeilijk weigeren.

Ik liep naar het hoopje ineengedoken ellende op de stoel en duwde hem zo sereen mogelijk in zijn zij.
“Opstaan”, commandeerde ik op zachte toon.
“We..watte?” stamelde hij intelligent.
Viola duwde me opzij.
“Wat doe je toch allemaal met mijn jongen?” Ze was boos en greep haar zoon bij de hand.
“Het is tijd om te gaan”, zei ze streng.

Hand in hand liepen ze de deur uit. David met zijn afgezakte spijkerbroek. Ik las nog net het scheefzittende label van zijn onderkleding die boven de broek uitkroop ‘Liber’ en waarschijnlijk stond er nog iets achter. Ik heb er uiteindelijk, best vergevingsgezind, maar een imaginaire Liberty van gemaakt. En zwaaide het koppel vriendelijk uit, met ingehouden middelvinger.